© Primavera Sound – Christian Bertrand
Na de traditionele openingsdag gingen de deuren van het Parc del Fòrum nu volledig open om duizenden festivalgangers uit alle windstreken te verwelkomen. Het zou nog vele uren duren voor Charli xcx en Troye Sivan het veld deden zinderen van het zweet, maar dat weerhield dolenthousiaste fans er niet van om rond vier uur ’s middags al richting de hoofdpodia te snellen. Ondertussen draaide het Magnum-kraampje gouden omzet met een opvallend gifgroene editie. Brat in ijsvorm werd plots werkelijkheid. Hoewel Primavera Sound wel eens bekritiseerd wordt om de nadruk op consumptie, verliep de rest van de muzikale dag opvallend trefzeker. Uitschieters waren, naast Charli, ook CMAT, FKA twigs en beabadoobee. Elk van hen wist op geheel eigen wijze de lijven los te wrikken uit de festivalroutine en het publiek collectief uit zijn comfortzone te trekken.
Ultralágrima @ Schwarzkopf
© Primavera Sound – Eric Pamies
Op Primavera is het allang geen taboe meer dat internationale merknamen zich openlijk verbinden aan een podium. Voor het eerst sloot het festival een deal met haarcosmeticamerk Schwarzkopf. Er zijn ongetwijfeld aantrekkelijkere podiumnamen om als band op te treden, maar wie zijn haar nog even wilde laten bijknippen, kon dat hier snel laten doen. Ultralágrima kon het allemaal weinig schelen. Marco Silvy-Leligois en Ignacio López vuurden zonder omhaal hun bombastische beats af op de eerste toegestroomde festivalgangers. De zon brandde nog fel, maar gelukkig bood de zijkant van het terrein schaduw, vanwaar we deze wirwar aan geluiden op afstand tot ons konden nemen. Of de twee artiesten er zelf plezier in hadden, viel moeilijk af te lezen van hun neutrale gezichtsuitdrukking. Met de schuine brug boven ons gezichtsveld zat het decor voor deze futuristische trip echter bijna perfect.
sistema de entretenimiento @ Trainline
© Primavera Sound – Eric Pamies
Zoals wel vaker in de muziekwereld monden grappen snel uit in ‘serieuze’ projecten. Skiper, Anna Bananna en Guixu vonden het een paar jaar geleden geestig om vanuit een punkidioom kitscherige dance te maken. Dankzij hun netwerk in de underground kwam sistema de entretenimiento (vrij vertaald: entertainmentsysteem) al gauw in een stroomversnelling terecht. Met hun anarchistische looks en nonchalante houding hing er iets ludieks rond het drietal. Dat Bananna’s linkerarm in het gips zat, weerhield haar er niet van om mee te doen. Skiper en Guixu grepen het moment aan om voor hun opgetrommelde vrienden en kennissen gewoon een potje te rocken op Primavera Sound. Dat dit voor hen geen alledaagse speelplek was, leek hen allerminst te intimideren. De uptempo riffs en synthriedels zorgden meteen voor een aanstekelijke sfeer, maar zoals vaak bij jonge punkbands loert de eentonigheid al snel om de hoek. Dat gold helaas ook voor sistema de entretenimiento. Toch viel er weinig pretentie te bespeuren. Eerder een oprechte drang om te spelen, te botsen en te knallen. Geen groot statement, maar een kleine viering van chaos op het juiste moment.
Yawners @ Amazon Music Stage
© Primavera Sound – Sergio Albert
Op haar recente persfoto’s lijkt het alsof Elena Nieto snoeiharde nu-metal maakt, maar in werkelijkheid schrijft ze onder de naam Yawners zonnige indierock met een vleugje pop. Op het grote podium van de Amazon Music Stage koos Nieto dit keer voor gruizige gitaren en een licht grungy geluid. Dat was op zich niets nieuws onder de zon, maar dankzij een strakke uitvoering en een goed ingespeelde band kwam Yawners er prima mee weg. Wat voorlopig nog ontbrak, was een echte hit of een nummer dat er echt uitsprong. Ook qua sfeer en dynamiek moesten we als publiek vooral zelf het initiatief nemen. Gelukkig werkte het mooie weer in haar voordeel. Onder een warme zon en met een briesje door de lucht klinkt zelfs de meest doorsnee gitaartrack net iets beter. Na deze set begon de rest van de eerste festivaldag zich op internationaal niveau te ontvouwen, met artiesten uit alle windstreken en een publiek dat zichtbaar zin had in wat nog komen zou.
beabadoobee @ Estrella Damm
© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
Amper 25 lentes jong en nu al opvallend hoog op de affiche van Primavera: dat is weggelegd voor niemand minder dan beabadoobee. De Brits-Filipijnse artieste vergaart moeiteloos miljoenen streams en werkte voor This Is How Tomorrow Moves samen met niemand minder dan muziekveteraan Rick Rubin. Los daarvan toverde ze met haar hagelwitte glimlach en stralende energie een lach op ons gezicht én een overdonderend applaus uit het publiek. Met een roze gitaar maakte ze moeiteloos het klassieke snaarinstrument weer cool bij de jongere generatie. Haar nummers bewogen zich soepel tussen mellow indierock en popgevoelige stadionriffs. Het girl-next-door-gehalte van het semi-akoestische “Take A Bite” kon nauwelijks hoger. En voor de oudere garde, die zich ook nog graag op een gevoelige snaar laat raken, was er ruimte bij het charmant nostalgische “I Wish I Was Stephen Malkmus”. Hoewel haar gestroomlijnde sound ver verwijderd blijft van wat Pavement ooit was, ontbrak het haar allerminst aan vakkundigheid of présence. Ook haar begeleidingsband straalde een zekere vanzelfsprekende cool uit. Met een reeks leuke en goed verstaanbare songs lijkt beabadoobee klaar om bij haar volgende stap uit haar voegen te barsten.
CMAT @ Cupra
© CPU – Nathan Dobbelaere (archief)
Als Ciara Mary-Alice Thompson niet op een Belgisch festival staat, steken wij met plezier de grens over. De keuze voor haar in plaats van IDLES was dan ook snel gemaakt. De Ierse zangeres maakt country opnieuw hip en met haar natuurlijke gevoel voor humor is het altijd een belevenis om haar — én haar sexy CMAT-band — aan het werk te zien. Ditmaal voelde het mini-amfitheater aan als een Iers volksfeest. Van de trappen boven tot het plein beneden zat de Cupra-stage tot de nok gevuld, klaar om CMAT en haar ode aan body positivity uitbundig te omarmen. Wat de songkeuze betreft, liet Thompson zich volledig gaan. Van TikTok-dansjes bij “Take a Sexy Picture of Me” tot het zichzelf zonder schroom een ethische ‘slet’ noemen in “I Don’t Really Care for You”. Ze hield zich nauwelijks in. Qua uitstraling is Thompson een voorbeeld voor velen: ze toont haar lichaam met trots, zonder dat het ooit platvloers wordt. En alsof dat nog niet overtuigend genoeg was, zorgde haar band voor een extra dosis flirterige flair. Naar het einde toe barstte de onvermijdelijke two-step los bij “I Wanna Be a Cowboy, Baby!”, waarbij het hele publiek nog eens collectief van de grond ging. CMAT maakte van dromen allesbehalve bedrog.
FKA twigs @ Estrella Damm
© Primavera Sound – Clara Orozco
De relatie tussen FKA twigs en Primavera balanceerde dit jaar op een hellend vlak, maar was er niet minder innig om. De Britse artieste lijkt negen levens te hebben. Na twee opeenvolgende annuleringen stond ze er dit keer wél. Haar langverwachte EUSEXUA-tour meemaken op het festival was dan ook meer dan een louter zintuiglijke ervaring; het was een meeslepende performance die de tanden uit duizenden monden liet vallen. Opgebouwd in drie aktes was er een logische opbouw. Haar recente clubtracks werden begeleid door acrobatische choreografieën die duidelijk het resultaat zijn van jarenlange toewijding en precisie. FKA twigs kronkelde en walste letterlijk over het podium als een jachtluipaard, steeds op zoek naar een ongrijpbare prooi. Daarbij kreeg ze onvoorwaardelijke steun van haar dansers die, gehuld in even futuristische outfits, zich toegewijd aan haar artistieke visie overgaven.
Op het snijvlak tussen dierlijke driften en menselijke rationaliteit brachten “Drums of Death” en “Girl Feels Good” een broeierige en sensuele spanning teweeg. Femme én fierce hield ze via de schermen ook de regie strak in handen. De grijze filters en flitsende cameratechnieken maakten de show op afstand tot een levensechte bioscoopervaring. Toen ze bij “Numbers” een zwaard uit de schede trok, toonde ze zich minstens even heldhaftig als een hedendaagse Jeanne d’Arc. De levensgrote vleugels bij “Water Me” en “Two Weeks” symboliseerden haar wederopstanding na jaren van psychologische strijd. Primavera nam een beredeneerde gok door zo’n high-end productie op een openluchtpodium te zetten. Maar als dit de toekomst van festivals is, dan zeggen we volmondig dat we hier graag meer van willen zien.
FKA twigs staat in juli op Down The Rabbit Hole (5 juli) en Dour Festival (18 juli).
Charli xcx & Troye Sivan present SWEAT @ Estrella Damm
Vorig jaar kwamen ze allebei met hun eigen act het festival op stelten zetten. Charli xcx gaf toen haar allereerste Brat-show, terwijl Troye Sivan openlijk speelde met seksuele speelsheid. Dat de twee popsterren nu hun krachten zouden bundelen leek dan ook bijna onvermijdelijk. Onder het concept SWEAT gaven ze elkaar afwisselend het gloriemoment. Eerst werd praktisch het volledige terrein richting de hoofdpodia begeleid, waarna Sivan tamelijk braaf de spits mocht afbijten. Toen na “My My My!” de eerste zweetdruppeltjes van onze hoofden sijpelden kon de echte madness beginnen. De gifgroene Brat-banner popte uit het podium en zette de menigte op stelten toen de 365-partygirl in levende lijve verscheen. In hoog tempo gooide ze met wulpse bewegingen en rechte rug haar messcherpe dancetracks door de lucht. Wij als publiek waren haar b*tch en volgden slaafs elke beweging van de camera. Dankzij snelle montagetechnieken was de anti-popster sneller dan het licht. Met zonnebril op en teasers naar haar intieme lichaamsdelen deden de temperaturen halsbrekend stijgen.
Troye Sivan zorgde hiermee voor een zachtaardig tegenwicht, al bleef hij daardoor niet minder beheerst. In zijn grote donsbed leek er bij “In My Room” net geen homoseksuele orgie los te barsten. Zijn stemtimbre was zuiver en samen met zijn dansers leek alles nauwkeurig ingestudeerd. Toch was er een spontaan moment toen hij aankondigde dat het zijn verjaardag was. De “Rager Teenager” is nu officieel een dertiger, maar in Charli vond hij een vrouwelijke toeverlaat die zelfverzekerd liet zien dat het na je dertigste nog prima is om vuil en verantwoordelijk te raven. Helaas was Billie Eilish er niet bij “Guess”, maar Chappell Roan die samen het appeldansje deed verhitte de sfeer des te meer. Voor de jonge fans was het misschien een historisch moment. Chappellxcx was plotseling een voldongen feit, al duurde het maar dertig seconden. De wisselwerking tussen beide artiesten was duidelijk voelbaar en zorgde voor een dynamische en meeslepende show waarin plezier en energie elkaar moeiteloos opvolgden. Toen Charli en Sivan, bedolven onder witte confetti, gezamenlijk zegevierden bij “Talk Talk” zaten de twee uur er al genadeloos op. Wat overbleef, was geen uitgekauwde show, maar een onverwachte symbiose van twee lichamelijke verlangens die elkaar exuberant aanvulden.
Brutalismus 3000 @ Amazon Music Stage
© CPU – Sam De Boeck (archief)
Na alle seksuele prikkels op het hoofdpodium kon er bij Brutalismus 3000 nog stoom worden afgeblazen. Het elektronische duo uit Berlijn staat bekend om het samensmelten van bunkertechno en punk, precies wat we nodig hadden om het zweet uit onze kleren te laten verdwijnen. Het contrast met Charli een kwartier eerder kon nauwelijks groter zijn. We vergelijken appels met peren, maar bij de Berliners ging het er rauwer en intenser aan toe. Geen gladgestreken clubbeats, bunkertechno was het mantra waarmee B3K het buitenplein in een diepe trance bracht. Wie toch nog enige melodie wilde ontwaren in de chaos, vond houvast in remixes van onder anderen Avicii en Benny Benassi. Waar eerder het zweet van onze lichamen droop, leek nu het bloed te koken.Victoria Vassiliki Daldas genoot zichtbaar van het rondzwerven over het podium in een baggy outfit, terwijl Theo Zeitner stoïcijns achter zijn apparatuur de geluidsmuren steeds verder opvoerde. Ze introduceerden ook een nieuw nummer, waarbij scherpe maatschappijkritiek doorklonk in “Satan Was a Babyboomer” en “Good Girl”. Lichaam en geest waren aan het einde van deze eerste festivaldag grondig gereinigd.
Ook Brutalismus komt naar Dour Festival, op 17 juli.
Onze recensie van Jornada Inaugural lees je hier.
