© CPU – Bert Savels (Archief)
The Fearless Freaks, het prettig gestoorde vijftal, Oklahoma’s finest, The Flaming Lips: niemand anders die platen maakt met plastische titels als In A Priest Driven Ambulance, Ego Tripping at the Gates of Hell en Yoshimi Battles the Pink Robots. Voor het verjaardagsfeestje – 20 jaar en nog wat – van die laatste, confetti, slingers en zo veel meer incluis, nodigden frontman Wayne Coyne en de zijnen ons uit in de Roma in Antwerpen. En nee, niemand anders die zijn jubileumconcerten inkleedt met reusachtige ballonrobots, Wonder Woman-kostuums en dansende oogballen.
Al sinds 1983 gaat The Flaming Lips mee, met Wayne Coyne als last man standing van de originele bezetting. Niet alleen hebben de songs en de mannen zelf de tand des tijds proper doorstaan, ook hebben ze er een shtick van gemaakt om hun liveshows groots, kleurrijk – en vooral – onnozel te maken. Yoshimi Battles the Pink Robots uit 2002 wordt vaak de beste plaat van The Flaming Lips genoemd, en zette de band op de kaart, minstens peddelend richting de mainstream. Yoshimi kreeg gisteren in de Roma haar eigen onnozele, memorabele lichtshow en zou integraal gespeeld worden in het eerste deel van de set.
De pink robots in kwestie werden al ten tonele gevoerd op “Fight Test”: vier giga zachtroze opblaasrobots met geweren, genitaliën en gevoel voor ritme rezen op te midden van en naast het podium. De muziek bleef vrij dicht bij haar originelen, dus het was van de excentrieke inkleding dat de show het moest hebben. Op het grote ledscherm achter de muzikanten programmeerde men Warholiaanse bewegende blote vrouwen, caleidoscopische taferelen die recht uit The Doors of Perception leken gekomen te zijn, kleurrijke bloemen en gesatureerde zonnen. Dat kader gafextra cachet aan evergreens als “Yoshimi Battles the Pink Robots, Pt. 1” en een nog meer unhinged kantje aan zotternijen als “Yoshimi Battles the Pink Robots, Pt. 2”.
Mooie liedjes duren nooit lang genoeg: “Do You Realize” zou in loop mogen spelen in het hiernamaals, maar in de staart van Yoshimi staat het ook niet mis. Het eerste bedrijf van de avond werd vervolgens afgesloten door een laatste feestelijke inflatie van de reuze-roze-robots op “Approaching Pavonis Mons by Balloon (Utopia Planitia)”.
Aan het hele cabaret moest een heuse productieplanning voorafgegaan zijn, en toch had het geheel een charmante authenticiteit – alsof alle zotternijen vleesgeworden ideeën zijn die vijf minuten voordien verzonnen en uitgewerkt werden. Coyne praatte het geheel dan ook aan elkaar met ophitsende commando’s als ‘You gotta keep screaming, come on now’ zodat gitaren in alle rust konden gestemd worden en alle bloemenhoedjes even sereen vastgeknoopt. En dat werkte zowaar allemaal. De Roma was na elf nummers werkelijk een stoomcabine: de hopeloos uitverkochte zaal kreunde onder het zweet van de vlammende fans. Drenken en drogen kon gelukkig tijdens het halfuurtje respijt tussen beide delen van de show – een mensenzee spreidde zich uit over beide flanken van de Turnhoutsebaan.
Het tweede deel van de avond betekende cherry picking uit de rekwisietenkast en uit veertig jaar aan Flaming Lips. Tweede opener “She Don’t Use Jelly” en “The Yeah Yeah Yeah Song” waren bij uitstek speelse songs die deden dansen, zo ook de giganteske oogballen op pootjes die het podium sierden. “The Golden Path”, een nummer dat ze ooit maakten met The Chemical Brothers, was een beetje ABBA en een beetje kitsch en “Waiting For A Superman” zette Coyne in een Wonder Womanpak. In de bis kregen we nog twee plaatjes toegeworpen: een melige maar schone cover van Daniel Johnstons “True Love Will Find You In The End” en “Race For The Prize”, de perfecte zwanenzang die iedereen onder een dikke dons van warme synths naar huis stuurde.
We wisten waarvoor we kwamen en kregen dat met genereuze gebaren toebedeeld. Bijna epileptische visuals bij “Are You a Hypnotist??”, melancholische lyrics op “It’s Summertime”, confettimachines op nagenoeg elk nummer dat wat catchy drums of percussie bevatte. Niemand anders die zo goed show kan maken zonder het gerepeteerd of glad te maken. The Flaming Lips preekte voor eigen parochie, want u lipte alles nogal vlammend mee. Ze bewezen dat ze echt wel Oklahoma’s finest zijn, in de Bible Belt is zelden zoveel leute, warmte en ecclecticisme te vinden.
Setlist
Deel 1 – Yoshimi Battles The Pink Robots
Fight Test
One More Robot/Sympathy 3000-21
Yoshimi Battles the Pink Robots, Pt. 1
Yoshimi Battles the Pink Robots, Pt. 2
In the Morning of the Magicians
Ego Tripping at the Gates of Hell
Are You a Hypnotist??
It’s Summertime
Do You Realize??
All We Have Is Now
Approaching Pavonis Mons by Balloon (Utopia Planitia)
Deel 2
She Don’t Use Jelly
Flowers of Neptune
The Spark That Bled
Pompeii Am Götterdämmerung
Waiting For A Superman
The Golden Path (The Chemical Brothers)
Riding to Work in the Year 2025 (Your Invisible Now)
Yeah Yeah Song
True Love Will Find You In The End (Daniel Johnston)
Race For the Prize
