Pierce The Veil @ Lotto Arena: Geen ontsnappen aan

Het was ons in alle eerlijkheid een beetje ontgaan dat Pierce The Veil op korte tijd tamelijk groot geworden is. Waar het anderhalf jaar geleden nog gewoon in de Ancienne Belgique stond, nam het gisteren zijn intrek in de veelvoudig grotere Lotto Arena in Antwerpen. Het ‘uitverkocht’-bordje konden de Amerikanen voor hun laatste stop van het Europese deel van hun tournee weliswaar niet bovenhalen, maar de bende uit San Diego ziet het desondanks grootser dan ooit. Op I Can’t Hear You Tour mag het allemaal wat meer zijn en dat vertaalt zich in heel wat verschillende facetten. Centraal stond tijdens deze show geen album, maar meer de verzameling van al hetgeen wat Pierce The Veil heeft groot gemaakt in twee decennia. Geen wonder dat het Belgische emo-publiek enthousiast en loyaal op de afspraak verscheen, al zat er wel een zekere sleur in de show.

Terwijl de uittocht van de K3-show in volle gang was en voor verkeersellende zorgde in en om de AFAS Dome en Lotto Arena, geraakten wij gelukkig op tijd binnen voor Crawlers, dat net voor zessen aan zijn optreden begon. De Britse band zat even in een dipje nadat ze vorig jaar The Mess We Seem To Make uitbracht en het gewenste succes uitbleef. Ze zag deze tour dus als een manier om opnieuw te beginnen en die kans greep ze met beide handen. De Britten speelden met een leuke energie en keken ook een behoorlijke enthousiaste reactie tegemoet. Net op het moment dat de bandleden wilden demarreren, viel echter het geluid uit. Aanvankelijk probeerden ze met een akoestisch nummer nog met goede moed de sfeer erin te houden, maar uiteindelijk besloten ze toch twee minuten van het podium te gaan en de techniekers het geluid weer aan de praat te laten krijgen. Eenmaal terug speelden ze nog twee nummers alvorens ze afscheid namen van een hele hoop nieuwe fans!

Voorprogramma nummer twee liet niet al te lang op zich wachten. Hot Mulligan was een van de redenen waarom we waren afgezakt naar de Lotto Arena, want in het nabije verleden maakte het reeds goede beurten bij ons op onder andere Rock Werchter en in Trix. Dat de mannen over een passende dosis humor beschikken, wisten we daardoor natuurlijk al, maar ook met hun muziek hielden ze het gewoon leuk. Hun aanpak was niet bijzonder revolutionair en toch voelde dat niet aan als een gebrek. Ze hielden de vaart er goed in en deden gewoon hun ding zonder echt onder de indruk te zijn van de omstandigheden. Ondanks het feit dat ze een maand geleden een nieuw album hebben uitgebracht, grabbelden ze ook uit eerder werk en dat hield de mix lekker levendig. Vooral “And a Big Load” en “BCKYRD” bleven hangen, al was eigenlijk gewoon hun hele set door en door vermakelijk. Ook al zagen we aanvankelijk niet volledig een match met Pierce The Veil; we vonden hen niet uit de toon vallen.

Geen twee zonder drie, en zo was er met Cavetown zowaar nog een derde opwarmer voor Pierce The Veil. De artiest had zelf al een behoorlijk grote fanbase die was afgezakt om hem aan het werk te zien en dat was aan het gekrijs te merken. We hadden zelfs het gevoel dat Cavetown de headliner van de avond was en dat hij samen met zijn band de reden was waarom de arena was volgelopen. Muzikaal was het in vergelijking met de eerdere twee voorprogramma’s net iets softer, maar door het emo-kantje paste het wel nog in het plaatje. De zelfzekerheid waarmee Cavetown op het podium stond was het resultaat van lang werk. De sfeer ging even boven de geluidslimiet toen Vic Fuentes kwam meezingen op “a kind thing to do”. De cross-over was er eentje die gerust geslaagd genoemd mag worden, maar Cavetown had daarna nog heel wat meer nummers in petto en broedde zelfs op een ander hoogtepunt. Het nog onuitgebrachte “First Time” was snel en leuk, maar daarna koos Cavetown toch voor zijn bekendste nummers. Tussen de opgeblazen ijspegels toonde de artiest vooral warmte en waren we zo klaargestoomd voor Pierce The Veil.

Het was de laatste show van deze Europese tour en dat zullen we geweten hebben. Pierce The Veil begon stipt op tijd aan zijn optreden en deed dat met vertrouwde opener “Death of an Executioner”. Revolutionair? Absoluut niet, maar wel een zeer degelijke manier om energiek aan het optreden te beginnen. Het viertal dartelde op het podium en gebruikte de ruimte om de fans meteen in de ogen te kijken. Het grootse enthousiasme was er bij “Bulls in the Bronx” en bij het opvallend harde “Pass The Nirvana”. Bij dat laatste doorbraken de Amerikanen hun vast patroon en kozen ze voor een iets stevigere aanpak. Wij waren mee, al was dat niet van lange duur omdat ze met “I’m Low on Gas and You Need a Jacket” en “I’d Rather Die Than Be Famous” redelijk snel terug op veilig speelden.

Het is niet onlogisch dat er met het aantal shows dat ze hebben gespeeld een paar automatismes ontstaan, al bleek dat ook wel een valkuil te zijn. Voor het viertal het goed en wel besefte, speelde het immers op automatische piloot en voelden we de speciale verbinding tussen het publiek en band toch net iets minder. De Pixies-cover “Where Is My Mind?” had voor ons ook niet per se gehoeven, zeker omdat ze met nummers als “Wonderless” en “May These Noises Startle You in Your Sleep Tonight” ook wel genoeg cajun in huis hebben om hun set van kruiding te voorzien. Veel bindteksten kwamen er niet aan te pas en verder dan het standaard geneuzel ging Vic Fuentes niet. Ja, ze wisten dat ze in België waren en dat de sfeer behoorlijk was, maar verder dan dat gingen ze niet.

Een klein mankement aan het concert was het gebrek aan extra show. De productie was zeer sober en standaard, en we misten misschien nog wat meer lichten en visuals, maar evengoed had wat vuur of pyro en confetti al een fijne toevoeging geweest. De show vloeide door en de die hard fans zongen luidop mee. Tijdens “So Far So Fake” merkte je wel een duidelijk TikTok-effect, al was de placering tijdens de set best slim gekozen. Via het nog sfeervolle “Emergency Contact” kwamen we uit bij “Circles”. Alle clichés werden bevestigd, al deerde dat de pret bij de fans niet. Zij zongen en genoten met volle teugen mee en wie zijn wij dan om er slecht over te praten.

Pierce The Veil koos voor de weg met de minste weerstand. Tijdens de bis kregen we nog “Disasterology”, “Hold On Till May” en “King for a Day” en dat wakkerde het vuur zeker nog eens aan, al bleven we qua show ook hier weer een beetje op onze honger zitten. Pierce The Veil deed het niet eens zo slecht, maar we misten misschien de sparkle om de niet-fan ook volledig overstag te krijgen. De fans zongen en zorgden voor sfeer, en kregen zo de Lotto Arena meermaals in hogere sferen. Pierce The Veil speelde daar goed op in, zonder extra meters of een effort te moeten doet. Nu wacht Zuid-Amerika voor Pierce The Veil en daarna kan het werken aan een nieuw album voltooid worden.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram

Setlist:

Death of an Executioner
Bulls in the Bronx
Pass the Nirvana
I’m Low on Gas and You Need a Jacket
I’d Rather Die Than Be Famous
Where Is My Mind? (Pixies cover)
Floral & Fading
Yeah Boy and Doll Face
She Makes Dirty Words Sound Pretty
Wonderless
May These Noises Startle You in Your Sleep Tonight
Hell Above
So Far So Fake
Emergency Contact
Circles

Disasterology
Hold On Till May
King for a Day