© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
De wedergeboorte van Oliver Symons is er eentje die niet al te ver weg ligt van zijn vorige soloproject. De typische kenmerken van Warhola zijn nog goed hoorbaar, maar de singer-songwriter en producer gaf aan dat het natuurlijker aanvoelde om met een schone lei te beginnen. Oliver Symons keerde zo eerder dit jaar terug met “Room 74” en een gelijknamige ep, waarmee er al enkele festivalshows op de planning stonden. Gisterenavond stond hij in de AB Club, waar hij zijn nieuwe project op een vlotte en doeltreffende manier aan de man bracht. Sommige aanwezigen leken al fan te zijn van Oliver Symons terwijl andere eerder Bazart-publiek leken die eens een muzikale stap opzij zetten. Het gemengde publiek kreeg een overtuigende set die veelbelovend is naar de toekomst toe.
Sand Between Toes mocht het publiek opwarmen en deed dat met de beste intenties. Het duo is naar verluidt al heel lang bevriend en producet samen muziek, maar stond gisterenavond in de AB Club met een stevige dj set. Hun set was ongetwijfeld beter tot zijn recht gekomen in het holst van de nacht in plaats van net na etenstijd bij een publiek dat stond te wachten op een artiest die relatief rustige muziek maakt. Het publiek stond dan ook redelijk stil, waardoor het denkbeeldige zand niet de kans kreeg zich door onze schoenen en kousen een weg naar onze tenen te banen. De enthousiastelingen bewogen net iets harder van links naar rechts dan de meerderheid, en dan had je nog de stijve harken vooraan die de muziek gewoon aan zich lieten passeren alsof het de pest was. Zelfs de harde en – toegegeven – heerlijke stukken na twintig, veertig en net geen zestig minuten kwamen niet tot hun recht hier. Op een rave hadden we hier helemaal los op gegaan, maar in een zich vullende AB Club om tien na acht voelt het gewoon te ongemakkelijk om dat al te doen. Sand Between Toes zette eigenlijk verre van een slechte set neer, maar die gebeurde wel in de verkeerde context en dan lijkt een set van een uur een eeuwigheid te duren.
Oliver Symons betrad, net als op de festivals, in zijn eentje het podium. Hij nam plaats achter zijn keyboards en creëerde het geluid van een soort snaarinstrument als intro op “2 Seats by the Window”. De sobere doch gelaagde muziek bracht meteen een melancholische sfeer met zich mee en nodigde uit om er mentaal zachtjes in weg te zakken. De muziek leek uiteindelijk ook in te zakken waarbij uit de assen “Room 74” rees. Het heerlijke nummer klonk iets verstoorder dan op plaat, waardoor het publiek net iets meer werd meegenomen in de wereld van Symons. In die wereld was er niet alleen ruimte voor melancholie en gelijkaardige gevoelens, maar ook het meer poppy “7.40” hoorde er thuis. Toch zou Oliver Symons zichzelf niet zijn mocht hij er geen wending aan geven die voor dat tikkeltje meer zorgde. Het was het eerste onuitgebrachte lied van de avond, maar zeker niet het laatste en dat leek het publiek niet erg te vinden.
De muzikant nam er zowel zijn akoestische als elektrische gitaar eenmalig bij en zorgde met die eerste voor een rustiger moment. De elektronica rond het gitaarwerk zorgde voor een magische touch en ook de eenvoudige lichtshow versterkte de muziek. Ondanks dat de opstelling ervan best eenvoudig was, (met enkele lampen achteraan en drie kleine witte lampen boven de instrumenten en microfoon, alsof het een operatietafel was) zorgde die er wel voor dat de dynamieken in de muziek versterkt werden. De flitsende lichten tijdens het ietwat grauwe “Last Night” zorgde voor een cool moment en de sobere belichting tijdens “Remedy” benadrukte dan weer de weemoedige ondertoon. Het nummer bracht Oliver Symons van achter zijn keyboards en kon op veel enthousiasme van het publiek rekenen, zoveel dat het lied nog eens werd aangevraagd als bisnummer om het einde.
Naar het einde toe werd er een cover aangekondigd, waarna iemand luid met ‘oei’ reageerde. De cover van Sonique mocht er echter wel zijn, want de eurodance vibes voegden een fijn element toe aan de set. Daarna werd er afgesloten met “Less and Less” waarin het dromerige en energieke met elkaar werden gecombineerd, vooraleer Oliver Symons er met een stevige outro een einde aan gebreid had. Op een uurtje tijd bracht hij al zijn nummers (en dus eentje een tweede keer) en toonde aan dat hij klaar is om zijn nieuwe solomuziek aan een breder publiek voor te stellen. Met een dankbare ingesteldheid en goed uitgewerkte lichtshow kwam de muziek van Symons helemaal tot zijn recht, waarbij het helemaal duidelijk is dat dit meer is dan gewoon eventjes iets dat niet Bazart is.
Setlist:
Remedy
