Ondertussen hoeft VIDEODROOM geen introductie meer nodig. Hét onderdeel van Film Fest Gent voor muziekliefhebbers, in samenwerking met Kunstencentrum VIERNULVIER, opende donerdagavond officieel met upsammy’s nieuwe soundtrack voor Paris, Texas. Het verdere VIDEODROOM-programma de komende tien dagen bestaat vooral uit niche cultfilms met radicale interpretaties van soundtracks door experimentele muzikanten. Toen aan voormalig Sonic Youth-gitarist Lee Ranaldo werd gevraagd voor welke film hij muziek wou schrijven, koos hij voor het redelijk onbekende, avant-gardistische Quick Billy.
Voor zij die het (volledig onterecht) niet wisten: Lee Ranaldo is decennialang hofleverancier van vernieuwend gitaarwerk, bij Sonic Youth en later solo. Hij kent de kneepjes van het avant-gardistische gitaarspel: drone, dissonantie, feedbackloops, atypisch gitaarspel… Bij Sonic Youth werden deze gemengd met pop- en rockelementen; solo verkent hij de gitaar steeds weer. In de Vooruit nam hij Braziliaans percussionist Luis Bittencourt mee om samen een muur aan geluid beetje bij beetje op te bouwen.
Quick Billy is een abstracte film van Bruce Baillie uit 1971. Op de verschillende reels overlapten dieren, lichamen, natuurelementen elkaar, begeleid door bubbelende kleuren. Zonder echt narratief volgden we de sensuele beelden tot plots op het einde een volledige ommekeer van stijl plaatsvond. In de laatste tien minuten popte een tussentitel, Quick Billy, op, waarna een stille western begon.
Zo structuurloos de beelden waren, zo structuurloos was ook de muziek. Lee Ranaldo en Luis Bittencourt gingen alle richtingen uit. Ondanks deze ogenschijnlijke willekeur zat de wisselwerking tussen de twee enorm goed, Bovendien bespeelden ze een nogal onorthodoxe instrumentatie. Zo gebruikte Bittencourt, buiten marimba, triangels, koebellen en een cymbalenrek, ook een bak water. Vallende druppels werden deel van de percussie. Ranaldo stak niet enkel zijn gitaar door een hoop pedalen, maar ook iets wat we nooit eerder zagen: een instrument met vier metalen buizen. Ten slotte speelden beide heren ook mondharmonica.
We verloren soms onze aandacht voor de beelden, simpelweg omdat er zo veel voor het doek gebeurde. Door het gebrek aan structuur maakte dit helemaal niets en was het lekker wegdromen op de bizarre experimenten, zowel qua beeld als qua geluid. Meer eigenzinnige VIDEODROOM-concerten vind je hier.
