© CPU – Ann Carpentier (archief)
Het is amper twee jaar geleden dat de rockband DIRK. nog een album uitbracht en toch lijkt het al een eeuwigheid geleden. De frontman, Jelle Denturck, zet inmiddels al enige tijd in op een nieuw soloproject, dat ook aardig wat aandacht krijgt: Dressed Like Boys. Het nieuwe hoofdstuk in het leven van de muzikant is er eentje met rustigere muziek, waarbij hij meestal achter de piano vertoeft en op een vertellende manier het queerleven in al zijn facetten uit de doeken doet. Op het gelijknamige project Dressed Like Boys komen de hoogtes en laagtes daarvan aan bod, met uiteenlopende emoties en sferen. De afgelopen tijd was Denturck met zijn begeleidingsband al te zien op verschillende podia en gisteren kwam zo de releaseshow van het debuutalbum. De groep zette dus zijn beste beentje voor en wist zo een sterk en gevoelig optreden af te leveren.
Een koor als voorprogramma is origineel en in het geval van het Antwerp Queer Choir ook heel warm en bevrijdend. Met ongeveer dertig leden op podium passeerden onder meer Robyn, Billie Eilish en Will Ferdy (een van de eerste bv’s die openlijk homo was) in een eclectische set. Opener “Dancing on My Own” voelde meteen aan als een warme knuffel waarbij iedereen op podium voluit ging, om daarna met “Small Town Boy” een vijftal queers een solootje te gunnen. De enthousiaste groep maakte het wat intiemer voor “when the party’s over” en een eigen nummer, geschreven door koorlid Edith die dan ook de leiding nam op piano en vocals. De piano- en cellobegeleiding vormden doorheen de set een eenvoudige, maar stevige fundering waarop een kleurrijk huis gebouwd werd. Het Antwerp Queer Choir nodigde (expliciet en impliciet) uit tot meezingen, en vooral bij het slotnummer gebeurde dat. “Pink Pony Club” was geen onlogisch einde en versterkte het queer-samenhorigheidsgevoel. Onder leiding van een enthousiaste zangeres met een roze boa gaf het koor nog eens alles, om ons dan uit te zwaaien (of toch voor eventjes).
Van een groot koor gingen we naar iemand die solo zijn optreden inzette. “Questions” vormde een intieme start die snel werd opgevolgd door “Finger Trap”, een emotioneler nummer. Het was dus al gauw duidelijk dat Jelle Denturck er naar gewoonte een gevoelige avond van zou maken, waarbij hij zijn emoties op tafel (of op de vleugelpiano) legde. Tijdens dat nummer vielen zijn vier muzikanten en vier leden van het Antwerp Queer Choir plots in. De ommezwaai werd extra kracht bijgezet door flitsende lichten, wat eveneens de enige keer was dat de lichtshow opviel. Voor de rest van de avond was die best sober en stonden de muzikanten en backingvocals zelfs opvallend vaak nogal in het donker. Het echte licht van het optreden zat dan ook in de muziek en de hoopvolle uitstraling die over het algemeen aanwezig was. Beetje bij beetje rolde Jelle Denturck zijn muziek uit, alsof we bij een muzikaal pakket telkens een nieuwe laag papier ontdekten.
Tot een grote verrassing kwamen we echter niet, maar dat deerde niet. We waren in de Ancienne Belgique voor mooie muziek en die kregen we dan ook voorgeschoteld alsof het een delicatesse was. “Agony Street” bracht wat meer schwung in de set, aangezien dit het enige lied was waarbij de singer-songwriter over het podium heen en weer ging, met occasioneel door de knieën te gaan. Voor “Lies” nam Denturck er zijn akoestische gitaar bij en de rest van de avond vertoefde hij achter een mooie vleugel. Hij grapte dat het moeilijker is om te crowdsurfen met een piano dan met een basgitaar, maar de piano raakt wel sneller een gevoeligere snaar.
Tijdens “Jaouad” was er zo voor het eerst een zekere magie in de zaal te voelen, alsof we door het heelal zweefden en het sterrenstof langs onze vingers voelden glijden. De backingvocals kwamen hier ook wat meer door, in tegenstelling tot veel andere nummers waar deze beperkter te horen waren. De samenzang versterkte dat magische gevoel en toen de rest van het koor later opnieuw het podium betrad, werd dat natuurlijk nog indrukwekkender. Toen het voltallige koor inviel tijdens “Nando” werd dat lied extra kracht bijgezet en bij het ludiekere “My Friend Joseph” zorgden al die stemmen net voor een nog lossere sfeer. Dressed Like Boys zocht verschillende sferen op die dan nog eens versterkt werden door ze al dan niet met een koor of gewoonweg solo te brengen.
De echt emotionele songs werden voor het einde bewaard, waarbij “Gregor Samsa” het eerste einde van de avond vormde. Het lied over het zwarte gat dat Jelle voelde na het overlijden van zijn moeder eiste op een gevoelige manier de stilte op, ondanks dat hij in het aankondigend praatje wel nog enkele mopjes maakte. Tijdens “Pride” werden er andere emoties opgeroepen, die over onrecht en geweld tegenover queermensen. Het zorgde voor een traantje, net als afsluiter “Stone Wall Riots Forever”. Hier kwam de geschiedenis van de rellen (waaruit later pride voort vloeide) goed binnen door de manier van praten van Jelle, voor een keer zonder grappen. Het lied werd op het einde extra kracht bijgezet door het Antwerp Queer Choir, waardoor we een kleine brok in de keel kregen en tegelijkertijd een hoopvolle knuffel ervaarden.
Dressed Like Boys bracht de gelijknamige plaat op een manier die even mooi, gevoelig, ontroerend en hoopvol was als dat die op vinyl (of streaming) klinkt. De muziek werd mooi gebracht met hier en daar een extraatje zoals een gitaarsolo of het opvallende koor. De backings van de vier koorleden waren niet altijd een even grote meerwaarde doordat ze soms niet goed te horen waren, maar op andere momenten zorgden de samenzang (met het voltallige koor) net voor een hele hoop extra emoties en/of kracht. De leuke praatjes van Denturck tussendoor zorgden voor een aangename en warme sfeer, waardoor we ons helemaal veilig voelden in de living van Dressed Like Boys. Een warm, veilig hart waaruit alleen maar moois vloeit.
Facebook / Instagram / Website
Setlist:
Questions
Finger Trap
Healing
Our Part of Town
Agony Street
Jaouad
Lies
Pinnacles
Nando
My Friend Joseph
Gregor Samsa
And Then I Woke Up
Pride
Stone Wall Riots Forever
