James Blunt @ Vorst Nationaal: Hartentroef

Valentijnsdag is nog maar net voorbij, maar echte liefde kent geen tijd. Iemand die dat ruim twintig jaar geleden al wist te symboliseren, is James Blunt. De Britse zanger was amper 25 toen hij met “You’re Beautiful” een onvergetelijk beeld van zichzelf in de vrieskou op het netvlies van miljoenen brandde. Zijn debuutalbum Back to Bedlam betekende meteen zijn doorbraak. Hoewel Blunt vaak werd afgeschilderd als een onehitwonder, bleef hij tot in de jaren 2010 volop in de belangstelling. Hij evenaarde zelden zijn hoogtepunt, al kon hij door intensief te touren zijn fans aan zich blijven binden. Op zijn vijftigste is hij misschien niet meer de posterboy van weleer, maar na de deluxe-uitgave van zijn debuut bewees hij in Vorst Nationaal ruim twee uur lang dat ‘knuffelrock’ springlevend is.

Om in dezelfde tijdsgeest te blijven, koos Blunt niet voor een jonge voorprogramma-act, maar voor songwriter en acteur Chesney Hawkes, die begin jaren 90 een bliksemcarrière beleefde met “The One and Only“. In plaats van een simpele soloact met piano en gitaar, bracht de Brit zijn gelaagde Americanapop met een volledige band. De goesting zat er duidelijk in: hij begon een kwartier vroeger aan zijn set. Zijn nummers bleven netjes binnen pasteltinten en hadden zo uit een sitcom als Neighbours kunnen komen. Toch hielden zijn zuivere stem en muzikaliteit de sfeer erin. Met zijn broer en zoon in de band werd het een echte familieaffaire, nog knusser gemaakt door het middenplein als zitruimte in te richten. Aan warmte geen gebrek in Vorst, maar de echte opwarmingstest voor ‘Bluntie’ kwam, zoals verwacht, bij zijn enige hit op het einde. Even herleefde Chesney het Amerikaanse stadiongevoel door fans op het ritme te laten klappen – spontaan én enthousiast.

Alvorens James Blunt in Vorst Nationaal zijn muzikale gekkenhuis opnieuw opende, illustreerden korte fragmenten van actuele momenten een compacte samenvatting van jubileumjaar 2005. Deze intro stond evenwel enigszins haaks op de sfeer die de zanger kort daarna wist te creëren. Geopolitieke kwesties bleven ruim anderhalf uur buiten de zaal, en kopstoten zoals die van voetballer Zinédine Zidane deelde hij evenmin uit. Dat Blunt echter een entertainer pur sang is, bewees hij in Brussel door geheel solo “High” in te zetten. De fonkelblauwe verlichting versterkte zijn aanwezigheid des te meer. Voor de aandachtige volgers van deze tour was het min of meer duidelijk dat zijn debuutalbum integraal zou worden uitgevoerd. Dat de plaat echter veel meer is dan alleen “You’re Beautiful”, wist hij samen met zijn vierkoppige begeleidingsband vloeiend te demonstreren. Nadat hij zijn haat-liefdeverhouding met de single speels doch onverbloemd onder de aandacht had gebracht, ging het concert zeker niet bergafwaarts. Door toevoeging van visuals vormden nummers als “Out of My Mind” en “So Long, Jimmy” een psychedelisch geheel, waarbij de kracht van de gitaren en drums overtuigend naar voren kwam.

Ook Blunts stembereik en beweeglijkheid oogden fris en energiek. Een constante spot op hem gericht betekende automatisch dat er weinig ruimte was voor fouten. Na het vierde nummer, “Goodbye My Lover”, zag hij al dat hij het publiek al volledig in zijn greep had. Zijn gebrekkige Frans werkte aanvankelijk charmant, maar na enkele minuten voelde het meer als een gimmick die we eerder van een Amerikaanse countryster zouden verwachten. Toch moet hem worden nagegeven dat kleine toevoegingen, zoals extra woordjes in “Billy”, het nummer meer diepgang gaven. De hopeloosheid van ex-huisgenoot Billy, die zijn dagen en nachten het liefst op de sofa sleet, reikte tot in alle hoeken van de zaal. Dit zorgde ervoor dat het publiek tijdens het eerste deel van de show op het puntje van hun stoel zat, stilzwijgend genietend. Daartegenover werden de coupletten van het album, die in ieders geheugen gegrift staan, moeiteloos meegezongen. Het samenzijn voelde warm en gemoedelijk. De afsluitende nummers “Cry” en “No Bravery” lieten niets aan de verbeelding over. Solo achter de piano bracht Blunt de viering op beeldige wijze tot een einde.

Wetend dat zijn debuutalbum van veertig minuten niet genoeg was voor een avondvullend programma, vulde hij de set aan met een uur lang zorgvuldig geselecteerde hits. Vanaf dat moment kreeg en eiste de zanger meer vrijheid om het concert echt tot leven te brengen. Het midtempo “I’ll Take Everything” fungeerde nog als een wat lauwe overgang, maar met zijn ukelele liet Blunt bij “Postcards” het feest daadwerkelijk losbarsten. De flashy visuals en zomerse melodieën brachten de zaal resoluut in beweging. Zijn liefde voor zowel fans als crew bekrachtigde Blunt door tijdens de Slade-cover van “Coz I Love You” het middenplein te betreden en een welkom rondje door het publiek te maken. Op een zweterige reggae-bridge hielden zijn sessiemuzikanten het tempo broeierig vast, totdat ze een voor een werden geïntroduceerd. Het podiumbeest in Blunt kwam hier volledig naar boven. En alsof hij er echt alles uit wilde persen, volgde er kort daarna nog een intiem zitmoment. Dat de zaal hier en daar lege plekken vertoonde, had nauwelijks invloed op de sfeer en de energie die hij overbracht.

Een emotioneel kantelpunt volgde met het fragiele “Same Mistake”. Eerder in de show hadden sommige fanclusters al het voortouw genomen door met de lichten te spelen, maar dit keer was het Blunt zelf die de verlichting strategisch inzette om de emotionele impact te versterken. De lichten dimden, waardoor enkel zijn silhouet zichtbaar bleef. Op dat moment leek de afstand tussen hem en het publiek volledig te verdwijnen. De onvoorwaardelijke steun van zijn fans werd nog duidelijker toen er een bisronde volgde. “Bonfire Heart” voelde in vergelijking als een waakvlammetje naast de explosieve afsluiter “1973”. James Blunt vierde in Vorst niet alleen de twintigste verjaardag van zijn debuutalbum, maar ook zijn twintigjarige carrière als artiest. Gezien sommige mensen hun kinderen meenamen en met de manier waarop hij zich weet te presenteren, lijken er voor Blunt nog heel wat innige momenten in het verschiet te liggen. Waar zijn hart vol van was, wist hij keer op keer als troefkaart uit te spelen.

Op 4 maart verwent James Blunt zijn Nederlandse fans met een optreden in de Ziggo Dome.

Facebook / Instagram / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

High
You’re Beautiful
Wisemen
Goodbye My Lover
Tears and Rain
Out of My Mind
So Long, Jimmy
Billy
Cry
No Bravery

I’ll Take Everything
Carry You Home
Postcards
Coz I Luv You (Slade-cover)
Stay the Night
OK (Robin Schulz-cover)
Monsters

Same Mistake
Bonfire Heart
1973