Future Islands @ OLT Rivierenhof: Overgave in het kwadraat

De mannen van Future Islands zijn graag geziene gasten in België. De groep die zo’n tien jaar geleden naar hogere spots op affiches werd gekatapulteerd dankzij de wereldhit “Seasons (Waiting on you)” teert terecht op een oerdegelijke livereputatie. Dat de band uit Baltimore, USA waarschijnlijk nooit meer dat succes zal evenaren, zal de trouwe fans worst wezen. Zij komen steevast voor de bezielde performance van frontman Samuel T. Herring. Die maakt van elke Future Islands-show namelijk een emotionele beleving, waarbij ’s mans enthousiaste dansmoves en bij wijlen diepe grunts je willens nillens mee op trip sleuren.

Voor het de beurt was aan Future Islands, mocht OYESONO deze avond in het OLT Rivierenhof officieel voor geopend verklaren. De band vertaalt de synergie tussen producer Jasper Maekelberg en Billie Leyers naar het podium. Het popgeluid van de groep ligt in de lijn van andere artiesten waarbij Maekelberg nauw betrokken is, zoals Balthazar en Sylvie Kreusch. Zeer hedendaags en herkenbaar dus, maar de topping met junglegeluiden geeft OYESONO toch een eigen twist. Bovendien mijmeren wij bij het luisteren naar deze groep ook altijd even over de gloriedagen van pakweg Morcheeba en Lamb… om maar te duiden dat ook de wat oudere muziekliefhebber bij OYESONO aansluiting kan vinden.

Op papier zijn de twee dus geknipt om bij tropische temperaturen een feestje op gang te trekken, wat na een aarzelende beginfase met het treintje “Gravity”, “Oh My Love” en “When I Get You” uiteindelijk ook lukte. Niet dat OYESONO er niet vol tegenaan ging. Het dansbare begin herinnerde aan het opzwepende van pakweg Major Lazer. Toch leek het publiek andere dingen aan het hoofd te hebben: de kwaliteit van de airco op het werk, gokken wij. En ook de ijsjes gingen zelden zo vlot over de toonbank.

Vreemd genoeg steeg de connectie met het publiek toen er gas werd teruggenomen en bovengenoemde songs op de setlist passeerden. Er sloop een vleug nostalgie in de popmuziek van OYESONO die het publiek wel erg kon smaken. Om het OLT helemaal overstag te laten gaan, klom Billie Leyers tijdens “When I Get You” over de dranghekken om in het publiek – zover als de draad van de microfoon het toeliet – het feestje verder te zetten. Verzilveren werd er uiteindelijk gedaan met een overtuigend “Bad News” waarin de flard “Say My Name” verraadde welke muziek tijdens de tienerjaren van Billie weleens weerklonk.

Na een korte pauze besteeg Future Islands het podium onder luid applaus. Al zou de leek even kunnen twijfelen of het niet om een kwartet flauwe plezanterikken ging. Drie vierde van de groep ziet er namelijk uit alsof ze twee uur eerder nog bezig waren met het berekenen van kwartaalcijfers. Hun succes was tien jaar geleden al onwaarschijnlijk, en dat is het vandaag eigenlijk nog steeds. De weinig originele synthpop van Future Islands klinkt lichtjes belegen, en onttrekt zich enkel dankzij de overgave van hun frontman aan de jaren tachtig.

Die overgave zou de draad doorheen de concertavond worden, met “King of Sweden” als eerste voorbeeld. Frontman Sam Herring schoot meteen stevig uit de startblokken en ook in het publiek waren de eerste ongegeneerde dansmoves – naar het voorbeeld van de zwierige man op het podium – te spotten. Door ook bij een groot deel van de songs de universele, emotionele lading ervan kort te duiden, hing het OLT aan Sam Herrings lippen.

Future Islands weet bovendien maar al te best dat de zanger vooraan zijn sterkste wapen is. De rest van de groep stond namelijk bijna tegen de backdrop achteraan te spelen, om Herring alle ruimte te gunnen. Vergis je echter niet: Gerrit Welmers op toetsen, William Cashion op elektrische gitaar en Michael Lowry op drums vormen samen het powerhouse dat elke song de nodige drive geeft. Hoewel het bij deze groep dus wat speuren is naar originaliteit, veranderden de voorste rijen vrij snel in een zweterige openluchtdiscotheek. Bij de net iets bekendere nummers sloeg die vonk ook over naar de mensen die op de zitbanken hadden plaatsgenomen.

Wij dromen bij een Future Islands-show graag weg bij de wat eigenaardige frasering in het refrein van “Light House”. Op dat moment waren een overtuigend “A Dream of You and Me” – eveneens uit doorbraakalbum Singles – en “Ran” al gepasseerd. Om het in rapporttermen uit te drukken: het waren die bovengemiddelde songs die de show boven de middelmaat uit tilden.

Uiteraard wachtte iedereen op “Seasons (Waiting on You)”. Toen de eerste noten van die wereldhit weerklonken, gingen de smartphones massaal de lucht in en kon iedere aanwezige zijn of haar Instagram in orde brengen. Wij konden ons niet van de indruk ontdoen dat we nét die song van Future Islands al ooit overtuigender zagen gebracht worden.

Dan wist afsluiter “Little Dreamer” ons harder te boeien. Samuel T. Herring bracht het publiek met de introductie tot die song terug naar de onbezorgde late tienerjaren, toen ontluikende liefdes onvoorwaardelijk voor eeuwig waren, net als de song die je op dat moment schrijft. Met de tijd wordt zo’n nummer als “Little Dreamer” dan een veilige coconnetje waar je af en toe naar kan terugkeren. Wij zagen koppeltjes elkaar in de armen sluiten bij deze lange aanloop. Future Islands had dus al gewonnen spel vooraleer de slotakkoorden werden ingezet.

Gaan we het concert van Future Islands al eerste noemen wanneer we de eindbalans van deze festivalzomer opmaken? Waarschijnlijk niet. Maar hebben we ons geamuseerd? Absoluut wel! Daar zorgt de overgave in het kwadraat van deze hele band wel voor.