© Rob Bondurant
Anno 2025 zijn de zogeheten supergroepen niet heel dik bezaaid, maar als er eentje is die altijd maar weer terugkomt en dat ook op hoog niveau doet, dan is het Black Country Communion wel. Met BCCV bracht de band vorig jaar wederom een sterk album met een klassiek hardrockgeluid waarvan je eigenlijk dacht dat het al een jaar of dertig uitgestorven was. Die plaat betekende ook een niet al te uitgebreide tournee – de mannen hebben het nu eenmaal druk met hun andere projecten – die geen halt hield in België, maar gelukkig wel bij onze Noorderburen in de 013 te Tilburg. Het laatste BCC-concert in de Benelux zal het vermoedelijk niet geweest zijn, al weet je het gezien de leeftijd van Glenn Hughes nooit helemaal zeker. De zanger en bassist die we vooral kennen van Trapeze en Deep Purple viert deze zomer namelijk al zijn vierenzeventigste verjaardag.
Een voorprogramma was er niet en dus stond een aanzienlijk deel van de fans al anderhalf uur te wachten toen om half negen de zaal volledig donker werd en “Ride of the Valkyries” door de speakers schalde. Meteen volle vaart vooruit dacht de band, dat met de galopperende gitaarriff van “Sway” de toon zette voor een avondje vol vette rocksongs. Heel even konden we Hughes niet meer horen tijdens een refrein, maar daarna zat de geluidsmix het hele optreden lang uitstekend. Dat zorgde er onder meer voor dat we ten volle konden genieten van een geweldige vocale uithaal van Hughes tijdens “One Last Soul”. Intussen liet Joe Bonamassa zijn Gibson Les Paul Junior, een model waar hij live doorgaans niet erg vaak op speelt, heerlijk schreeuwen.
Vele gitaarwissels later ging diezelfde Bonamassa ook heerlijk harmoniseren met het hammondorgel van Derek Sherinian, bekend van onder meer Dream Theater en zijn werk voor bands als Kiss, Alice Cooper en Billy Idol. Met “Song of Yesterday” werd niet alleen het gaspedaal wat gelost, maar mocht de Amerikaanse gitarist, zoals op de plaat, de leadvocals voor zich nemen. Een leuke afwisseling was dat zeker, al is het natuurlijk geen cadeau om na Glenn Hughes te moeten zingen. Bonamassa deed dat echter wel verdienstig en hij trakteerde het publiek ook nog op het uitgebreide type solo waar zijn eigen shows bol van staan.
Het stukje gitaargeneurie werd, bijgestaan door handgeklap, door het publiek omgezet in een meezingbaar mantra zonder woorden, maar vanzelfsprekend was de gitarist nog niet klaar met het tonen van zijn kunsten. Het publiek werd nog een Oosters aandoende solo voorgeschoteld tijdens het imposante “Save Me”, waarbij de spelvreugde er telkens weer van af spatte. Zeker op de momenten dat Hughes en Bonamassa zich recht tegenover elkaar positioneerden stuwden ze, zo leek het, elkaar naar nieuwe muzikale hoogtes. Dat driekwart van het publiek samen met ons bij het merendeel van de solo’s de vingers van Bonamassa niet eens over het fretbord zag glijden, vergeven we hem dan ook maar.
Wanneer de twee wat verder van elkaar verwijderd waren, toonde Hughes zich ook op andere manieren een waar entertainer. Of het nu ging om het maken van peace-gebaren, gooien van plectrums of wijzen naar de ‘freedom’ op zijn trui, de Brit wist na al die jaren natuurlijk wel welke kleine dingen hij moest doen om een publiek een onvergetelijke avond te bezorgen. Uiteindelijk doe je dat door gewoon uitstekend te spelen en in zijn geval ook vol overgave en technische begaafdheid te zingen. Het nieuwe “Red Sun“, door Bonamassa voorzien van ‘volume swells’ op zijn Fender Telecaster, kwam met de ferme uithalen in het refrein hard binnen, terwijl powerballad “Cold” dan weer voor kippenvel en sterke emoties zorgde.
Hughes bedankte het publiek doorheen het ganse concert voortdurend uitvoerig en kon zowel zijn enthousiasme om te spelen als zijn admiratie voor zijn medemuzikanten niet onder stoelen of banken steken. Hij vertelde dat hij Derek Sherinian in dezelfde categorie plaatst als Jon Lord en hoe hij de legendarische Led Zeppelin-drummer John Bonham hoort wanneer zijn zoon Jason Bonham achter het drumstel zit. Het publiek had dan ook een ferm applaus in huis voor papa Bonham, die door zijn zoon werd geëerd met een basdrumvel waarop zijn gezicht prijkte. Verder wist Hughes ook nog te vertellen dat hij Bonamassa, die hij de beste gitarist van zijn generatie noemde, de eerste keer zag spelen met een James Brown tributeband; het kan verkeren.
Met uitzondering van het tragere “Stay Free“, schoot het tempo weer lange tijd de lucht in. Zowel “The Crow” als “Black Country” hebben zo’n heerlijke riff waarop je onmogelijk niet kunt headbangen en dat werd dus ook gedaan in 013. Hughes speelde zelfs nog een fikse bassolo alsof zijn leven ervan af hing. Als toegift kregen we nog het rockende duet “Sista Jane”, dat een instrumentaal stukje van “Baba O’Riley” als outro kreeg. Een lang uitgerekte “Mistreated”, dat toch wel een Deep Purple-klassieker genoemd mag worden, zorgde voor een geniaal slotakkoord, waarbij Hughes zijn gigantische vocale bereik wel zo’n tien keer erg nadrukkelijk in de verf zette. Reken daar nog de geweldige gitaarlicks van Bonamassa, het hammondorgel van Sherinian en de drums van Bonham bij en we zaten nog wat dieper in de jaren zeventig dan we al de hele avond hadden gedaan.
Black Country Communion deed de term supergroep in 013 alle eer aan. Hughes liet het publiek uit zijn hand eten door simpelweg zijn enthousiaste zelve te zijn, terwijl Bonamassa, Bonham en Sherinian net zoals Hughes op verschrikkelijk hoog niveau stonden te spelen.
Setlist:
Sway
One Last Soul
Wanderlust
The Outsider
Song of Yesterday
Save Me
Crossfire
Red Sun
Cold
The Crow
Stay Free
Black Country
Sista Jane
Won’t Get Fooled Again
Mistreated
