YUNGBLUD @ Rock Werchter 2025: Noodgedwongen idool

Herman Schueremans heeft heel wat pech voor zijn vijftigste verjaardagsfeestje te verduren. Nadat tweede headliner Kings of Leon een maand geleden afzegde, liet afsluiter van de dag Sam Fender amper een dag op voorhand weten dat ook hij zijn kat zou sturen. Het plan na die eerste annulering was YUNGBLUD to the rescue op het tijdslotje van Kings of Leon. Na die tweede tegenvaller ging de Britse band dan van oorspronkelijk niet geprogrammeerd tot headliner op zaterdag – de snelste upgrade die we ooit zagen op Rock Werchter.

Met opener “Hello Heaven, Hello” werd meteen het eerste confettikanon losgelaten op de weide en werd onmiddellijk duidelijk met hoeveel zin en bewijsdrang frontman Dominic Harrison het podium op kroop. Dat enthousiasme werkte blijkbaar aanstekelijk, want hij kreeg het publiek in een mum van tijd mee. Een leuk extraatje daarbij was dat de band strijkers meegebracht had, die het bijna tien minuten durende nummer veel gelaagder maakten. Groene lichten, feelgoodgitaren en een aanstekelijk drumritme zetten “The Funeral” in, waarbij het dansen en zingen bleef doorgaan.

Harrison bleek erg zelfrelativerend, zoals wanneer hij aangaf ‘I know we are not what you paid for!’ en bijgevolg vastberaden oogde om alles wat hij in zijn mars had te gebruiken om het publiek een zo tof mogelijke troost te geven, tot mopjes als ‘Does anyone think we are shit? Well, fuck you!’. Het mag dan ook wel gezegd worden dat de Britten alle middelen uit de kast haalden doorheen de set. “strawberry lipstick” zat bijvoorbeeld vol aanstekelijke gitaarriffs en spetterende vuurspuwers. Hitje “fleabag” had vanzelfsprekend voor veel sfeer gezorgd gezien de grote bekendheid van het nummer, maar Harrison deed er nog een schepje bovenop wanneer hij een uitverkorene uit het publiek koos om de gitaarperformance van zijn leven te brengen. Het feit dat the lucky man een Nederlander was, resulteerde in wat grappend boegeroep van de gemiddelde Belg, maar die bewees zijn lottoticketje waard te zijn. Het publiek deed moeiteloos mee met alle yeah’s en als de kers op dat amusante rockspektakel ging de frontman het publiek in.

YUNGBLUD was opvallend druk bezig met de rebranding van de vroegere setlist; veel oude hitnummers haalden de nieuwe setlist niet en er werd een grote opkuis gedaan om plaats te maken voor materiaal van recentste plaat Idols, zoals “The Greatest Parade” en “Change”. Enkele gelukkige hitjes als “parents” en “Lowlife” pasten toch nog binnen die strenge selectie en dienden als welgekomen tegenwicht. “cotton candy” kreeg daarbovenop een euforische saxofoonsolo, die het geheel veel impressionanter liet klinken. Om dat verlies aan schijven te compenseren, kregen we dan toch het heerlijk harde “Tin Pan Boy” terug, dat tot grote verrassing na enkele jaren zijn terugkeer in de setlist maakte. Het gevolg daarvan? Moshpits natuurlijk! Die trend zette zich moeiteloos verder tijdens “Loner”.

De band deed zijn uiterste best om dat plekje als afsluiter zoveel mogelijk te verdienen; alleen jammer voor de Britten dat veel festivalgangers ervoor kozen al vroeger richting huis te vertrekken. Harrison begon aan zijn laatste eindsprintje richting klokslag één uur met “Ghosts”, met wat stevige gitaren en kortstondig vuurwerk, terwijl “War” dan weer gepaard ging met een nieuwe dosis confetti. Om toch wat grotere herkenbaarheid in de set te blazen, kwam YUNGBLUD aan met een verrassende rockcover van The Verve’s “Bittersweet Symphony” – eentje die euforisch onthaald werd en waarop het dansen geblazen was, een trend die werd volgehouden tijdens het plezante “I Think I’m Okay” dat erop volgde. Degenen die hoopten op monsterschijf “I Love You, Will You Marry Me” konden dus met honger naar huis gaan, want ook die hit was niet door de keuring geraakt. De afsluiter werd dan opnieuw vers materiaal met “Zombie”, maar een uitgebreide lading vuurwerk perkte de teleurgestelde gevoelens toch in de mate van het mogelijke in.

Unaniem kon er overeengekomen worden dat YUNGBLUD niet de volwaardige vervanger voor Fender was waar men op hoopte. Maar laten we ook vanuit het andere perspectief proberen te kijken: je binnen zo’n korte tijdspanne voorbereiden op een show die het hoofdpodium afsluit, je moet het toch maar doen en daar mag ons respect ook wel voor uitgesproken worden.

Setlist:
Hello Heaven, Hello
The Funeral
Lovesick Lullaby
strawberry lipstick
fleabag
The Greatest Parade
parents
California
Lowlife
cotton candy
Change
Monday Murder
Tin Pan Boy / braindead
Loner
Ghosts
War
Bittersweet Symphony (The Verve cover)
I Think I’m Okay
Zombie