De kerkklokken van de zwartgeblaakte Church of Ra luiden opnieuw oorverdovend hard en dat betekent meestal maar één ding: Amenra is terug. De formatie rondom Colin H. Van Eeckhout is na een jarenlange periode zonder echt nieuw materiaal – we slaan hun soundtrack voor de film Skunk voor het gemak even over – meteen terug met een dubbelslag en brengt in een klap zowel De Toorn als With Fang and Claw uit, waarmee de groep teruggrijpt naar de sound van eerdere werken en we een duik nemen doorheen de geschiedenisboeken van de band. Reden genoeg voor een review, echter doen we het dit keer net iets anders. Doordat de ep’s beide maar twee nummers bevatten en van De Toorn alles al uit was, gooien we het ditmaal over een andere boeg en voegen we beide ep-reviews bij elkaar, waarbij die laatste genoemde plaat als eerste aan de beurt is.
Want dat die plaat een verlengstuk is van het eerder uitgebrachte De Doorn, is aan de titel al op te merken. Toch is De Toorn allesbehalve een simpel kopietje. Integendeel zelfs, de band graaft dieper in de sfeer en thematiek van zijn voorganger en weet het gevoel van verlies, overgave en verstilling nog net iets verder uit te puren, waarmee het met twee tracks aankomt die haast aanvoelen als een rouwstoet in slowmotion. Opener “Heden” ontvouwt zich op mysterieuze wijze over dertien minuten als een bezwerende mantra vol fluisterende voordracht en ijle klanklagen, tot de stilte uiteenspat in een mokerslag van geluid. Ook “De Toorn (Talisman)” volgt die spanningsboog, maar doet dat iets compacter, met een opbouw die sneller uitmondt in een allesverzengende storm. Het is Amenra in zijn meest spirituele en onheilspellende vorm, met composities die tijd nodig hebben en waar je tijd voor moet vrijmaken, maar die je daar ook rijkelijk voor belonen.
Net dat tikkeltje directer en compromislozer klinkt With Fang and Claw, een schijf die qua intensiteit dichter aanleunt bij de eerste hoofdstukken uit de MASS-reeks van de groep. Amenra toont zich hier van haar guurste kant, met opener “Forlorn” als onverbiddelijk scharnierpunt. De mystieke intro laat amper een halve minuut ademruimte, waarna de gitaren er stevig invliegen en Van Eeckhout zijn stem openrijt zoals hij en enkel hij alleen kan, alsof hij rechtstreeks uit de diepste krochten van de hel schreeuwt. Het nog niet eerder verschenen “Salve Mater” gaat nog een stap verder en kiest vanaf seconde één voor de aanval: geen opbouw of omweg, enkel een dosis guurheid waar je niet omheen kan. De band sleurt ons meedogenloos mee in haar maalstroom van pijn en overgave, waarbij iedere snaaraanslag aanvoelt als een messteek in het hart.
Samen vormen de ep’s een tweeluik waarin Amenra twee uitersten van haar geluid laat botsen en tegelijkertijd laat samenvloeien. Het ene aards en spiritueel, het andere woest en meedogenloos. Het is al een twee-eiige tweeling: beide heel verschillend, maar beide ook doorspekt met het Amenra-dna. Toch is With Fang and Claw de betere van de twee. De intensiteit van de groep komt net wat beter uit de verf en de directe aanpak zorgt ervoor dat de muziek sneller binnendringt en harder blijft nazinderen.
Met De Toorn en With Fang and Claw levert Amenra opnieuw twee ep’s die ijzersterk zijn. De ene kruipt traag onder de huid, de andere slaat meteen een barst in je borstkas, maar allebei ademen ze dezelfde compromisloze intensiteit waar de band al jaren patent op heeft. Het zijn twee gezichten, maar één onwrikbare identiteit. Amenra spreekt opnieuw en we luisteren, zoals enkel die band dat kan doen.
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Heden”, ons favoriete nummer van De Toorn, en “Slave Mater”, onze favoriete track van With Fang and Claw, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
