Een debuutplaat op de wereld loslaten is geen exacte wetenschap. In het geval van Tuff Guac leken de sterren best gunstig te staan toen op 21 februari 2020 Green and Handsome uitkwam. Na een verleden in verschillende garagepunkgedaantes bracht het alter ego van Rafael Valles Hilario – kortweg Raf – een fris geluid met de injectie van meer melodie, meer galm, en vooral veel catchy hooks. Groot dromen was toegelaten. Het naderende onheil uit China dat de hele wereld tot stilstand zou brengen, was toen voor bijna iedereen nog een ver-van-mijn-bedshow. Toen de lockdown al snel een onherroepelijke noodzaak bleek, verdwenen zoals bij zoveel beginnende bands de ambities voor onbepaalde tijd in de koelkast.
Rafael Valles Hilario ging in de vrijgekomen tijd dan maar sleutelen aan nieuwe nummers. Hij raakte zelfs verslingerd aan het prilste stadium van nieuwe muziek maken. ‘Ik denk dat demo’s opnemen voor mij persoonlijk het beste deel van muziek creëren is. Het gevoel van totale vrijheid omdat de opnames niet bedoeld zijn om de wereld in te sturen’, schrijft hij in de begeleidende bio van Swanky Love, de tweede boreling van Tuff Guac. Uit de lange lijst met demo’s wist Valles Hilario twaalf songs te distilleren. Wat bij de eerste beluistering meteen opvalt, is dat de vlag garagepop de lading maar voor een klein gedeelte dekt. Wie zich aan Swanky Love waagt, moet zich schrap zetten voor een wild rockende rit langs surf, country, de gouden Motown soul sound, en nog tig andere genres. Op de grens tussen pastiche en schalks gesnuffel blijft Tuff Guac steeds met glans aan de juiste kant van de lijn.
Op ons kladpapier kribbelden we bij huidige single “I’m Not a Man” dat het om een open sollicitatie ging bij Quentin Tarantino, mocht die zijn films uit de nineties van een nieuwe soundtrack willen voorzien. De warme gloed die ons met dit pareltje overvalt, is vergelijkbaar met die van “Girl, You’ll Be A Woman Soon” van one-hit-wonders Urge Overkill, dat de soundtrack van Pulp Fiction haalde. Mocht Tuff Guac in de jaren zestig in de Verenigde Staten leven, dan was “I’m Not a Man” sowieso een flinke kanshebber om hoog te scoren in de hitparade. Met “All I Want Is To Lay Down” schuift er nog een filmisch nummer voorbij, al zouden we dit laidback country slackernummer eerder in een trage western verwachten.
De twee nummers die we al aanhaalden fungeren eerder als rustpunten, voor als we van de rodeostier zijn getuimeld die Swanky Love is, en even moeten bijkomen. Het titelnummer en het daaropvolgende “Pretty Bitchin’” smijten zich meteen extreem dansbaar voor je voeten, als Eagles Of Death Metal dat zich in linedance verdiept. En dan moet “Mr. Fear” nog komen, de extreem aanstekelijke tongue-in-cheeksingle die je vanop de radio mag kennen. De intro valt met de deur in huis, de strofes maken ons benieuwd voor wat komen gaat, en dan blijkt dit lied met een refrein als een huis gezegend te zijn.
Favorieten uit Swanky Love pikken is lastig, maar voorlopig houden wij het op “Teddy’s Rubber”, een Mexicaanse variant op de jonge Arctic Monkeys die voortjakkert als een stoomtrein die wat tijd moet zien goed te maken. We kunnen je nog tot morgenavond met vergelijkingen om de oren slaan, maar feit is dit: Tuff Guac is voor Swanky Love denkbeeldig met zijn platenkast gaan schudden en heeft met de wirwar die op de grond beland was ons favoriete djingel-djangelplaatje van het moment gebrouwen.
Uit dit album kunnen enkel energieke optredens voortvloeien. Er staan er nu reeds enkele mooie op het tourschema van Tuff Guac. Op 28 maart is de album release show in de Antwerpse Trix, later volgen nog shows in de Ancienne Belgique in Brussel (15 mei, samen met Ronker) en Viernulvier in Gent (16 mei).
Ontdek ”Teddy’s Rubber”, ons favoriete nummer van Swanky Love in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
