© CPU – Nathan Dobbelaere
Voor een weekendje Left of the Dial moet je trainen, dat werd ons alweer duidelijk op zaterdag waar de ettelijke kilometers in de kleren begonnen te kruipen. Gelukkig kan het festival ons telkens maar weer geweldige bands serveren, met ook tijdens de dag een deel waar je gratis terecht kan. Zo vond de organisatie een locatie in een petanqueclub en had een lokale koffiebar een achterruimte waar concerten konden plaatsvinden. Altijd leuk om zo eens de stad te ontdekken. Na het dagprogramma was het dan weer tijd om er volop in te vliegen met de nodige gitaaracts om zo voldaan het festival te verlaten.
Ain’t @ Roodkapje
Nadat Ain’t op vrijdag zijn eerste show op Europese bodem speelde, was het op zaterdag tijd voor een tweede show. De groep liet de zaal nog niet al te vol lopen, maar dat kon ook aan de regen buiten gelegen hebben. Muzikaal werden we namelijk wel getrakteerd op fuzzy gitaren die een volle sound naar voor brachten. De fragiele stem van zangeres Hanna Baker Darch bracht dat geheel als een zacht knuffeltje samen. Die vocals waren zeker een sterkte in de show, maar ook als ze de vele instrumenten lieten samenkomen was het prijs. Genregewijs vonden ze het midden tussen shoegaze en postpunk, waardoor je zowel kon dromen als rocken, en dat is natuurlijk iets waar je mee kan uitpakken. Songgewijs misten er soms een beetje meer nummers die bleven hangen, maar je merkte wel dat het potentieel meer dan goed zou zijn.
DUG @ Bibliotheektheater
Uitgeregend en nat tot op het bot vonden we om de dag rustig aan te vatten plek in het Bibliotheektheater, zonder twijfel een van de mooiste zalen op Left of the Dial. DUG was komen overwaaien uit het witte noorden van Canada en bracht een ingetogen versie van americana en folk mee, gebracht door de twee heren die enkel hun instrument en mekaar hadden. Genieten was het alleszins. Tussen de wilde verhalen en mopjes van het duo door, hoorden we songs over de schoonheid en irritaties van het leven. Deden we onze ogen toe, leek het wel alsof we in een net gemest weiland in de midwest stonden. Enfin, gezellig vertoeven dus. Ontneem uzelf ook niet de kans om “Big Sundown” eens op te zetten, wat een nummer is dat.
Delivery Service @ Uniek
Op de laatste dag van een festival mag het allemaal iets gemoedelijker en dan was Delivery Service de ideale band. Het viertal deed het namelijk allemaal heel rustig met dromerige indierock waarbij de drie dames vooraan het podium elkaar afwisselden bij het zingen. De ene keer kon dat iets soulvoller zijn, de andere keer wat snediger, maar altijd werd het dromerig overzicht behouden. Het enige negatieve puntje was dat er misschien net iets veel concentratie werd behouden, waardoor er wat spontaniteit ontbrak. Het was pas als het publiek wat gek deed dat de zangeressen een glimlach konden bovenhalen. Gezellig was het dus wel, maar er mag iets meer durf en energie in de performance kruipen.
Molly Payton @ Arminius
De rustige start van de dag zette zich in Arminius verder, met de happy indie van Molly Payton als vuurtje om aan te drogen. Helaas voor de Britse en haar begeleidingsband was het aantal kerkgangers nog vrij beperkt, maar dat lieten ze zeker niet aan hun hart komen. De songs klonken bij de eerste indruk allemaal redelijk simpel, maar doorheen de set kwam de gelaagdheid steeds meer en meer naar boven. Toffe lyrics, plezante riffjes en een gemoedelijke sfeer zorgden ervoor dat de passage van Molly Payton eentje was om te onthouden. Niet het meest hoogstaande, maar we hebben ook al véél slechter gehoord.
Search Results @ Centraal
Met zijn drietjes bracht het Ierse Search Results snedige garagerock waarbij snelheid centraal stond. Het repetitieve patroon liet de gitaren al snel stevig binnenkomen, waardoor je als publiek meteen werd opgehypet. Zeker toen de drummer de leadvocals op zich nam, werd het allemaal wat steviger en kon hij zelfs een beetje screamen. Het zorgde ervoor dat de veertig minuten dat de band speelde zo voorbij waren. Ze lieten nergens een momentje rust en de gitaarriffs in combinatie met leuke melodieën lieten niemand onbewogen. Het was omdat het zo vroeg was dat er nog geen moshpit was, anders was de zaal volledig uit zijn voegen gebarsten. Uitstekende band alvast die Search Results.
For Breakfast @ Uniek
Postrock en artpunk zien in een karaokebar en nachtclub. Niet meteen de combinatie die we verwacht hadden, maar eentje die zeker welgekomen was. In het zog van Black Country, New Road zagen we de laatste jaren wel al vaker bands verschijnen die qua sound en feel op hetzelfde spectrum zitten, en For Breakfast is de volgende in dat rijtje. Begrijp ons niet verkeerd; For Breakfast is een goeie band met goeie songs. De synergie van de dwarsfluit en saxofoon, ondersteund door sterke vocals en een dreigende gitaar klinkt sterk en emotioneel. We hebben dit type band gewoon al net iets te veel gezien de laatste tijd. Het geluid van For Breakfast is dan ook weer niet speciaal genoeg om boven de competitie uit te stijgen, dus bleven we toch wat onerschillig achter nadien.
Roscoe Roscoe @ Salsability
Ook voor Roscoe Roscoe waren de shows op Left of the Dial de eerste buiten het eigen land en de band nam de kans met beide armen aan. Het zestal speelde net voor de avond echt kon beginnen een heel dromerige en zachte set waarbij shoegaze en dreampop elkaar vonden. In tegenstelling tot gelijkaardige acts op de line-up, deed deze het allemaal net iets anders. We hoorden zo een xylofoon, maar vooral de opbouw en manier waarop songs in elkaar zaten bleken te boeien. Ieder nummer begon heel klein en intiem, om dan open te bloeien en volledig te exploderen als ware het een postrockband. Zelf stonden ze heel bescheiden op het podium en het gebruik van vocals was miniem, waardoor je echt in de muziek kon worden meegesleept. Zo werd je net voor de rest van de avond helemaal klaargemaakt om nog eens alles te geven.
Gloin @ Annabel Up
Bon. De voeten doen pijn, de benen voelen aan als pindakaas en alles is krokant gebakken. Tijd voor een opkikkertje om de avond in te zetten, en met wie kan je dat beter doen dan Gloin. Wie niet wist wat er zich te wachten stond in de Annabel, zal wel geschrokken zijn vrezen we. Het Canadese viertal heeft maar één doel in het leven: rammen. Hun geluid klinkt donker, bevat vlagen van rechtlijnige postpunk en de pyschpunk van Osees en valt geen seconde stil. Het was dan ook geen verrassing dat er zich op de laatste show van hun tour al snel een pit opende en het zweet van de muren begon te druppen. Gloin speelde een verschroeiende half uur bij mekaar, en staat sindsdien ook prominent op onze radar.
Naya Mö @ Theater Rotterdam
Helemaal uit Bordeaux kwam Naya Mö samen met een drummer heel fijne indie brengen op het festival. Zelf had ze een ietwat zweverige stem, maar muzikaal ging het allemaal iets snediger. We hoorden zo heel strakke rocknummers die dankzij een expressieve drummer naar een hoger niveau werden getild. Het was zelfs straf dat ze met twee zo’n grootse sound konden neerzetten, maar net daardoor lag het ook allemaal makkelijk in het gehoor. De songs waren namelijk heel aanstekelijk en zaten vol energie. Ook de stem van Naya Mö blendde mooi in het geheel wat ervoor zorgde dat je een heel mooi en aangenaam concert te horen en zien kreeg.
Curser @ Perron Small
Het was al een heel weekend drummen geblazen om de kleine zaal van Perron binnen te raken, dus als er een band van het kaliber van Curser staat geprogrammeerd, weet je dat het niet goedkomt. Soit, ruim op tijd vatten we post in het omgebouwde bezemkot, waar het na twee seconden zweten en puffen geblazen was. We pikten Cursers eerder dit weekend al eens vijf minuutjes mee in de Rotown, en hoorden gisteren bevestiging van wat we toen al dachten: Curser is de moeite. Oké, het is een vorm van postpunk die we al meermaals voorgeschoteld kregen, zijnde hoekig en in een zwart laagje teer gehuld. Curser doet het echter meer dan strak genoeg om wel nog overtuigend en meeslepend te zijn. De Rotown was ongetwijfeld een betere locatie dan dit schimmelhok, maar de afwezigen hadden zwaar ongelijk.
The Youth Play @ Salsability
Danszaal by day, concertzaal by night. De Salsability is al enkele jaren een van de favoriete zalen van de Left of the Dialganger, zij het door de toffe inkleding, het prima geluid of de comfortabele zetels die wel van pas komen na een dag van alweer 30.000 stappen. We zakten voor een laatste keer dit jaar af naar de zaal voor The Youth Play, een band die zichzelf profileert als indierock en new wave-liefhebbers. Voor zover het belangrijk is: qua omschrijving is dat volledig accuraat. The Youth Play kwam een stuk minder hard binnen dan veel collega’s zo laat op de avond, maar probeerde eerder bedachtzaam en uitgesponnen tot in uw ziel te raken. De lukte grotendeels wel. De songs klonken niet baanbrekend, maar hadden zeker enkele boeiende stukken, terwijl het charisma van de frontman moeilijk te negeren valt. Alweer een band om te onthouden, dus.
House Arrest @ WORM
Het was duidelijk dat House Arrest voor wanorde zorgt als het live speelt. De band heeft er niet enkel de song voor, maar brengt live ook een sound die vraagt om chaos. Dat gebeurde ook van bij het begin van hun laatste set in WORM. Daar brachten ze met zijn vijf een grootse sound mee die meteen voor een energie-opstoot zorgde in het publiek. Daar gingen de beentjes al snel aan het bewegen en de lichamen aan het dansen. Een moshpit was het logische gevolg en ook een crowdsurfer konden we al snel zien vliegen. Toch had de band ook te maken met technische problemen toen nagenoeg iedereen een snaar leek te verliezen. Ze lieten zich er niet door kennen, maar de sfeer zakte wel een beetje in door de vele pauzes tussen de nummers. Maar eens er weer gespeeld werd, ging het allemaal stevig en snedig vooruit. Met een sound en presence die aan Fat White Family deed denken, hebben we er weer een wilde liveband bij. Vooral door de toetsenist die altijd als een bezetene in het rond danste.
teethin’ @ V2
We botsten kort na de middag tijdens een spelletje pétanque al op teethin’ en werden aangenaam verrast door het brutale, maar doordachte geluid van de band. We maakten onderweg naar de Rotown dan ook graag een extra ommetje om tijdens hun set in de V2 binnen te springen. Een label plakken op het gezelschap is wel niet simpel. De Welshmen schipperen ergens tussen industrial en noise, met de feel van de betere (hardcore)punkband. Niet bepaald voor de gevoelige luisteraar dus. Hun slotset ramde gisteren dan ook ramen en deuren in, zonder onnodig de pedalen te verliezen en zich te storten in blind gebeuk. teethin’ klinkt dus beenhard, maar verliest nooit zijn beheersing. De mysterieuze setting van de V2 hielp alleen maar om dat alles extra kracht bij te zetten.
Y @ Arminius
Soms komen hoogtepunten pas laat op het festival en zo wist Y ons nog op het nippertje volledig omver te blazen. Het vijftal brengt postpunk met saxofoon vol dreiging, waar duidelijk over nagedacht werd. We horen Devo, maar evengoed ook een beetje Talking Heads en zelfs wat Blondie. Dreigende gitaarmuziek, dansbare grooves en natuurlijk felle riffs vormden het recept terwijl de bandleden met zonnebrillen hun cool behielden. Dat in combinatie met een felle stem van de toetseniste, liet niemand onbewogen. Nieuwe single “Skipper” was ook een van de hoogtepunten in de set waarmee de band bewees dat ze eigenlijk alleen maar beter wordt. Live zit er namelijk zoveel energie en klasse in de band dat het slechts een kwestie van tijd is voor ze helemaal doorbreekt.
THE NONE @ Rotown
Left of the Dial doet niet aan headliners, maar met THE NONE stond er toch een band van een serieus kaliber geprogrammeerd. Een overzicht van de bandleden: bassist Gordon Moakes (Bloc Party, Young Legionnaire), frontvrouw Kai Whyte (Blue Ruth, Youth Man), gitarist Jim Beck (Cassels) and drummer Chris Francombe (Frauds). Daar kan je toch al mee thuiskomen, denken we dan. Al dat talent bij mekaar zorgt niet verrassend voor een uitstekende muzikale output, die grenzeloos schippert tussen noisey industrial en punk met veel hoeken en kantjes. We mogen toch ook wel spreken van een van de absolute hoogtepunten van het weekend. THE NONE klonk rete, retehard en blies alle aanwezigen per direct van hun sokken, wat er ook meteen voor zorgde dat de moshpit zowat het hele voorste deel van de zaal besloeg. Als je één band van dit weekend moet onthouden, dan mag dat dus zeker THE NONE zijn.
Deze recensies werden geschreven door Niels Bruwier en Simon Vyverman.
