‘Ik wil dat ook’. Het is de zin die we als vader van een bijna vijfjarige tweeling dagelijks tweehonderdveertig keer te horen krijgen. Het is écht niet zomaar dat ouders van tweelinggebroed hun kinderen dezelfde kleren schenken; het is zelfbehoud! ‘Guac’ is guacamole en als de avocado’s dan ook nog eens lastig doen tijdens het snijden of uitpeuteren van de belachelijk grote pit, dan kunnen we spreken over lastige guacamole, of Tuff Guac. Alle gekheid op een cracker, Tuff Guac is het soloproject van Rafael (Raf) Valles Hilario, een artiest die graag zijn muziek componeert in zijn eigen fort en zich live zonder schade of schande laat bijstaan door Wim De Busser, Jasper Suys en Gert-Jan Van Damme. Waar hij vandaan komt? Hilario is volgens ons afkomstig uit Nevada, Ohio of Wyoming met tentakels in Californië. Dat zouden we in ieder geval denken wanneer we zijn muziek opleggen. Maar blijkbaar komt de man uit Antwerpen wat alweer bewijst dat we niet alles kunnen hebben in het leven.
Tuff Guac bracht in 2020 zijn debuut Green and Handsome uit en een vervolg kwam er in 2024 met Swanky Love. Voor de lezers die de singer-songwriter nog niet kennen: er zal zich een heel nieuwe, muzikale wereld openen die inventief, origineel, humoristisch en gewoon supervet is. Zelf omschrijft hij zijn composities als bubblegum pop uit de gouden jaren zestig en dat allemaal in een papje van garagerock gedraaid. Ja, daar kunnen we ons best in vinden, maar we zetten er graag nog wat toetsen van country en americana bij om het geheel nog wat meer gekruid te krijgen. I Want It Too komt dik anderhalf jaar na Swanky Love uit en het is al duidelijk vanaf de eerste noot dat de inspiratie bij Tuff Guac geen klaterend beekje is, maar een rivier zoals de Mississippi en doe maar direct alle zijarmen van die mastodont er bij. We hebben onze cowboyhoed uit het tuinhuis gevist, onze holster omgegord, laten een sigaret bungelen aan onze onderlip, loensen met dichtgeknepen oogjes naar alles en niets in de verte en zetten loeihard de nieuwe plaat op. Yihaaaaaaaa maal tien!
Zoals de native Americans hun paarden bij de manen vastgrepen tijdens een galop in het Wilde Westen, zo moet ook een plaat beginnen. We willen vieze, vuile handen voelen die ons bij het nekvel grijpen en dat is exact wat “I Can’t Whisper” doet; ons op onze mustang jagen om er pas na zevendertig minuten met een beurs gat vanaf te laten springen. En vragen voor meer! Bij “Perfection” moeten we eventjes denken aan “Camel Walk” van Southern Culture On The Skids. Dat gitaartje op de achtergrond is echt zo de max, zeker wanneer opeens de rest van de instrumenten hun adem inhoudt. Jammer dat we niet deftig kunnen typen wanneer we een rondedansje doen, want daar is het nummer meer dan uiterst geschikt voor. fjetorhfdvhfdughfsdiffrejgugpeufipouferiugoierufeuge, zie je wel, dat lukt gewoon niet. Eerst even dansen.
Dat deed deugd. Bij “The Rat” zitten we ondertussen rustig in ons marcelleke te niksen aan onze voordeur en draaien we een sigaretje. We zitten nog net niet alleen in onze boxershort en met teenslippers aan. Zo cool klinkt die schijf, alsof alles dik oké is en de Aarde gewoon zijn toertjes draait zoals het hoort. We schrijven altijd op een kladblaadje namen van bands die ons doen denken aan de stijl die we nu horen, maar het hele lijstje hier aframmelen, zou een artikel van veertig pagina’s opleveren en dat is ook weer niet de bedoeling. Ween, The Shadows, Pavement, The Kinks, The Archies, The Monkees, The Sonics, het zijn slechts enkele van de artiesten die staan te blinken op dat papiertje. Het gekke is wel dat het de muziek van Tuff Guac een beetje oneer aandoet omdat de band er (onbewust) stukjes lijkt uit te halen om die dan weer te vermalen tot…, tja, tot Tuff Guac eigenlijk. Op “Show Me The Way” horen we dan weer ontegensprekelijk die garagerock, maar bij deze groep vinden we dat meer wigwamrock.
Op “I Want It Too” wanen we ons op een overdekte rolschaatsbaan in het Las Vegas van de jaren vijftig waar jongens met brillantine in de haren en meisjes met een schattige froufrou en lolly in de mond elkaar blikken uitwisselen die nopen tot het trakteren van een cheeseburger en bekers cola of Dr. Pepper van drie liter. De geleende Studebaker van papa staat te blinken op de parking terwijl wij het schattige meisje ten dans vragen op deze song. “Look Up” heeft een beetje de hook gekregen van “My Sharona” van The Knack, maar dat hoor je pas vanaf de eerste minuut. Geweldige gitaarsolo krijgt die schijf, kort maar krachtig!
Tuff Guac maakt een coole plaat, wat zeggen we, een heel coole plaat. Alweer! Dit is typisch zo’n artiest die niet buiten de lijntjes kleurt, dat op zich niet, maar wel de grootte en de kleur van zijn tekenpapier zelf helemaal bepaalt en het zelf verknipt tot kunstwerkjes. Want dat zijn het voor ons wel, muzikale kunstwerkjes. De band treedt op in enkele heel mooie zalen verspreid over heel Vlaanderen. Check gerust de website eens van de agent, Peter Verstraelen. Daar vind je een mooi overzicht terug van de optredens in november en begin december. Als je eens een avondje lekker wilt rock-‘n-rollen, boek dan zeker kaartjes voor een van de shows en je zal het je niet beklagen. Boek direct ook een ticket voor je partner, dan kan er samen met de lijven door de bak gezwierd worden. Wij gaan de band ook nog eens checken want we hebben zin in plezier en vertier. Wij gaan met ons paard en dat gaan we schenken aan Tuff Guac. Het is te zeggen, alleen als hij een tuin heeft, anders is het ook maar triestig. En wat roepen onze dochters dan? Yep.
Ontdek ”Perfection”, ons favoriete nummer van I Want It Too, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
