Backyard Festival 2025: De laatste dans

© CPU – Chris Stessens (archieffoto)

We zitten inmiddels volop in september en dat betekent dat de festivalzomer toch wel stilaan op zijn einde loopt. De gedachten aan moshpits op de wei en ijskoude cola’s in de hand beginnen plaats te maken voor truien, vallende bladeren en het najaar. Maar vooraleer de herfst echt zijn intrede doet, maken we geheel volgens traditie nog één stop in Merksplas, waar Backyard Festival volgens diezelfde traditie de festivalzomer afsluit met een knaller van jewelste.

Dit jaar is de knal voor het eerst verdeeld over twee officiële dagen en zo trokken we op vrijdag al richting de Open Schuren, waar de avond gevuld werd met drie bands. Twee daarvan, SPARE KID en Ploegendienst, zijn inmiddels al wel bekend bij ons en hebben ons dit jaar al meerdere malen mogen verwennen met een strakke set, maar voor opener LOTUS moesten we toch wel even graven om onze laatste ontmoeting voor de geest te halen. De Antwerpenaren deden het de afgelopen jaren redelijk rustig aan en kwamen vooral op plekken waar wij niet kwamen, waardoor het van 2018 geleden is dat we LOTUS nog eens live aan het werk zagen. Dat lange wachten werd echter wel meteen beloond, want de band speelde als een huis en waren met hun agressieve sound helemaal op zijn plaats. De scherpe gitaarriffs en rauwe vocalen sloegen er genadeloos in en werden dan ook door het publiek met open armen in ontvangst genomen.

Na die stevige opener was het de beurt aan SPARE KID om de energie vast te houden, maar echt veel moeite had het daar niet mee. De band gooide er meteen veel werk tegenaan van hun nog aan te kondigen nieuwe plaat, waardoor we al een stevig voorsmaakje kregen van wat er hopelijk binnenkort op ons afkomt. Het was solide van kop tot staart en de heren uit Rijkevorsel kregen het zelfs voor elkaar om de mensen de lucht in te krijgen. Snappen we wel, want de fijne dynamiek op het podium was zelfs dodelijk voor de meest stoïcijnse festivalbezoeker.

De vrijdag afsluiten was voor Ploegendienst weggelegd en die rol nam het met vol plezier op zich. Na een gedicht van frontman Ray Fuego, vlogen de Nederlandstalige punkers er vol in. Al snel kreeg het op de tonen van “Anoniem”, “Zwijgrecht” en “KZEGGWN!” de moshpit op gang en liet die vervolgens een uur lang ook niet uitsterven. Het tempo lag hoog, de energie nog hoger en Ploegendienst maakte van de Open Schuren een kolkende massa die pas tot rust kwam toen de laatste noot was gespeeld.

“IK” kende ook op de bodem van Merksplas een succesvolle passage en leende zich prima als meebrullersensatie en ook “Pikkie in me sok” wist de kelen te openen, waardoor het publiek laat op de avond nog één keer alle energie eruit gooide. Het was de perfecte afsluiter van een geslaagd experiment en betere opwarmers voor dag twee konden we ons eigenlijk niet wensen.

De zaterdag werd geopend door KOMISAR. Op Sjock noteerden we nog dat de Kempenaren live minder overtuigden dan op plaat, maar in The Barn van Backyard leken ze die indruk recht te zetten. De band stond steviger in zijn schoenen en had nu wel dezelfde overtuigingskracht als zijn grote voorbeeld Arctic Monkeys, waardoor dat zesje van de vorige keer nu werd opgeschroefd naar een veel sterker rapportcijfer. Divided mocht ook met een goed rapport terug richting Kortrijk, want de groep speelde in The Sh(r)ed een behoorlijk goede pot. Vanachter zijn drumstel schreeuwde Pepijn Vandaele de longen uit zijn lijf, terwijl de rest van de Divided gretig meespeelde. Vooral de gitaristen leverden puik werk, die meer dan eens de songs een stevige punch gaven.

Terug in The Barn was het dan weer de beurt aan Poppel. Ondanks het vroege uur, stonden er toch al genoeg mensen te popelen om de last minute vervanger weer eens aan het werk te zien. Iets dat de band ook duidelijk aanvoelde, want ze namen de kans met beide handen aan en trakteerde ons op een vermakelijke set. De rockers uit (niet geheel verrassend) Poppel gaven namelijk stevig van jetje en gooiden hun janglegaze met volle overtuiging de schuur in, waar het vervolgens ook gretig werd opgepikt door een publiek dat duidelijk zin had in een dansje. Ook bij Kaat van Stralen werd er gedanst, al ging het er daar een stukje steviger aan toe. De groep rondom de Aarschotse twintiger combineerde met speels gemak rauwe energie en catchy teksten, waardoor al snel de moshpits tot leven kwamen en de schuur op zijn kop stond. De band koos ervoor om de setlist van Pukkelpop aan te houden en kende daardoor vrij weinig geheimen voor ons, al bleef het strak genoeg om opnieuw te overtuigen.

Zoals gezegd had Backyard Festival voor het eerst in zijn bestaan te maken met afzeggingen op het laatste moment en moest daardoor in hoog tempo gaan schakelen, maar gelukkig konden de mannen van Captain Kaiser redding bieden. De band zit midden in de voorbereiding op zijn AB-show van volgende maand en gebruikte de show in Merksplas als opwarmertje voor de show in Brussel. al ging het hier en daar met horten en stoten. Soms viel de stem weg en met momenten werden onze oordopjes eruit geknald door een flinke ruis. Gelukkig konden we daar redelijk simpel doorheen kijken en zagen we Sasha en co. met knallers als “Roadkill” en “Moscow Mule” alsnog stevig uitpakken met de nodige Kempenpunk.

Toch bleef het niet bij dat ene genre. Met het nog onuitgebrachte “Room Service” kregen we nog eens een ferme verrassing om onze oren. De track werd geopend met een flinke technobeat, maar ontpopte zich al snel tot een snoeihard voorproefje van het aankomende Belgian Boy en zorgde daardoor enkel maar dat we nog meer uitkijken naar die plaat. Op naar Brussel, op naar die nieuwe plaat en op naar iets betere tijden, al weten we zeker dat deze problemen in de AB als sneeuw voor de zon verdwenen zijn.

Eenmaal toen de zon de horizon voorbij was, was het tijd voor een flinke scheut lawaai. RONKER trok in The Sh(r)ed meteen alle registers open met zijn vuile riffs, die de schuur meteen op stelten zette. Fear Is a Funny Thing, Now Smile Like a Big Boy was de grote oorzaak daarvan, want het album was hofleverancier van de set en kwam live nog rauwer op ons dak dan dat het op plaat leek. Tussen al dat brute smijtwerk was er ook nog tijd voor een klein geintje en zo speelde RONKER zo nu en dan kort een cover, waardoor het zelfs voor elkaar kreeg om “Wonderwall” van Oasis dragelijk te maken. Op datzelfde podium mocht een uurtje na de laatste noot Meltheads aantreden en die namen het lawaaistokje moeiteloos over. Waar RONKER bulkte van de  brute kracht, gooiden de Antwerpenaren er een hyperactieve mix van postpunk en garage tegenaan. “Naïef” was uiteraard van de partij en kende dan ook een solide passage, waarbij vooral de crowdsurfers hun moment pakten en de chaos nog een stapje verder ging.

Backyard Festival kende deze editie een vol programma aan luidruchtige gitaren, maar ook voor luidruchtige elektronica was er plek en wel in de vorm van Y O K O C H O. Vanachter een gigantisch apparaat vol met synths, drummachines, samplers en een wirwar aan kabels bouwde hij keer op keer een muur aan geluid, die hij vervolgens laag voor laag afbrak en vervolgens weer opnieuw opbouwde. Het klonk heel organisch en dat is nog best knap voor de berg aan machines die voor het podium was opgebouwd, maar hij kreeg het moeiteloos voor elkaar. Wat hij ook moeiteloos voor elkaar kreeg, was het publiek laten dansen en zo werd er laat op de avond ook stevig gefeest op niet-gitaren, zonder dat iemand daar één seconde bezwaar tegen leek te hebben.

Als headliner had Backyard Festival met The Priceduifkes een hele grote vis aan de haak geslagen. De Kempense punkhelden hoeven in eigen regio nauwelijks nog voorgesteld te worden en bewezen meteen waarom het bovenaan de poster stond, want vanaf de eerste riff trok de groep het publiek mee in waanzin die de Nijlense punkers al jaren tot in de puntjes brengen. Met meebrullers als “It’s Raining Shit (Hallelujah)” en “Dirty Dancing” werd het al snel één grote chaos en barstten de Open Schuren nog verder open dan ze al deden in een chaos van over elkaar vallende mensen en geschreeuw dat tot ver buiten Merksplas moet te horen geweest zijn.

Het nadeel van een festival zo laat in het jaar is dat de zomerse temperaturen nergens te vinden waren en het laat op de avond serieus koud werd, maar The Priceduifkes speelde met voldoende vuur om iedereen warm te houden. De energie spatte van het podium en werd gretig teruggekaatst door de menigte die zich geen seconde liet afremmen door de kou. De moshpit die Ploegendienst de avond ervoor had aangezwengeld, leek daar kinderspel bij, vergeleken met wat er gisterennacht plaatsvond. Er werd gecrowdsurft en bij “Hot Tub” en “The Demonisher” de kelen nog eens volledig opengezet, terwijl de laatste dansjes van de zomer werden ingezet.

De festivalzomer is dan wel ten einde, bij Backyard Festival was het afgelopen weekend allesbehalve gedaan met feesten. Het was een afsluiter met de hoofdletter A en twee dagen lang kregen we een compact, maar straf programma voorgeschoteld dat het warme festivalgevoel nog even wist vast te houden, ook al deed de frisse septemberlucht ons eraan herinneren dat de herfst voor de deur staat. Tot volgend jaar, festivalzomer!