© CPU – Peter Verstraeten (archief)
Patti Smith behoeft eigenlijk geen introductie en haar legendarische debuutplaat al evenmin. Nadat we tien jaar geleden in de Ancienne Belgique al live de veertigste verjaardag van Horses mochten vieren, volgde nu logischerwijs de vijftigste; en daarvoor koos Smith voor twee avonden in het Koninklijk Circus, waar ze drie jaar geleden ook al voor twee magnifieke avonden optekende. De Amerikaanse houdt nu eenmaal enorm van Brussel, want in tussentijd stond ze ook al twee avonden op het Festival Des Libertés, om vervolgens in 2024 eens uit te wijken naar het Cactusfestival.
Het helpt Smith natuurlijk ook dat ze ondanks haar jaarlijkse doortochten er wel steeds in slaagt om meerdere avonden in slechts enkele uren uit te verkopen, en dat was ook deze keer niet anders. Ook op een koude oktoberavond was het publiek nog net zo enthousiast als bij de ticketverkoop, wat resulteerde in een bomvol middenplein, dat zich al op wervelwind Patti Smith mocht voorbereiden toen “Raw Power” doorheen de boxen weerklonk en Smith minuten later met die desbetreffende rauwe kracht het publiek in overdrive liet gaan. De geweldige openingszin van “Gloria” zou daarvoor al genoeg geweest zijn, maar de Amerikaanse doet natuurlijk geen halve werken en bracht een ferme vertolking van de haar al vijftig jaar eigengemaakte Them-klassieker.
© CPU – Joost Van Hoey (archief)
Grote verrassingen wat betreft setlist, brengt een integrale uitvoering van een album natuurlijk niet, maar het evenwichtige van het album zat daarmee ook tijdens de show geheel goed. “Redondo Beach” deed Smith de voet wat van het gaspedaal halen en de leuke doowopachtige backings zorgden voor een laid back sfeertje. Dat was dag en nacht verschil met het daaropvolgende “Free Money”, waarvoor het energiepijl weer steil de lucht in schoot en Smith zo hard tekeer ging dat ze zelfs enkele keren als een dolle hond op het podium spuwde. Ondertussen werd er op het middenplein zo hard en massaal gesprongen dat we het zelfs tot op onze veilige zitplekken voelden. Het was ook daar dat we perfect konden zien hoe een voltallig publiek vol adoratie en geloof naar Smith stond te kijken en ze als het ware de Paus of president van het Koninklijk Circus werd.
Met het epische verhaal dat “Birdland” is, verstevigde ze die positie nog wat verder, want wie met zo veel overtuiging een verhaal kan brengen, heeft vanzelfsprekend een menigte aan diens lippen hangen. De publiekskreten tussen de nummers door waren dan ook veelal van het kaliber ‘Patti, we love you’ en laat ons eerlijk zijn, wie nu niet? Smith zelf had dan weer een bindtekstje in petto over hoe ze de plaat die ze bracht draaide en verdere instructies. “Break It Up”, geschreven met Tom Verlaine en gemaakt rond een droom die Smith ooit had, was wederom diezelfde brok energie die we al enkele keren eerder mochten meemaken. Uiteindelijk overtrof ze dat nog met het heerlijk lange en bovenal ook epische slotnummer van de Horses-set, dat op de plaat eigenlijk nog voor “Elegie” komt en waarbij de zangeres als een bezetene stond te springen en het speelgenot er van af spatte toen ze ‘like it like that’ samen door één microfoon zong met pianist Tony Shanahan. ‘Rock-‘n-roll!’ riep iemand voorheen nog, waarop Smith gevat ‘you rock-‘n-roll asshole!’ repliceerde. En of we rock-‘n-roll kregen.
© CPU – Joost Van Hoey (archief)
Dat er ook ruimte was voor straffe gitaarlicks en de daarbijhorende technische verfijning was al duidelijk geworden bij het aan Jimi Hendrix opgedragen “Elegie”, maar daar werd nog een stapje in verder gegaan na de integrale uitvoering van de gevierde debuutplaat. Dat gebeurde – zoals de afgelopen jaren altijd het geval was – zonder Smith zelf op het podium, maar wel met haar begeleidingsband die op dat moment gewoonweg band wordt. Deze keer gebeurde dat met maar liefst drie Television-covers, wat als hommage zeker kan tellen. De band deed dat zoals gewoonlijk goed, maar dat verhelpt niet dat Smith tijdens dat kwartiertje gemist wordt, al kunnen we haar dat gezien haar leeftijd zeker niet kwalijk nemen.
Dat gemis zorgt er natuurlijk voor dat de zangeres eens ze weer op het podium staat enkel nog voorzetten moet binnen koppen, en dat deed ze ook in overvloed met klassiekers als “Dancing Barefoot” en het altijd indringende “Pissing In A River”. “Peaceable Kingdom” werd opgedragen aan het Palestijnse volk, wat op veel steun en applaus kon rekenen en haar krakende stem maakte het tragere nummer zowaar nog wat integerder. Ze breide er al een stukje spoken word “People Have The Power” aan vast, maar pakte eerst nog eens ferm uit met “Because The Night”. Wederom kippenvel, al vanaf die fantastische pianointro en misschien wel nog meer dan tijdens haar volledige overgave tijdens “Free Money” of de gebalde vuisten in de lucht van “Gloria”.
© CPU – Joost Van Hoey
Diezelfde gebalde vuisten mochten nog een keer de lucht in toen Smith als encore “People Have The Power” bracht, voor een publiek dat ook op de zitplekken niet meer kon blijven zitten en uit volle borst meezong. Ze haalde er voor haar buiging nog Ann Demeulemeester bij, die ietwat onwennig tussen de muzikanten stond om het publiek een laatste keer te bedanken.
Patti Smith verovert bij ieder concert dat ze heeft de harten van het voltallige publiek en dat was deze keer niet anders. Na de integrale uitvoering van Horses en de daar bijhorende kleppers als “Gloria” en “Free Money”. Smith werd even gemist toen haar band een mooie hommage bracht aan Television en kwam vervolgens terug als de muzikale en poëtische volksmenner die het publiek geheel uit haar hand liet eten.
Setlist:
Gloria (Them-cover)
Redondo Beach
Free Money
Birdland
Kimberly
Break It Up
Elegie
Land: Horses / Land of a Thousand Dances / Gloria
See No Evil (Television-cover)
Friction (Television-cover)
Marquee Moon (Television-cover)
Dancing Barefoot
Pissing In A River
Peacable Kingdom / People Have The Power
Because The Night
People Have The Power
