© CPU – Chris Stessens
De kans dat het refrein van de catchy TikTok-wereldhit “Messy” zich al in je hoofd heeft genesteld, schatten we behoorlijk groot. Die doorbraak luidde een stevige opmars in voor de 24-jarige Lola Young. De keerzijde van die medaille is dan weer dat al te vaak wordt vergeten dat de Britse zangeres vorig jaar met This Wasn’t Meant For You Anyway een ijzersterk debuutalbum afleverde. De kracht van haar muziek? Ze is jong, maar tegelijkertijd bloednuchter, recht voor de raap en niet bang om zich te keren tegen maatschappelijke ideaalbeelden. Die ruwheid weerklinkt ook in haar stem, die een rauw randje draagt. We verwachtten Young reeds in februari in een hopeloos uitverkochte Botanique, maar vlak voor opkomst werd haar optreden geannuleerd wegens gezondheidsredenen. In één uur tijd bewees de artieste gisterenavond dat ze het wachten op het verplaatste concert méér dan waard was.
De eer om de langverwachte avond op gang te trappen was weggelegd voor JEN, het soloproject rond Belgische singer-songwriter Jente Neels. Met ervaring als muzikante in de bands van onder meer Sylvie Kreusch en Jan Verstraeten, was het geen verrassing dat ze zelfverzekerd het podium betrad. Nummers als “Painkiller” en “Strange Addiction” bracht ze met een aanstekelijk enthousiasme, dat zichtbaar aansloeg bij het publiek. Fans van Chappell Roan gingen dan weer door het lint bij haar overtuigende cover van “Pink Pony Club”, waarmee JEN haar natuurlijke présence en krachtige stemgeluid extra in de verf zette. Voor JEN lijkt de toekomst allesbehalve klein, als je het ons vraagt.
© CPU – Chris Stessens
Dat Lola Young weet hoe ze een entree moet maken, werd meteen duidelijk. De Britse beschikt over een uniek stemgeluid en zette dat graag in om met “Good Books” La Madeleine op een opener van formaat te trakteren. Er wordt wel vaker gezegd dat Young doet denken aan Adele of Amy Winehouse, met diezelfde energie en hese stem. Haar inspiratie haalt ze onder andere uit haar schizoaffectieve stoornis, waarover ze bijzonder open praat in interviews. Ook in haar muziek zingt ze over eigen ervaringen, in de hoop anderen erkenning en steun te bieden. Dat werd nog eens onderstreept in een aangrijpende speech na haar openingsnummer. Young gaf aan dat ze zich tot zes maanden geleden lange tijd ongelukkig had gevoeld, en richtte zich daarna tot iedereen die op dat moment met hetzelfde gevoel kampte; geluk is geen constante, maar iets dat fluctueert. De breekbaarheid van dat moment viel op, maar de artieste keerde het al snel om. Met “Wish You Were Dead” duwde ze het gaspedaal volledig in, en het publiek volgde haar luidkeels. Young barst van de energie en lijkt zich eindeloos te amuseren wanneer ze op een podium staat. Daarnaast zingt ze met zodanig veel kracht, zoals ze ook bewees tijdens “Walk On By” en “Don’t Hate Me” en monden deed openvallen van het gemak waarmee ze alle noten haalde.
Young is overduidelijk niet zomaar een volgende kandidate voor de troon binnen het alternatieve popgenre. Bovenop haar ruwe, karaktervolle stem beschikt ze over een charmant Brits accent en een bijhorende fikse portie Engelse humor. De authenticiteit die ze daarmee uitstraalt, werkt gewoonweg aanstekelijk. Wanneer de zangeres overschakelde naar een akoestische setting voor het intieme “You Noticed”, sloeg de sfeer over naar pure dromerigheid. De oase van rust voelde haast therapeutisch aan. Toch lijkt het woord ‘rust’ niet in Youngs woordenboek te staan; naar het einde steeg ze naar een vocale climax die alleen maar omschreven kon worden als kippelvel. Het groovy “One Thing” deed de volle zaal erna dan weer automatisch mee bewegen op het ritme van de bas en drums. Ook de Britse zelf gooide er haar beste dansmoves tegenaan; ‘I don’t dance’, grapte ze, terwijl ze een energieke pirouette draaide. Grooven werd feestvieren gedurende het speelse “Big Brown Eyes”, waarbij Young volledig in haar main character energy kroop en de zaal moeiteloos rond haar vinger draaide.
© CPU – Chris Stessens
Voor “Blisters” nam ze zelf de gitaar ter hand. Zoekend naar de juiste akkoorden grapte ze al dat het gegarandeerd zou mislukken. Toen ze halverwege het nummer effectief een foutje maakte, kapte ze het meteen af met een grote grijns en ontwapende hoeveelheid zelfspot: ‘Fuck it, that’s it. Thank you!’. Daarna kondigde ze “Spiders” aan, een preview van een single van haar aankomende tweede album – nog ongekend dus, maar daarom niet minder gewaardeerd. “Conceited” bleek dan weer een publieksfavoriet en bovenal steengoeie banger. Als bisronde kregen we Young nog één keer in intieme setting met “What Is It About Me”; alleen met pianobegeleiding, vocaal glashelder en puur. Niet veel later lachtte ze: ‘I think you guys know what’s coming’, waarop uitgelaten geroep en geklap losbarstte en de eerste tonen van het hoogbegeerde “Messy” de zaal in knalden.
Als je één ding moet onthouden over Lola Young, laat het dan zijn dat ze een ongelofelijke durver is. Ze durft openlijk uitkomen voor haar worstelingen en ingaan tegen opgelegde ideaalbeelden. Ze durft haar imperfecties niet alleen te tonen, maar ze ook ronduit te omarmen. Lola Young is een fenomeen, dat geboren is om te doen wat ze doet – en dat het liefst op nog veel grotere podia.
Op vrijdag 4 juli speelt Lola Young in The Barn op Rock Werchter. Vrijdagtickets zijn reeds de deur uit, combitickets zijn wel nog beschikbaar.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Good Books
Wish You Were Dead
Walk On By
Don’t Hate Me
You Noticed
One Thing
Big Brown Eyes
Fuck
Blisters
Spiders
Conceited
What Is It About Me
Messy