Het is weer zo ver. De dag waarnaar velen hebben afgeteld. De dag waarop streamingrecords wellicht weeral gebroken worden en vinylplaten nog sneller over de toonbank glijden. De dag waarop Taylor Swift een nieuw album uitbrengt. The Life of a Showgirl is het twaalfde album van de Amerikaanse superster, die nog niet lang geleden een van de meest financieel succesvolle wereldtournees afrondde. The Eras Tour was een reis doorheen Taylors discografie waarbij fans alle klassiekers en meer te horen kregen. Lover, folklore, evermore en Midnights kregen wat meer aandacht dan voorgaande platen, aangezien zij voor het eerst voor een publiek gebracht werden en halverwege werd het toen splinternieuwe The Tortured Poets Department er nog aan toegevoegd. Aangezien Lover van slechts 2019 dateert zitten we nu al aan het zesde nieuwe album op zes jaar tijd en in diezelfde periode werden vier oude albums opnieuw opgenomen en uitgebracht met daarop eerder onuitgebrachte nummers. Taylor Swift trakteert haar Swifties dus op veel materiaal, maar dat wordt niet altijd even goed onthaald door iedereen.
Waar de fans zich verloren in de prachtige gevoelige en oprechte teksten op The Tortured Poets Department, omschreven anderen het album als ‘cringe’ en saai. Eerdere albums konden ons zeker boeien en warm maken, maar op het meest recente wapenfeit van Swift kregen we het gevoel dat we het dagboek van een tiener aan het lezen waren. Bovendien zonder dat die teksten vergezeld werden door boeiende muziek. Hoe dan ook, de plaat was geïnspireerd door break-ups van een lange en korte relatie, en de nieuwe liefde die ze daarna vond bij sportman Travis Kelce. Het nieuwe The Life of a Showgirl kan gezien worden als een vervolg aangezien het ook duidelijk over hem gaat. Bovendien werd de plaat zelfs nog gemaakt tijdens The Eras Tour. Tussen de Europese shows heen vloog Swift over en weer naar Zweden om daar samen te werken met Max Martin en Shellback, twee popgoeroes die verantwoordelijk zijn voor heel wat hits van uiteenlopende popsterren.
Openen doet Swift met “The Fate of Ophelia”, waarnaar ze ook verwijst met het artwork van de plaat (of het voornaamste, want er zijn te veel varianten). Ophelia pleegde in Hamlet zelfmoord door zichzelf te verdrinken na de dood van haar vader. Taylor zingt echter dat haar lot helemaal anders is, want in plaats van een tragische dood wordt haar leven opnieuw kleur ingeblazen door een nieuwe geliefde. Waar ze zich vroeger soms geïsoleerd voelde, voelt ze zich nu terug gezien en begrepen. Vergelijkbaar ging ze van donkere naar lichtere dagen op “Opalite” en heeft ze vertrouwen in haar geliefde gevonden op “Elisabeth Taylor”. In laatstgenoemde vergelijkt Swift zich wederom oppervlakkig met een oude ster in de hoop raad te vinden, maar niet alle teksten worden hier warm onthaald. De lijn ‘Oftentimes it doesn’t feel glamorous to be me’ werd gebruikt in promotie voor het album, al kwam die bij sommigen verkeerd over. Hoe kan een miljardair die binnenkort gaat trouwen zeggen dat zij het ook wel lastig heeft terwijl haar thuisland en de wereld steeds meer gepolariseerd worden, spanningen wereldwijd toenemen en steeds meer gebieden onveilig worden? Toondoof volgens sommigen en daarnaast wordt ons gehoor ook niet geheel enthousiast van de muziek op deze drie eerste nummers. Vooral “Opalite” klinkt gewoonweg als een AI-kerstnummer zonder belletjes, niet goed dus.
De muziek voelt vaak weinig geïnspireerd aan en kan zeker een upgrade gebruiken in vele gevallen. The Life of a Showgirl voelt muzikaal aan als The Tortured Poets Department met iets hardere beats, maar wederom om zelden enthousiast van te worden. Tekstueel horen we wel een Taylor Swift die opvallend gelukkiger is, en dat zal verloofde Travis geweten hebben. Op “Wish List”… Nee, excuseer “Wi$h Li$t” heeft de popster het over hoe sommigen uit zijn op Oscars of spelen bij Real Madrid, maar zij wil gewoon haar geliefde en kinderen die basketten op de oprit. Het is een van Swifts favoriete songs op het album, omdat het zo romantisch is volgens haar. Wij horen vooral heel onpersoonlijke en simpele muziek die amper gevoel op roept; geen romantiek, geen vreugde of lust… Het smaakt gewoon naar droge rijst met water. Travis is hopelijk wel blij met die rijst en schattige teksten. Op “Honey” krijgt hij met ‘You can call me “Honey” if you want because I’m the one you want’ er een halve knipoog naar “Call It What You Want” bij, wat eerlijk gezegd het beste aan “Honey” is. Het lied heeft ook teksten als ‘They were sayin’ that skirt don’t fit me / And I cried the whole way home’ in de aanbieding en deze voelen heel erg aan alsof ze van een veertienjarige afkomstig zijn. Het soort tienerdrama dat je te zien krijgt in een flauw afkooksel van het gevatte, authentieke en gevoelige Mean Girls, drie bijvoeglijke naamwoorden die we niet zouden gebruiken voor dit album.
Ten tijde van folklore en evermore nam Swift haar sound grondig onder handen en klonken haar teksten mooier dan tevoren. Dat “Eldest Daughter” muzikaal daaraan doet denken, charmeert ons dus wel! De verhalende teksten uit die tijd worden hier echter helemaal niet geëvenaard, waarbij de vreemdste tekst op het album wellicht die over haar grote piemel is. Deze beeldspraak in “Father Figure” voelt vreemd aan en de iets te hoge zang op het einde maakt het niet veel beter. Ook op bijvoorbeeld “CANCELLED!” klinkt Swifts stem niet altijd optimaal en slaat de beeldspraak niet helemaal aan. ‘Did you girlboss too close to the sun?’ voelt aan als een goedkope verwijzing naar Ikaros en komt zelfs een beetje ongemakkelijk over. In datzelfde lied is ‘But if you can’t be good, then just be better at it’ dan weer advies zo hol als bubbelplastiek. Waar zijn de poëtische en gevoelige teksten van folklore en evermore heen? Het voelt soms aan alsof Swifts schrijverstalent in 2020 is blijven liggen, of is ze dankzij corona haar smaak verloren? ‘Ba-dum tsss’
Schrijven is nochtans een belangrijk onderdeel van singer-songwriter zijn, al verwees Swift onlangs naar zichzelf als ‘English teacher’. Bij lesgeven binnen een taal hoort natuurlijk ook begrijpend lezen en ook daar worstelt de Amerikaanse mee. Charli xcx’ “Sympathy Is a Knife” gaat op een gevoelige manier over de onzekerheden van de Britse en dat ze soms moeilijk gelooft dat sympathie oprecht haar richting uit komt. Toen Swift aan het daten was met de zanger van The 1975 (waarvan de drummer met Charli xcx intussen getrouwd is) werden Charli’s onzekerheden nog groter en schreef ze daarover dus een persoonlijke tekst. Taylor Swift reageer daarop in “Actually Romantic” (een titel die verwijst naar een andere xcx-song): ‘I heard you call me “Boring Barbie” when the coke’s got you brave’ en ‘I mind my business, God’s my witness that I don’t provoke it’. Taylor haalt Charli neer door haar in de openingslijn meteen aan drugs te linken en zegt daarna dat zij zelf niet provoceert. De factcheckers onder ons weten natuurlijk dat Taylor al heel veel zogenaamde distracks heeft uitgebracht over ex-geliefden en voormalige vrienden. Swift zingt in het refrein dat Charli ongetwijfeld veel aan haar denkt en dat Charli een vorm van liefde voor haar koestert. En dat als reactie op een lied over onzekerheden. Oké? Duidelijk het punt van “Sympathy Is a Knife” niet begrepen. En is het daarnaast nodig om andere popsterren onderuit te halen? Voel je je daardoor beter, Taytay?
Zo blijven er nog drie nummers over die we niet vermeld hebben. “Ruin the Friendship” is een zwakke door country geïnspireerde popsong die terug heel tienerachtig aanvoelt en “Wood” heeft een leuk funky gitaartje, maar het lied lijkt net te traag om echt aan te slaan. Onze favoriete tekst hier is: ‘His love was the key that opened my thighs’, waarbij we ons gaan afvragen of ze met ‘wood’ wel effectief hout bedoelt? (‘Knock on wood’? Misschien liever niet dan.) Tot slot hebben we nog de slotsong en eveneens titeltrack: “The Life of a Showgirl”. Samen met Sabrina Carpenter vergelijkt Swift zich met een showgirl, iets dat ze voor eeuwig zullen zijn. Het lied is een van de weinige waarbij de muziek iets van gevoel meebrengt, zijnde een zekere euforie, al is het toch niet het slot dat we zouden verwachten bij een album dat het leven van een showgirl voorstelt.
En eigenlijk is dat de grootste teleurstelling. Waar is het leven van de showgirl? The Life of a Showgirl gaat vrijwel volledig over Swifts liefde voor haar geliefde, dus de plaat had evengoed Lover 2 kunnen heten. De glitter en glamour, de jazz en drama, het cabaret en spektakel, het stijlvolle en bombastische… het ontbreekt allemaal op The Life of a Showgirl, terwijl dat dat wel is wat de artworks uitstralen. In de plaats krijgen we muziek die amper persoonlijkheid of gevoel uitstraalt aangevuld met teksten die tienerachtig, geknutseld en heel eenvoudig overkomen. Het Taylor Swift-nummer dat het meest showgirl uitstraalt is “I Can Do It with a Broken Heart” en dat staat niet eens op dit album. We zijn blij voor de enthousiaste Swifties die zich in deze muziek herkennen en het prachtig baanbrekend vinden, maar voor ons ontbreekt hetgeen dat muziek een kunst maakt: gevoel, emotie en passie. The Life of a Showgirl is een holle verzameling van te eenvoudige popmuziek die amper uitstraling heeft. Spotify heeft onlangs AI-gegenereerde muziek van hun streamingsdienst gehaald, maar Taylor Swift is toch door de mazen van het net geglipt.
Voorlopig heeft Taylor Swift geen shows aangekondigd voor The Life of a Showgirl, wat geen slechte zaak is aangezien ze niet begrijpt wat een showgirl is.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Eldest Daughter”, ons favoriete nummer (voor zover we dat hebben) van The Life of a Showgirl, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
