© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
We hadden er maar al te graag bijgeweest wanneer het Londense duo Big Special deze zomer het immer gezellige Cactusfestival in vuur en vlam zette met een machtige passage. Helaas viel dat niet te rijmen met onze planning en moesten we het festival aan ons voorbij laten gaan. We hoorden van wel aanwezige collega’s dat we verdorie iets gemist hadden, dus we moesten er ditmaal wel bijzijn. In het voorprogramma vonden we het Brits / Litouwse Good Health Good Wealth die ook al een ferme portie streams wisten binnen te halen en zo beloofde het een boeiende avond te worden.
Zoals daarnet al aangehaald mocht het Londense duo Good Health Good Wealth openen. Gewapend met micro, drumbeat en gitaar kregen ze de opdracht het stugge West-Vlaamse publiek – ja, zo zijn we wel – aan het dansen te krijgen. Die opdracht bleek onbegonnen werk, want meer dan wat gezapig heen en weer wiebelen zat er voor het publiek niet in. Aan overgave van de band zal het alleszins niet gelegen hebben, want zanger Bruce Breakey betrok het publiek wanneer hij maar kon. Vaak deed hij dit met een kwinkslag en al even vaak werd hij beloond met een welgemeend applaus. De zanger werd geflankeerd door zijn trouwe kompaan Simon Kuzmickas, die de gitaar en beats voor zich nam. Zo moest hij zich af en toe tot de computer en controller wenden om de nummers op gang te blazen. Het duo kwam echter het meest tot zijn recht als Kuzmickas zich volledig op zijn gitaar kon storten. Dan schudde hij de ene lekkere melodie na de andere uit zijn polsen. Wederom bleek zo dat een combinatie van beats, spoken word en gitaar uit het Verenigd Koninkrijk een formule is die werkt, vraag dat maar aan The Streets. Afgesloten werd met hitje “Full Circle”, een zweverig breakbeatdeuntje die aan Bicep deed denken en het publiek nog een laatste keer aan het heen en weer wiegen kreeg.
© CPU – Irene Van Impe
‘The disco is open’ proclameerde drummer Callum Molony bij opkomst; zou er vanavond dan toch gedanst worden? Niet onmiddellijk alleszins, maar ze kregen de overvolle zaal wel al snel aan het knikkebollen. Pas als na enkele nummers het zwoele “GOD SAVE THE PONY.” en het energieke “YES BOSS.” de revue passeerden zagen we hier en daar enkele lijven bewegen. Het duo leek goed op weg in hun opzet te slagen. Zanger Joe Hicklin gaf alvast het goede voorbeeld door als een gek over het podium te walsen. Al even snel als het tweetal het publiek aan het bewegen kreeg, kregen de Britten het publiek met de voeten aan de grond genageld. Met zijn krachtige stem preekte Hicklin als hij het wilde de zaal helemaal stil. Vol verwondering werd er richting de zanger gestaard die moeiteloos wisselde tussen zijn soulvolle zang, spoken word-teksten en ziedend geschreeuw. We kregen vervolgens “THIS HERE AIN’T WATER” en “BLACK DOG/WHITE HORSE” die zijn heerlijke stem nog wat extra in de verf zetten.
Als geen andere wist de band het publiek voor zich te winnen. Als dit niet met krachtig gezang of beukwerk gedaan werd, dan maar met humoristische of ironische bindteksten. Zo verklaarden ze dat de band in feite enkel maar muziek maakt voor geld en het artistieke hen geen fluit interesseert om dan een nummer later te bekennen dat ze hun merchandise kwijt waren dus we geen rosse cent konden uitgeven om de band te steunen. Verder hadden ze het ook nog over de belabberde staat van het Verenigd Koninkrijk en bij uitbreiding de wereld, opperden ze een welgemeende steunbetuiging voor de Palestijnen en hadden ze het ook nog over hun vruchtloze zoektocht naar het duivelse gras. Dan gingen ze maar een nummertje opdragen aan de stoners. Het publiek zag er alleszins de humor van in en beloonde de band met een dikke duim omhoog.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Opnieuw gaf drummer Molony zijn kit ervan langs alsof hij een hele boel woede te verwerken had. Het ging er zo luid aan toe dat we ons naar de andere kant van het podium begaven, omdat de harde knallen van het beukwerk de sound gingen overheersen. Het zou een schande geweest zijn om de zang en de snedige gitaar- en basriffs niet helemaal te horen. We voelen ons een soms wat een oude zaag of een recensent van Humo als we het volgende punt aanhalen, maar ergens is het best wel jammer dat de gitaren uit een computer kwamen. Het neemt toch een beetje weg van de live-ervaring als een deel van de muziek uit een doosje komt in plaats van uit de polsen van een muzikant. Dit moet zowaar het enige minpuntje geweest zijn aan de anders geweldige concertavond. Dus erg veel zin om daar lang om te malen hadden we niet.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
