Aan uniciteit geen gebrek bij hiphopgroep clipping. Het trio bestaande uit rapper Daveed Diggs en producers William Hutson en Jonathan Snipes doet volledig zijn eigen ding, zonder zich daarbij iets van de trends in de rapwereld aan te trekken. Ze kiezen consistent voor experimentele beats met een hoek af. Hun album uit 2020 Visions of Bodies Being Burned is daar een geslaagd voorbeeld van. Ofwel snap je de muziek, ofwel vind je er echt niks aan. Een poging op een nummer één BillBoard-hit zal clipping. niet snel wagen, maar ze bouwen op hun eigen manier wel een loyale fanbase op. Die gunnen ze nu al hun vijfde studioalbum: Dead Channel Sky. Daarop nemen de artiesten uit LA ons mee op ruimtereis in de toekomst.
De introductie van het album, met de voor de hand liggende titel “Intro”, maakt al snel duidelijk dat het hier om een conceptalbum gaat en belooft veel goeds. Het klinkt alsof Daveed Diggs aan wat knopjes prutst in de bestuurscabine van zijn ruimteschip terwijl hij er overheen praat. Geleidelijk aan begint het gepiep van die knopjes een ritme te vormen, waarop het gebabbel in een interessante flow verandert. Op die manier word je vanaf de eerste seconde meegesleurd in het verhaal. Tijdens het luisteren voelt het alsof je zelf aanwezig bent in de futuristische ruimtesetting waarin het album zich afspeelt. Elk nummer opnieuw wordt die verbeelding namelijk geprikkeld. Meestal is dat door de industriële synthesizers en arpeggio’s. Soms wordt het decor ook letterlijk verduidelijkt. Het nummer “Code” begint bijvoorbeeld met de zin ‘Now, flashforward two hundred years into the future’. Ook de instrumentele interludes spelen daar een grote rol in. Instrumenteel is eigenlijk een groot woord, want op de tracks “Simple Degradation (Plucks 1-13)”, “Maleus”, “From Bright Bodies (Interlude)”, “Simple Degradation (Plucks 14-18)” en “And You Called (Interlude)” zijn alleen een paar vreemde glitchgeluiden te horen. Het kan bijna niet anders dat daar ergens een geheime boodschap in verborgen zit, want anders is er echt geen enkele reden om de tracklist zo vaak te onderbreken met telkens wat gepiep en gekraak. Zal wel leuk zijn voor het kleine procentje aan luisteraars dat het kan ontcijferen. Voor wie gewoon muziek wil horen in plaats van Sherlock Holmes te spelen, is dit toch wel echt overbodig.
Ondanks die vreemde onderbrekingen wordt er natuurlijk wel gerapt op het album. Daveed Diggs heeft daar bakken ervaring in en toont dat met zijn razendsnelle flows. Wie de tijd wil nemen om de songteksten te analyseren, zal af en toe toch op de pauzeknop moeten drukken bij nummers zoals “Change the Channel” en “Dodger”. Nu niet om iedereen die zo snel kan rappen met Eminem te vergelijken, maar de invloed van het hiphopicoon is op dit album toch wel merkbaar. Dan hebben we het niet enkel over het aantal woorden per seconde. Ook dat vleugje humor is erin terug te vinden. Zinnen zoals ‘And no cap, audiences are infinitely more valuable / When they thinking they ugly, inactive, fat, and unfashionable’ op “Dominator” zijn ludiek en zetten je toch even aan het denken. Uit de context van het nummer valt af te leiden dat het hier gaat om een steekje naar hoe makkelijk de mens zich laat beïnvloeden door goedkope marketingtrucjes op het beeldscherm.
Wie het album gewoon in één ruk uitluistert, zal zoals gezegd waarschijnlijk niet veel van de tekst begrijpen. Dat zorgt er jammer genoeg voor dat deze plaat nogal zwaar te verteren is. Je moet er echt de tekst bijnemen en die actief proberen te begrijpen om er iets aan te hebben. De nummers zijn namelijk niet catchy, meezingbaar, of iets in die aard. Bovendien is er weinig variatie te bespeuren in de intonatie van Diggs. Dat is nu net iets wat best belangrijk is bij een album van twintig nummers. Het klinkt dan ook als een verlossing wanneer rond de helft een nieuwe stem te horen krijgen. Het vrouwelijke stemgeluid van Tia Nomore op “Scams” brengt een mooi contrast, en dat komt niks te vroeg. Zij dropt meteen ook een van de beste strofes op Dead Channel Sky. De features zijn trouwens goed gekozen, want ook Aesop Rock zet een sterke performance neer op “Welcome Home Warrior“, dat eerder als single werd uitgebracht. Zowel deze New Yorker als Tia Nomore hebben een aanstekelijke dosis zelfvertrouwen. Het helpt ook dat hun strofes wat minder zwaar op de maag vallen, hoewel ze nog steeds goed in het concept passen. De gastartiesten vormen de hoogtepunten van het album.
Algemeen gezien is het album best leuk. Je wordt tijdens het luisteren volledig meegezogen in de atmosfeer die clipping. creëert. We krijgen enkele stank face-waardige flows te horen en voor dit soort productie is een enorme portie talent nodig. Experimenteel is wel nog zacht uitgedrukt. Er zijn weinig melodische aspecten aan de plaat, en soms weet je gewoon niet welke houding je moet aannemen tijdens het luisteren. In een lied zoals “Mood Organ” is helemaal geen structuur te bespeuren. Van ingewikkeld rappen over wat glitchy metaalgeluiden, naar een instrumentale break, en terug naar dat eerste. Na een paar nummers van dat verlang je naar wat melodie en herkenbaarheid. “Keep Pushing” gunt ons een heel kort zangrefrein met wat piano en later zelfs een strijkinstrument. Het beste nummer zonder feature is eigenlijk de outro “Ask What Happened”. Tegen het einde krijgen we dankzij deze schijf nog een moment van euforie. Een nogal vreemde breakbeat wordt bijgestaan door muzikale instrumenten die laag per laag worden opgebouwd tot een soort climax van de plaat. Het voelt alsof de reis tot een einde komt en daarmee hebben we een waardige afsluiter.
Dead Channel Sky zorgt voor een luisterervaring die je met vragen achterlaat. Er zit ongetwijfeld meer achter dan de meeste fans gaan kunnen decoderen. Dat zorgt er samen met de mysterieuze tussenstukjes en eentonigheid in de rapflows voor dat het album wat langdradig wordt. De hoogtepunten zijn de momenten waarop er eindelijk wat variatie komt, of dat nu door een stukje melodie komt, of door een gastartiest. Feit is dat dit album weinig replay value biedt. Dat betekent niet dat de muziek slecht is, maar er staan weinig tracks op die snel in een playlist terecht zullen komen met pakweg Kendrick Lamar of Drake. Wel tof om eens een andere aanpak van hiphop te horen!
Ontdek “Scams”, ons favoriete nummer van Dead Channel Sky, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
