LiveRecensies

Primavera Sound 2025 (Festivaldag 3): Zorgvuldigheid en lef

© Primavera Sound – Silvia Villar

Aan alle liedjes komt een einde, en zo ook aan Primavera Sound. Voor het terrein aan de rand van Barcelona, met uitzicht op de Middellandse Zee, weer terugkeert naar zijn alledaagse industriële functie, genoten we nog een laatste dag vol indrukwekkende optredens. Twaalf uur lang hielden grote namen het publiek in de greep. Twee dagen na haar virale dansje tijdens Charli xcx’ SWEAT-show trad Chappell Roan nu zelf op de voorgrond. Met haar uitgesproken stijl, zorgvuldige aankleding en expressieve performance gaf ze haar eerste show in Spanje extra betekenis. Rond haar headlineshow volgden ook andere hoogtepunten elkaar snel op. Fontaines D.C., LCD Soundsystem en Turnstile bevestigden hun reputatie met energieke sets en sterke muzikale controle. Primavera Sound bewees nogmaals zijn bijzondere plaats binnen het internationale festivalcircuit. De laatste festivaldag toonde hoe breed en vernieuwend het programma blijft, en hoe aandacht voor zorgvuldigheid en lef samenkomen in één zorgvuldig opgebouwd geheel.

Kokoshca @ Amazon Music Stage

Wanneer je Kokoshca boekt voor een boetiekfestival, wordt de band al snel bestempeld als een exotische revelatie. De Spanjaarden noemen zichzelf liever een commune dan een band, iets wat duidelijk hoorbaar is in hun kleurrijke sound vol funk, bolero en dub. Als opener van de Amazon Music Stage op de laatste dag maakte deze kruidige mix meteen indruk. Vele welwillende avonturiers gingen al vroeg uit de bol op “Huella de ti”. De extra danser gaf het goede voorbeeld, en in de songs van Kokoshca school ook een zekere militante ondertoon. Amara Tirapu hief regelmatig een gebalde vuist in de lucht tijdens “Las Chicas”. De kracht van het collectief kwam bijzonder goed naar voren wanneer zij samen met de snarenplukkers hun meerstemmigheid strak en overtuigend presenteerden. Er viel dus niet alleen sfeer, maar ook heel wat muzikale vakkundigheid te rapen bij deze band. De derde en laatste festivaldag begon hiermee sterk en vormde het startschot voor een dag die alleen maar beter kon worden.

Horsegirl @ Trainline

Onder de vleugels van Matador Records vond Horsegirl – niet te verwarren met de extravagante technodj HorsegiirL – vlot aansluiting bij zowel jongere als oudere indieliefhebbers die warm lopen voor bands als The Breeders, Pavement en Kim Gordon. Het was dan ook gezellig druk bij Trainline, en daarbovenop scheen de zon nog fel door. De sfeer was daardoor eerder gezapig, maar de Amerikaanse rockband liet zich niet uit het lood slaan en toonde zich oprecht dankbaar voor deze kans. Toch loerde de eentonigheid bij momenten om de hoek, waardoor echte kantelmomenten uitbleven. Alles werd wel met een mooie souplesse gebracht, en het vrouwelijke trio liet zich niet intimideren door het aanwezige publiek. De galopperende riffs en het strakke drumwerk zorgden af en toe voor wat beweging, al lijkt Horsegirl misschien beter tot haar recht te komen in een intiemere clubsetting.

Horsegirl staat op vrijdag 13 juni op Best Kept Secret en op 17 juni in Trix Club.

Black Country, New Road @ Amazon Music Stage

© CPU – Ann Carpentier (archief)

Na het vertrek van frontman Isaac Wood hing er een sluier van onzekerheid over de toekomst van Black Country, New Road. Maar de artrockers besloten vooruit te kijken in plaats van stil te staan. Toen Primavera hun komst aankondigde, was de nieuwsgierigheid dan ook groot. Hoe zou het collectief klinken zonder zijn charismatische leider? En vooral: hoe zou het live voelen? Die spanning maakte al snel plaats voor verwondering. Opener “Forever Howlong” zette meteen de toon. Black Contry, New Road is geen band die zich laat verlammen door verandering, maar een groep die elkaar optilt. Tyler Hyde, May Kershaw en Georgia Ellery wisselden vlotjes de vocalen af, wat het optreden een organische dynamiek gaf. Elk nummer voelde als een gezamenlijke ademhaling, eerder dan een showcase van individuele ego’s. De setlist, met nummers als “Besties”, “Two Horses”, “Mary” en het ingetogen “Goodbye (Don’t Tell Me)”, bewees dat de band nog steeds grossiert in melancholie en onvoorspelbare wendingen. De jazzinvloeden waren nergens verdwenen, maar subtieler geïntegreerd, als een onderstroom die de composities diepte gaf.

Lewis Evans draait op 15 juni een dj-set op Best Kept Secret, maar is als Black Country, New Road weer te zien op 12 en 13 oktober in Paradiso en op 28 oktober in de Ancienne Belgique.

Fontaines D.C. @ Revolut

© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)

De zegetocht van Fontaines D.C. na Romance is al een tijdje ingezet. Waar de band zich vorige zomer nog tevredenstelde met vroege avondslots op een handvol festivals, schakelen de Ieren nu een forse versnelling hoger. Het moordende tourschema lijkt Grian Chatten en co voorlopig nog niet uit het lood te slaan. En dat was te merken. Een goed uur voor de overgang van dag naar nacht stonden de pleinen tot de nok gevuld, klaar om te zien hoe de band ruim een uur lang alle emoties in de strijd wierp. Op de grote schermen oogden de muzikanten vermoeid, maar de adrenaline nam al snel de bovenhand.

De setlist volgde grotendeels dezelfde opbouw als in het najaar. Schurende gitaarriffs openden met “Boys in the Better Land” en “Here’s the Thing”, terwijl de vuisten massaal de lucht in gingen bij “Big”. Chatten hoefde maar zijn armen te heffen om de menigte op te zwepen, zijn doordringende blikken vingen elke camera. Ook de spanningsboog binnen de set werd zorgvuldig opgebouwd. Het hoopvolle “It’s Amazing to Be Young” vond zijn tegenpool in het desolate “In the Modern World”, net zoals “Favourite” een scherpe dialoog aanging met het intense “I Love You”. Tijdens dat laatste nummer kleurden de schermen felgroen, met het onmiskenbare statement dat Israël genocide pleegt. Met “Starburster” sloot Fontaines D.C. af in stijl. Het was een laatste mokerslag, rauw en fel, waarmee de band nogmaals bewees dat ze thuishoren op de grootste festivals. Niet alleen muzikaal, maar ook in hun vermogen om engagement en emotie moeiteloos te verbinden.

Fontaines D.C. is deze zomer nog te zien op Rock Werchter (4 juli) en Lowlands (17 augustus).

Chappell Roan @ Estrella Damm

Yihaa! Na het annuleren van haar Europese tour in 2023 keerde de Amerikaanse popster Chappell Roan vastberadener en grootser dan ooit terug naar het continent. Primavera mocht zich gelukkig prijzen met haar headlineshow, die niet alleen een van de startpunten van de tour was, maar ook haar allereerste optreden op Spaanse bodem. Wat volgde, voelde als een magisch sprookje, recht uit de wereld van de gebroeders Grimm. Toch stond er geen wanhopige prinses op het podium, maar een vurige draak die het narratief herschreef. Vanuit haar gotisch geïnspireerde kasteel bracht Roan een lawine van hits die het publiek in vervoering bracht, liet lachen, een traan deed wegpinken of simpelweg deed dansen tot in de tenen. Het ABBA-achtige “Naked in Manhattan” wist al die gevoelens in één klap op te roepen. Waar Sabrina Carpenter en Charli xcx speelden met de jaren zestig en negentig, ging Roan gedetailleerd te werk met de kleuren en geluiden van de jaren zeventig en tachtig. De outfits van haarzelf en haar bandleden waren opvallend vrouwelijk en fantasierijk, alsof ze weggelopen waren uit de wereld van A Never Ending Story.

Haar versie van “Barracuda” van Heart kwam met zo’n kracht dat het publiek zich voor even op een hardrockfestival waande. De catwalk werd uitbundig gebruikt, een visuele verlenging van haar boodschap van liefdevolle zelfbevestiging. Humor kreeg ook zijn plaats. Voor het country-getinte “The Giver” gaf ze enkele exen een ludieke veeg uit de pan, vooral omdat ze – volgens haar – niet wisten hoe ze een vrouw op een respectvolle manier konden bevredigen. Dankzij de speelse countrypop bleef de toon licht en vrolijk. Tijdens “HOT TO GO!” liet het publiek zich helemaal gaan, alsof iedereen even kind mocht zijn. Voor een meer ingetogen moment bracht ze “Picture You”, een intiemer nummer dat ruimte gaf voor reflectie en emotie. Alles culmineerde uiteindelijk in een explosieve versie van “Pink Pony Club”, waarbij de volledige weide zich vol overtuiging liet meeslepen. Een euforisch slot van een show die het publiek deed dromen van een lidmaatschap voor het leven. Chappell Roan bewees dat ze veel meer is dan hype. Ze is een fenomeen dat grenzen vervaagt, verwachtingen omverwerpt en haar eigen universum bouwt met glitter, vuur en een hart dat oprecht klopt.

Chappell Roan is op 15 augustus de headliner van de eerste festivaldag van Pukkelpop, en doet op 16 augustus hetzelfde op Lowlands.

Central Cee @ Revolut

© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)

Hoewel het festival in november vorig jaar nog trots aankondigde dat de drie grootste publiekstrekkers allemaal vrouwen waren, verliep de toevoeging van Central Cee niet zonder controverse. De Britse rapper kwam in opspraak door een publieke hetze rond zijn ex Madeline Argy. Dat hij nu ook nog eens als exclusieve naam op het affiche verscheen, riep binnen de festivalcommunity heel wat vragen op. Toch werd Central Cee in de realiteit hartelijk onthaald. Het contrast met Chappell Roans bombastische optreden van een kwartier eerder kon haast niet groter. Waar zij een theatrale show bracht, hield hij het bij een sobere onemanshow. Zijn gespleten persoonlijkheid kwam scherp naar voren in de teksten van nummers als “Truth in the Lies”, “Obsessed with You” en “Day in the Life”, die hij live met een strakke flow bracht. De steekvlammen op het podium versterkten de intensiteit van zijn woorden en pasten perfect bij de energie die hij losmaakte, al werd slechts één zijde van het terrein volledig bespeeld. Hij liet de kans liggen om artiesten als Ice Spice, Dave of Lil Baby te laten meegenieten van een nacht in Barcelona, maar de kracht van de “UK Rap” werd er niet minder hard om. Central Cee speelde met de clichés van het genre, al werkte dat binnen het eerder beperkte hiphopaanbod van Primavera net in zijn voordeel. Wat voor anderen voorspelbaar zou zijn, werd hier een uniek moment.

LCD Soundsystem @ Revolut

Door nooit actief te proberen hip te zijn, is het LCD Soundsystem op geheel natuurlijke wijze gelukt om twintig jaar na hun titelloze debuut nog altijd tot de coolste jongens van de klas te behoren. Wat er precies omgaat in het warrige hoofd van James Murphy blijft een mysterie, maar met een glinsterende discobal boven zijn grijze haren lijkt hij nog steeds laconiek in dienst te staan van de muziek. De Amerikaanse electrorockband gold op deze editie van Primavera Sound als een eerder traditionele headliner, al was hun opstelling – vol synthesizers, meters kabel en een arsenaal aan instrumenten – allesbehalve standaard. Dit was geen band die je zomaar in een hoekje parkeert. Precisie was het sleutelwoord, terwijl de grootstedelijke bravoure van New York door de aderen van de set vloeide.

Murphy’s emotioneel geladen stem raakte de menigte recht in het hart, en zijn drumwerk tijdens “Tribulations” zorgde voor een extra vonk. Opmerkelijk genoeg was dat ook het enige gespeelde nummer uit 2005, wat duidelijk maakte dat dit optreden niet draaide om nostalgie. Een vleugje Kraftwerk leidde subtiel over naar “I Can Change”, en ook de nieuwe single “x-ray eyes” had live meer om het lijf. De hitsige elektrorock maakte tegen het einde plaats voor een meer machinale technobenadering, waarmee de band het terrein nog een laatste keer in beweging bracht. LCD Soundsystem voelde aan als thuiskomen, zowel voor de introverte meewiegende fans als voor uitbundige feestvierders. Alles smolt samen in een roes tijdens het magistrale “Dance Yrself Clean” en “All My Friends”. Hopelijk mag de groep in 2026, tien jaar later, met een dikke stift worden afgevinkt op een Belgisch festival.

Turnstile @ Amazon Music Stage

© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)

Van underground hardcoreband tot publiekslieveling in het (indie)rockcircuit: zo ziet de evolutie van Turnstile er vandaag uit. Dat Charli xcx de zomer van 2025 uitriep tot “Turnstile Summer” droeg alleen maar bij aan de toestroom van nieuwe fans. Tegelijk weet het vijftal de oude garde aan zich te binden met gratis optredens in hun thuisstad Baltimore, als statement in de strijd tegen armoede. Als laatste band van de 23ste editie van Primavera had Turnstile de zege al bij aanvang beet. Als boksers na een gewonnen gevecht verschenen de leden met gebalde vuisten in de lucht op het podium. Daverend applaus volgde nog vóór de eerste noot had geklonken. NEVER ENOUGH was amper één dag oud, maar de nummers stonden al in het geheugen én de ziel van de fans gegrift. Wie dacht dat de Amerikanen hun hardcore-verleden achter zich hadden gelaten, kwam live bedrogen uit. De grooves van “Keep It Moving” en “Pushing Me Away” klonken genadeloos hard. Als Brendan Yates ooit aan een carrièreswitch denkt, maakt hij moeiteloos kans als martial arts- of yogaleraar.

Zijn flitsende sprongen en evenwichtige houdingen straalden één en al controle, energie en fysieke elegantie uit. De moshpits ontstonden bijna instantaan, tot lichte paniek van de beveiliging, die er niet helemaal op voorbereid leek. Gelukkig bleef het publiek respectvol: geen uitzinnige crowdsurfers of pogingen om over de crashbarriers te klimmen. In dat opzicht was de show misschien wat braaf, maar veiligheid ging terecht voor. Elders werd er volop gedanst en meegebruld, vooral bij het materiaal van GLOW ON, dat de ruggengraat van de set vormde. Adempauzes kwamen er bij luchtigere songs als “SEEIN STARS” en “I CARE”, waarin de zachte indietoetsen ruimte boden voor reflectie. Dankzij die balans kon Turnstile moeiteloos een vol uur spelen, zonder toevlucht te nemen tot nodeloze drumsolo’s zoals tijdens vorige tournees. Het vijftal heeft eindelijk het punt bereikt waarop het volledig zijn zin kan doen. Het huidige repertoire en de jeugdige glans zijn nog lang niet aan hun houdbaarheidsdatum toe, en daarmee kwam het driedaagse weekend in Parc del Fòrum voor ons ten einde.

Turnstile komt eind deze maand, op 27 juni, naar een uitverkochte Ancienne Belgique en headlinet de dag erna Jera On Air.

Primavera Sound Barcelona vindt volgend jaar plaats van donderdag 4 tot en met zaterdag 6 juni. Alle info vind je op de website.

Onze recensie van dag 0 lees je hier.
Onze recensie van dag 1 lees je hier.
Onze recensie van dag 2 lees je hier.

Related posts
InstagramLiveRecensies

Best Kept Secret 2025 (Festivaldag 1): Subtropisch zweten

De werkweek werd vroegtijdig afgesloten, de cursussen werden even opgebaard. Reden? In een dikke dertig graden de tent opzetten en ons richting…
LiveRecensies

Primavera a la Ciutat 2025: Een overvloed aan keuzes

Voor veel buitenlandse festivalgangers is Primavera Sound ook een mooie gelegenheid om enkele dagen voor of na het evenement in Barcelona te…
LiveRecensies

Primavera Sound 2025 (Festivaldag 2): Zonovergoten weelde

Voor de tweede festivaldag van Primavera Sound waren de gifgroene designs en de Brat-ethiek van nog geen 24 uur eerder al flink…

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *