AlbumsFeatured albumsRecensies

Taylor Swift – Midnights (★★★): Op zoek naar de veelzijdigheid van de nacht

Taylor Swift. Je kent ze wel. Ook als je haar muziek niet kent, dan ken je ze. De afgelopen tien jaar was ze eigenlijk niet meer weg te denken uit de (roddel)pers. Jaren terug ging het over haar nieuwste vriendje en welke nummers over welke ex-geliefde gaan of over haar ruzie met Kanye West. De gigantische hoeveelheid aandacht zorgde ook voor heel veel haat op de popster. Wat als gevolg had dat Taylor Swift een tijd van de aardbol verdwenen leek te zijn, terwijl ze met haar mentale gezondheid en eetstoornissen worstelde. De afgelopen jaren gingen de vele krantenartikelen dan weer over de albums die ze in de lockdownperiode uitbracht of over de heropnames van haar oude albums, om zo de rechten op haar muziek terug te krijgen na ruzies met platenlabels die worden overgenomen. Dat Taylor Swift over de tongen blijft rollen heeft er natuurlijk ook mee te maken dat ze hits blijft scoren, muzikaal blijft verrassen en keer op keer een goeie promocampagne in elkaar bokst.

Toen ze na 1989, haar eerste echte popalbum, zoals eerder gezegd eventjes van de aardbol verdween, klonk ze plots veel donkerder op reputation, een weerspiegeling van haar gemoedstoestand. Daarna werd de muziek over het algemeen terug wat vrolijker en lichter op een album dat aanvankelijk Daylight zou heten, maar uiteindelijk tot Lover is gedoopt, een knipoog naar Joe Alwyn die intussen de levenspartner van Swift is. Op ‘zusteralbums’ folklore en evermore ging het er tijdens de overweldigende pandemie net allemaal iets rustiger aan toe en op die manier ontdekte de popster indiemuziek. Sindsdien werden Fearless en Red vorig jaar al opnieuw uitgebracht, maar dit jaar hebben we verdacht weinig gehoord over heropnames van andere oude albums. Dat wordt goedgemaakt met maar liefst (en ongetwijfeld niet toevallig) dertien nieuwe nummers, waarvan de titels één voor één werden onthuld via een online bingospelletje, en allemaal deel uitmaken van Midnights. Een albumtitel die volgens veel fans er op wijst dat de tiende Swift plaat het zusteralbum is van Lover, aangezien Midnights eigenlijk gewoonweg het tegenovergestelde is van Daylight.

Openen gebeurt met “Lavender Haze”, een uitspraak geïnspireerd door de serie Mad Men en de volgens Taylor Swift vreemde roddels over haar en Joe. Het nummer heeft geen grootste uitstraling zoals pakweg “Style” of “Look What You Made Me Do”, maar is eerder voor een groovy dansje in onze living terwijl het licht gedimd is. Op de achtergrond lijken we omgevingslawaai te horen, maar eigenlijk neemt Taylor Swift ons vanaf de eerste seconde mee in haar (nieuwe) wereld. Het is een warme uitnodiging voor de rest van Midnights en vat meteen de spirit van de plaat samen: eerder intieme elektropop die een zekere gloed uitstraalt, zoals het holste van de nacht dat ook doet. Midnights, what’s in a name?

Iets omschrijven met een kleur, Taylor Swift deed het al vele malen, met als bekendste voorbeeld natuurlijk “Red”. Deze keer is het kastanjebruin op “Maroon”. Het nummer voelt romantisch en intiem aan, alsof we met vlinders in onze buik een geweldige nacht beleven. Het daaropvolgende “Anti-Hero” gaat dan weer over iets helemaal anders. Lijnen als ‘It’s me, hi, I’m the problem, it’s me’ gaan over Taylors onzekerheden, waarbij ze schrik heeft alleen achter te blijven en zichzelf als monster ziet. De ene nacht blijft Taylor wakker om bij haar geliefde te zijn, de andere ligt ze wakker door onzekerheden of wordt ze wakker van nachtmerries, en zo wordt de veelzijdigheid van de nacht langzaamaan onderzocht doorheen Midnights.

Wegdromen kan dan weer tijdens bijvoorbeeld “Snow On The Beach”, waarop ook Lana Del Rey te horen. Toch zouden de stemmen van beide zangeressen nog meer tot hun recht zijn gekomen aan een iets trager tempo. Zowel Taylor Swift als Lana Del Rey werken heel veel samen met producer Jack Antonoff, waarmee vrijwel alle nummers van Midnights werden gemaakt, dus het is geen verrassende samenwerking. Wel verrassend is hoe mooi de stemmen samen gaan en elkaar afwisselen. Het zou je bijna meteen doen verlangen naar nog een samenwerking tussen de twee. Nog een leuke samenwerking is terug te vinden in het voorlaatste nummer. “Sweet Nothing” werd geschreven door Taylor Swift en Joe Alwyn, die eerder al meeschreef aan een vijftal liedjes op folklore en evermore. Taylors snelle zang staat wat in contrast met de eerste kalme muziek en de blazer in de verte voegt wat meer karakter toe aan het lied. Het is een gezellig, intiem deuntje en misschien wel een van de mooiste nummers van Midnights.

De computerige stem die zo nu en dan verschijnt tijdens “Midnight Rain” voelt een beetje ongemakkelijk. Ook “Question…?” laat ons met dubbele gevoelens achter door de hakerige zang en de aanvankelijk nogal platte muziek, maar dat wordt na twee minuten wel rechtgetrokken. Op “Vigilante Shit” lijkt de singer-songwriter dan weer een kalme en tegelijk stoerdere kant naar voor te willen schuiven, maar ook dit doet ons niet warm lopen. Met bijvoorbeeld “Bad Blood” of “…Ready For It?” toonde Swift in het verleden al dat ze niet zomaar over zich heel laat lopen, maar hier voelt het gewoon geforceerd aan. De gevoelens die Taylor Swift in de eerste paar nummers prachtig wist weer te geven, lijken hier zoek, waardoor de liedjes niet echt overeind blijven staan en het middelste deel van Midnights zeker niet even sterk is als het eerste deel.

“Labyrinth” bevat dan weer wat meer gevoel door klein te beginnen en tijdens het opbouwen naar een climax dezelfde tekst te blijven herhalen. ‘Oh, no, I’m falling in love again’ is een van de zinnen die vaak aan bod komt hier en samen met de muziek uiteindelijk een euforisch gevoel met zich meebrengt. Laat je glimlach maar staan, want met “Karma” blijft het nog eventjes vrolijk verder gaan. Het is mogelijks het meest geanticipeerde nummer onder de Swift fans, want er zijn heel wat theorieën dat Karma een album is dat tussen 1989  en reputation ging uitkomen, met verwijzingen ernaar in “Look What You Made Me Do” en de videoclip van “The Man”. “Karma” is hier een feel good song waarop karma omschreven wordt als een geliefde, een god of een spinnende kat op onze schoot. Het is eigenlijk gewoon een fijne popsong met een zeemzoete uitstraling.

Op Midnights heeft Taylor Swift geen vast slaappatroon. Het is een album voor slapeloze nachten volgens de artieste en het is wel duidelijk dat ze voor verschillende redenen wakker ligt. Muzikaal vist Taylor doorheen het volledige album een beetje in dezelfde vijver, waardoor geen enkel nummer er echt uitspringt en het op het eerste gehoor wat eentonig kan overkomen, iets dat niet blijkt te kloppen eens we een paar keer luisteren. Langs de andere kant hebben we zo wel een samenhangend geheel waarin er toch gevarieerd wordt met de muziek. Het is op die manier wel het tegenovergestelde van het extreem uiteenlopende Lover. In vergelijking met de vorige albums brengt deze langspeler niet veel nieuws met zich mee en krijgen we veel Taylors te horen die aansluiten bij de Taylors die we al eerder hoorden op oudere platen, grote verrassingen vinden we hier dus jammer genoeg niet. Op zichzelf is Midnights zeker geen slecht album, het is er wel eentje met ups en downs, maar Taylors tiende album mag er zeker zijn. Het is er eentje die we zo nu en dan zullen opzetten wanneer we de komende maanden ’s avonds laat lekker gezellig onder een dekentje zitten.

Facebook / Instagram / Website

Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.

1186 posts

About author
braaf zijn hé
Articles
Related posts
AlbumsFeatured albumsRecensies

Bleachers - Bleachers (★★★): Gewoon gezellig

Als je z’n Wikipedia-pagina even doorneemt, is het eigenlijk onbegrijpelijk dat de naam Jack Antonoff niet per se een belletje doet rinkelen…
2023Featured albumsFeaturesInstagramUitgelicht

De 50 beste albums van 2023

De laatste maand van 2023 is alweer bijna halfweg, dus naar goede gewoonte liggen er ook bij Dansende Beren tal van eindejaarslijstjes…
Nieuwe singlesOude Bekenden

Nieuwe single Bleachers - "Alma Mater" (feat. Lana Del Rey)

Het is nog niet zo gek lang geleden sinds Bleachers zijn neus terug aan het venster stak, al is bezieler Jack Antonoff…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.