Lost Horizons is geen band. Het is een Brits project van gitarist Simon Raymonde en drummer Richard Thomas. De eerste speelde bij Drowning Craze, Cocteau Twins en Snowbird en verdiende daarna nog strepen met zijn label Bella Union. Thomas kon je al horen op werk van onder meer Moose, Felt, The Jesus And Mary Chain en April March. De mannen zijn al bevriend sinds de jaren tachtig, waardoor Lost Horizons niet de eerste keer blijkt dat het duo de handen in elkaar slaat. In Quiet Moments is een verfijning van de techniek van het fraaie debut Ojalá uit 2017. De indieveteranen maakten dit keer zestien instrumentals en stuurden ze door naar jonger talent om tekst op uit te werken. Hoewel het resultaat een langspeler is vol vernuftige en merkwaardige dreampop, zijn er ook enkele complicaties, zoals we straks zullen zien.
Na het overlijden van zijn moeder zocht Raymonde troost in muziekimprovisaties. Hij sloot zich op in de studio en verzamelde een universum van atmosferische klanken en ritmes. Het tweetal verenigde een divers portfolio aan gastartiesten die de kans kregen om hun sterktes te uiten naar eigen interpretatie. Hoewel vaak heel ambient, is het werkstuk te substantieel om het met een slaapliedje te verwarren. De collectie songs is gelaagd en overspant vele genres, maar het eclectisch experiment hangt muzikaal aan elkaar middels bitterzoete popmelodieën. Het album is een goede weergave van zowel donker als licht. De lyriek en de timbres verhalen namelijk zowel teleurstelling en tegenslag, als hoop en herstel. De gedachte aan zulk een onderneming zou zelf een virtuoos doen zweten, maar de twee vijftigers zijn erin geslaagd een al bij al holistisch geheel te arrangeren.
Opener “Halcyon” vormt meteen een hoogtepunt. Wijde ridebekkens, betoverende stemmen en glijdende gitaren boeien ondanks hun eenvoud. De gitaarriff in het refrein doet zelfs denken aan “Heroes” van David Bowie. De reggaemuzikanten van The Hempolics introduceren vervolgens soulzang, hoorns en saxofoon in “I Woke Up With An Open Heart“. Zo word je als luisteraar om de zoveel minuten verrast in de ongerimpelde productie. Lost Horizons legt het talent van knoppendraaier Raymonde om het potentieel van zijn samenwerkingen te realiseren aan de dag, maar het lijdt soms aan het anorganische proces waarmee zang en instrumentatie geïntegreerd zijn. Zo is “Grey Tower” een gezapig stukje baslijnen en folk dat verder geen kleur durft te bekennen. Ook “One For Regret” is een gemiste kans. De furieuze punk van Porridge Radio had hier voor vuurwerk kunnen zorgen, maar de suggestieve gitaarbotsingen vallen uit elkaar lang voor ze een climax bereiken. Met iets meer directie had Lost Horizons ons hier omver kunnen blazen.
Elke muziekfanaat zal echter verleid worden door de vele indieinvloeden die op In Quiet Moments hoorbaar zijn. “Every Beat That Passed” doet denken aan de buitenaardse wereld van The Flaming Lips en het multivocale “Cordelia” heeft iets mee van de conceptuele uitweidingen van pakweg Pink Floyd of The Velvet Underground. De nostalgie aan Cocteau Twins is uiteraard ook frequent aanwezig. De hoes vertegenwoordigt een sfeervolle foto van Jacques-Henri Lartigue uit de jaren veertig. Lartigue was een vriend van de Franse kunstenaar, toneelschrijver en filmmaker Jean Cocteau, aan wie Cocteau Twins toevallig hun naam dankt. Ook The Jesus And Mary Chain weerklinkt in dit draaiende en hypnotiserende traktaat. Richard Thomas experimenteerde op Automatic met hiphopritmes en herhaaldelijk valt die stijl terug te horen. Tijdens het stuwende “Linger” denken we zelfs aan de triphop van Portishead.
In Quiet Moments blijkt een soundtrack van ongevraagde onthaasting, zoals we het afgelopen jaar al vaak mee geconfronteerd zijn geweest. In de lieflijke titeltrack vraagt tachtigjarige soulzanger Ural Thomas zich af: ‘Inside these four walls, we seem so small. In quiet moments, do you feel the same?’ Eenzaamheid is tegenwoordig iets waar elke generatie van kan meespreken. Wat later horen we de katoenfluwelen engelenstem van Kookielou, die haar hart lucht op “Heart Of A Hummingbird”, gesteund door de immer moeiteloze sfeermuziek. Het delicate requiem “This Is The Weather” sluit deze schitterende sonische reis op ontroerende manier af met piano en strijkinstrumenten. Veel van deze nummers zijn adembenemend mooi, maar sommige willen niet van de grond te komen en blijken dus hoogmoedig, waardoor het epos net tekort schiet om als tijdloos meesterwerk te tellen. Finaal is In Quiet Moments een weelderig kunstwerk om in je humeurige eentje te beluisteren op een tweepersoonsbed. Het is een beheerste mélange die je zal knuffelen en kalmeren, en daarmee was het nooit zo relevant als nu.
Facebook / Twitter / Instagram / Website
Ontdek nog meer nieuwe muziek op onze Spotify.
