OneRepublic @ Lotto Arena: Veilig vast in eigen bubbel

Antwerpen mag dan een stad van vele nationaliteiten, geloofsovertuigingen en buurten zijn: nergens was er zo’n groot contrast tussen mensen te spotten als aan de AFAS Dome en de Lotto Arena. Waar de omgeving overspoeld werd door hordes aan kleurrijke K3-fans, begaven de donkere outfits lederen- en jeans outfits van Fantasm- en Pierce The Veil-enthousiastelingen zich op glad terrein. Gisteren was er moeilijker een rechtlijnig onderscheid te maken, want met OneRepublic kwam er een Amerikaanse band over de vloer die naast wat verschillen toch ook een aantal gelijkenissen trof met de muziek van het burentrio. De mannen draaien al ongeveer even lang mee en hun toegankelijke poprock is met momenten even meezingbaar als die van het zwart-blond-rosse drietal.

Om daar een eerste smaak van in onze mond te laten vloeien, moesten we wel even geduld hebben. ‘And so, Sally can wait’, zong ene Gallagher nog snel door de speakers. Zij niet alleen, en dus wist de band hoe laat het was. Een goed kwartiertje later dan voorgeschreven werd de ‘go’ voor een Efteling-achtig klinkende intro dan toch gegeven en trapte OneRepublic zijn twee uur durende marathon af. Aanvankelijk met wat weinig pit, al zou dat nog beteren. Het eerste echte raakvlak met het publiek was het riedeltje van M83’s “Midnight City”. Jammer dat dat sterktepunt eerder in de mix jengelde als een ziek vogeltje dan als een trotse pauw of heldere nachtegaal.

Vlak erna volgde “Runaway”, waarmee de eerste eigen grote hit een feit was. Snel, alsof tussen de soep en de patatten, brachten de mannen het sober maar clean, al had een kleine toevoeging, solo of experimentje het nummer zeker deugd gedaan. Pluspuntje was wel dat de band een violist en cellist mee naar Antwerpen nam, die de radiovriendelijke sound van de Amerikanen toch wat meer body gaven. Hetzelfde geval bij “Secrets”, dat iets minder bekend in de oren lag, maar wel voor het eerste meezingmomentje van de avond zorgde.

Ryan Tedder toonde zich als een betrokken frontman door nu en dan met een kleine anekdote op de proppen te komen. Zo vertelde hij dat “Apologize” hun eerste megahit was, maar dat die eigenlijk ’té groot was op dat moment van hun carrière’. Het voelde voor de band niet als dé ultieme kleur waar ze al die jaren naar naartoe hadden gekneed. Bijna werd de groep ontbonden, maar toen hun daaropvolgende single ook aansloeg bij het publiek, besloten ze door te gaan en drieëntwintig jaar laten staan ze in de Lotto Arena tegenover ons “Stop And Stare” te spelen.

Een met rood-wit lint afgespannen doorgang in het middenplein verraadde al dat de groep nadien snel naar het b-podium zou komen. Eenmaal daar aangekomen brachten ze “Life In Color”, speciaal omdat Chris Martin van Coldplay er zo’n fan van is. Lampjes gingen de lucht in, de oren extra open en even was het genieten van de setting die toch altijd – ook al zie je het van ver aankomen – een beetje speciaal aanvoelt. Met de piano centraal op stage, in het publiek en in de mix trok OneRepublic de aandacht terug naar zich toe.

Nu hij toch middenin en vlakbij de bezoekers stond, maakte Tedder op het zijpodium ook even van de gelegenheid gebruik om zijn songwritingskills in de verf te zetten en te stoefen met een indrukwekkend rijtje aan artiesten waarvoor hij al schreef of producete. Twee nummers – “Halo” van Beyoncé en “Keep Bleedin’” van Leona Lewis – pikte hij daaruit, en waar het laatste leuk gebracht werd, bleek dat Queen B toch echt een artieste is waar niet tegen op te boksen valt. Lag het aan de hoge noten, de sexappeal of toch het kuchje dat Tedder maar niet uit zijn keel gehoest kreeg? Wij gaan het niet zeggen, maar gemoeten had het niet per sé.

Met “Need Your Love” kregen we één nieuw nummer gisterenavond, dat wat weggestopt zat tussen de vele random sfeerbeelden tussendoor op het ronde ledscherm. Van een robot over dankwoorden van fans tot iets wat leek op een reclamespot van Visit Belgium: ze waren een goede afleiding wanneer de band wat tijd nodig had om zich te reorganiseren, maar ook niet meer dan dat. Een intermezzo leidde tot de opkomst van een gloeiende bloedmaan, waarin een drum-piano-strijkercockail “Apologise” inluidde. Het was een lichtpuntje in een verder wat ingezakt tweede derde, dus waren we blij dat de band met “Counting Stars” toch terug een beetje de vlam in de pan te kreeg en de beweeglijke Tedder opnieuw met zijn tamboerijn in het rond begon te hossen. De dorstigen werden aan het einde gelaafd met een blik vol hitjes, waaronder “I Don’t Wanna Wait”, waarna we ons finaal nog heel even op Tomorrowland waanden toen de band voor het elektronische “Calling (Lose My Mind)” en de Alesso vs OneRepublic remix van “If I Lose Myself” opteerde.

OneRepublic bracht met zijn ‘Escape to Europe 2025’-show een concert dat aan de lange kant was, maar nooit écht verveelde door de goed verspreide houvasten in de set. Wel bleef de poprockhitmachine continu binnen zijn eigen veilige bubbel, zonder echt te verrassen of te experimenteren. Ach, aan wat scoort moet je niet te veel veranderen, toch, K3-fans?

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram / Website