Biohazard & Life of Agony @ La Madeleine: Twee maten, één gewicht

Voor jongere generaties hardrock- en metalfans blijft het verbazingwekkend hoe zware gitaarbands ooit doordrongen tot mainstreamfestivals en radio. Een cruciale factor daarin was MTV, dat destijds elk subgenre tot in de huiskamer bracht. Twee bands die toen niet van het scherm waren weg te slaan, waren Life of Agony en Biohazard. Beide afkomstig uit Brooklyn, New York, maakten ze deel uit van dezelfde scene, die hardcore, metal en punk samensmeedde tot één gebalde vuist tegen het toenmalige establishment. Een andere gemeenschappelijke deler is dat ze elk een album schreven waar ze jarenlang op konden teren: River Runs Red en Urban Discipline. Waar Life of Agony steevast actief is gebleven, groeide de hernieuwde interesse in Biohazard toen Bobby Hambel terugkeerde naar het vertrouwde nest. In de geest van Dynamo 1995 touren de twee bands nu voor het eerst samen, waarbij de kracht van het verleden de toon zette in La Madeleine.

Terwijl de zon langzaam onderging, mocht LYLVC de nostalgische avond op gang trappen. De band uit de Verenigde Staten zocht het qua songwriting en podiumprésence niet veel verder dan de twee hoofdacts. In een elektronica-doorspekte mix van hiphop en metal zorgde de openingsact voor een aangename schwung. Bijster origineel was het niet, maar zanger Oscar Romero en zangeres Alyse Zavala werkten zich letterlijk in het zweet. Hij bracht energiek de rapteksten, terwijl zij de zuivere zang voor haar rekening nam. De breakdowns en verses brachten toch wat lichte beweging in het publiek. Het duo moest het vooral hebben van hun enthousiasme om de eerste kijklustigen mee te krijgen in hun verhaal. Toen de zaal in de laatste vijf minuten wat voller liep, gaf niemand blijk van verveling of desinteresse. LYLVC hield zich dus moeiteloos staande tijdens hun halfuur durende set, maar echt memorabel werd het niet.

Dat het respect tussen Life of Agony en Biohazard diepgeworteld zit, maakte Keith Caputo eigenhandig duidelijk door de eerste full set in een hoodie van de concullega’s door de PA te jagen. In België kon de band altijd rekenen op een trouwe fanbase, en die tekende opnieuw massaal present. De eerste noten van “Rivers Run Red” hoefden maar te weerklinken, of de security stond al paraat om de moshpit in de gaten te houden en crowdsurfers op te vangen. Het beukwerk werd echter moeiteloos in evenwicht gehouden door speelplezier en precisie. Dat de show net geen integrale uitvoering was van het debuut, versterkte dat gevoel alleen maar. Vooral Caputo straalde, met een brede glimlach en vlotte bewegingen die verrieden dat hij zich opperbest in zijn vel voelde.

Dat merkte het publiek maar al te goed. Oproepen tot circlepits, zoals bij “I Regret”, katapulteerden de zaal mentaal dertig jaar terug in de tijd. Ook band, crew en security werden door Caputo op handen gedragen als dankbetuiging voor 35 jaar onvoorwaardelijke steun. Hoe lang Life of Agony ook al meedraait, New York had binnen de punk al een respectabele status. De maten van Cro-Mags kregen een waardig eresaluut met een strakke versie van “We Gotta Know”. Ondertussen leefden Alan Robert en Z zich volledig uit op bas en gitaar. Na zoveel dienstjaren waren ze perfect op elkaar ingespeeld en lieten ze hun snaarinstrumenten op elke flank kletteren. Fanfavorieten volgden elkaar in hoog tempo op. De sfeer piekte bij “Weeds”, “Respect” en “Lost at 22”. Maar de ultieme uitnodiging om alles los te laten kwam bij “Underground“, toen het publiek collectief de intro overnam. Een slotstuk dat de zaal nog minutenlang deed nagalmen.

Toen iedereen goed en wel bekomen was, stond Biohazard al paraat om een dik uur lang keihard te beuken. Als opgefokte hengsten stormden de vier het podium op, klaar om meteen bij “Urban Discipline” hun dominantie te laten gelden. De dikke riffs en Hambels patserige gedrag kregen prompt weerwoord in een veel ruigere moshpit dan tijdens de set ervoor. Waar melodie bij Life of Agony nog een rol speelde, draaide het hier letterlijk om de wet van de sterkste—precies zoals het eraan toegaat in de achterbuurten van Brooklyn. De samples van politiesirenes en de hiphopachtige groove stuwden de temperatuur nog verder omhoog. Door de wazige verlichting kreeg de zaal een bijna tropische atmosfeer, met “Black and White and Red All Over” als toonbeeld. Bij “Five Blocks to the Subway” waanden we ons zelfs op de rand van een stedelijke jungle.

Niet alleen het publiek had geregeld nood aan een hap lucht—ook de band zelf leek het fysiek te voelen. Na verloop van tijd werden de lichten vaker gedimd, wat helaas wat vaart uit de set haalde, maar tegelijk zorgde voor een sluimerende dreiging. Zo kon elke volgende track net dat tikje harder binnenkomen. Herkenbare knallers uit Urban Discipline en State of the World Address vormden de kern van de set, al had Hambel met zijn broeders ook iets nieuws in petto. De aankondiging van een nieuw album werd enthousiast onthaald, en het thrashy “Forsaken” bewees dat de creativiteit nog lang niet uitgeblust was. Bij de covers was het deze keer de beurt aan Bad Religions “We’re Only Gonna Die”, dat in een veel hardere versie werd gebracht. Geen woorden aan vuil te maken—het sloeg in als een mokerslag. Voor wie nog één laatste keer volledig uit zijn dak wilde gaan, boden de slotminuten met “Tales From the Hard Side” en “Punishment” meer dan genoeg kansen. De New Yorkers bewezen nog maar eens waarom ze na al die jaren nog steeds een ‘force to be reckoned with’ zijn.

Life of Agony en Biohazard komen op 21 maart naar OM in Luik. Een week later spelen ze op 28 maart in Doornroosje en op 29 maart in Melkweg.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!