Bruges is Doomed @ Cactus: Zwaar, zwaarder, zwaarst

Wie gisterenavond in de buurt van de Cactus was zal het gehoord hebben! Bruges is Doomed, Brugge is verdoemd! Het einde der tijden luidde zich in want niet minder dan vijf extreem zware bands meldden zich voor dienst om te tent in vuur en vlam te zetten. Een voor een betraden ze het podium om de apocalyps aan te kondigen, de zaal in puin achter te laten en trommelvliezen te vernietigen. Om de namiddag / avond een beetje als een festival te doen voelen had de organisatie ook een smashburgertent uitgenodigd om de hongerigen te spijzen en in het Cactus Café een reuze toonbank voorbereid om als mercheiland te dienen.

Zijn mannen met lang haar je ding? Heb je de riffs liefst luid en de teksten zo onverstaanbaar mogelijk? Dan kwam je beter direct naar Bruges is Doomed, want het kwartet Thra trakteerde ons op dat alles. Als een sloophamer kwam de herrie van de Amerikanen binnen en die klappen kregen we niet direct verteerd. We kregen een linkse, rechtse en uppercut van de gitaren en dat smaakte niet direct naar meer. De brutale riffs beukten langs alle kanten op ons in en voelden warrig, onsamenhangend en bijzonder smerig. Als het viertal na ruim een kwartier opeens een ietwat melodieuze riff op het publiek afvuurde, gingen de hoofden aan het bewegen. Net zoals het publiek wisten we het derde nummer al wat meer te smaken. Technisch stond de band ook sterk in haar schoenen. De kunstjes die de gitaristen allemaal uithaalden om deze aanslag op onze oren te plegen waren ergens wel bewonderenswaardig. Vliegensvlug ging de plectrums in de aanval en gleden de andere handen omhoog en omlaag langs de nek van de gitaren. Desalniettemin vonden we Thra een wel erg stevige band om mee te beginnen en om het festival op te warmen was dit wel erg brutaal.

Verder gaan op hetzelfde elan, dat zag het Amerikaanse drietal Necrot wel zitten. Stevig schoot het trio dan ook uit de startblokken en zo werden we onmiddellijk getrakteerd op een arsenaal blasbeats, een spervuur riffs en smerige screams. Al snel viel op dat hun sound toch net wat meer een geheel vormde dan bij de groep ervoor. De band heeft dan ook al wat meer jaren op de teller, dus misschien kunnen we het op ervaring steken. Wat ze ook niet tekort kwamen was podiumprésence. Vol zelfvertrouwen joeg zanger / basgitarist Luca Indrio het publiek op stang en steevast sloot hij de nummers af met een duivelsgebaar naar het publiek. De interactie met het publiek zat duidelijk wel snor, want ongeveer middenin het concert sprak Indrio het publiek toe waarop dronken (ja, nu al) fans luidkeels reageerden. ‘NECROOOT’ weerklonk er uit volle borst. Indrio kon er alleszins goed mee lachen en eiste dan maar een circlepit. Op de tonen van opnieuw een resem agressieve riffs kreeg de pit vorm en zo scheurde het concert door. Na ongeveer een half uurtje, kondigde de band al aan dat ze aan hun laatste nummer aangekomen waren. De gitaar ging nog een laatste maal aan het loeien, soleren en schreeuwen terwijl ook Indrio door zijn micro aan het brullen was. Twee keer Death Metal op een doomfestival, wie had dat gedacht?

Na al dat snelle deathmetalgeweld was het eindelijk tijd om een beetje gas terug te nemen. Het Londense trio Lowen was namelijk aan zet en zij staan gekend om hun mix van doommetal met progressieve en Oosterse invloeden. Dat is natuurlijk niet verwonderlijk want zangeres Nina Saeidi heeft Iraanse roots. Op bezwerende wijze stal ze de show met een dolk, een knots, een spreukenboek, maar vooral ook met haar stem. Die torende met haar kracht hoog boven de gitaren uit, die nochtans stevig van jetje gaven. Het viel echter op dat haar stemgeluid toch beter bij het ene nummer paste, dan bij het andere. Soms klonk het geheel wat minder harmonieus, alsof het gewoon niet klikte. Als het dan weer wel klikte, dan klonk het als een heerlijke mix aan ruige gitaren, energetisch gedrum en heerlijke zang. Zo wist de band met momenten echt wel te overtuigen en paste ze naar onze mening toch wel wat beter op de affiche van een doommetalfestival dan beide voorgangers.

De avond bereikte zijn doom hoogtepunt wanneer de Britten Conan hun concert speelden. Het apocalyptische geluid van de band zocht de grenzen van het genre op zonder in essentie doom te blijven. Vernietigende riffs scheurden door de speakers aan een verschroeiend tempo. Tegen de clichés van het genre in wist de band die logge riffs naadloos af te wisselen met meer energetisch gitaarwerk. Als zanger Davis dan nog eens aan het schreeuwen en tieren ging, was het einde der tijden al helemaal nabij. De extreme vunzigheid van het geheel valt bijna niet in woorden te gieten. Een uur lang stonden we aan de grond genageld terwijl het driemanschap, het neusje van de doommetal zalm, ons verwende van sonisch geweld. Ook het publiek begreep dat het gaspedaal dieper ingeduwd werd. Het volledige concert lang zagen we een gewelddadige pit de zaal innemen en naarmate het concert vorderde leek die enkel maar te groeien. Ook zelf waagden we er ons even aan, kwestie van de sfeer goed op te kunnen snuiven. Conan maakte zijn naam als eerste headliner helemaal waar en stoomde ons helemaal klaar voor High On Fire.

Alsof de avond niet heviger kon eindigen, programmeerde de organisatie als afsluiter nog eens High On Fire. De legendarische band rond Matt Mike staat al bijna dertig jaar garant voor een extreem agressieve mix van stoner en sludge. Het drietal liet er dan ook geen gras over groeien en opende met een hyperkinetisch tien minutenlang nummer waarvan Pike enkele minuten solo ging. Moeiteloos soleerde hij de minuten vol vooraleer het nummer abrupt eindigde, halleluja. Vervolgens besloot de band het gaspedaal enkel dieper in te duwen waardoor we meer dan een uur lang voor onze trommelvliezen vreesden. Na een half uurtje begon het allemaal echter wat te veel van het goede te worden. De constante klappen die de band uitdeelde begonnen opnieuw op de maag te liggen. We kregen het sonisch geweld niet verteerd. Het trio leek daar niet om te malen, want die bleven vol zelfvertrouwen verder razen. Storm Benjamin? Storm Pike! Met scheurende gitaar in de hand bespeelde hij naast zijn instrument ook het publiek. De voorste rijen droegen hem op handen. Na een goeie vijftig minuten volgde eindelijk het epische “Snakes for the Divine” die voor ons toch wel de kers op de hevige taart was. Het meer dan acht minutenlange nummer walste door de zaal en over het publiek die luidkeels het refrein meebrulde, ‘RISE UP, FALL DOWN!’ Onze ogen vielen ook al een beetje toe dus na dit laatste stukje geweld keerden we al richting de lockers om onder goedkeurende klanken huiswaarts te keren.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!