© Nicholas O’Donnell
Het is altijd boeiend als een band zijn poulains niet verbergt. The Heavy Heavy uit Brighton in Engeland brengt zo de muziek van bands als Jefferson Airplane, The Rolling Stones en Fleetwood Mac uit de jaren zestig helemaal terug naar deze tijden. Je moet het dan ook goed doen en dat is iets wat The Heavy Heavy ook lijkt te verwezenlijken. Vorig jaar verscheen met One Of A Kind het debuutalbum en dit jaar was het tijd om een eerste Europese tour op poten te zetten. Een eerste stop in België was weggelegd voor het Wintercircus. Die was bijlange niet gevuld, maar wie er niet bij was zou daar later nog wel eens veel spijt van kunnen hebben.
Openen mocht Amanda Bjorn die van de andere kant van de grote plas kwam. Ze vertelde dat ze eerder deze maand nog vrienden had die hun huis verloren in de branden in Los Angeles en ze dus eens blij was om toch even alle zorgen te vergeten en in het veilige Europa te zijn. Dat vertellen deed ze wel graag, zowaar na ieder nummer. Het zorgde ervoor dat de intieme songs die ze samen met een elektrische gitarist en een akoestische gitariste bracht, altijd uit de schwung geraakten. De liedjes waren dan ook best geladen met thema’s als verlies en hartzeer, maar doordat het zo intiem en traag werd gespeeld, dook de verveling al eens wat sneller op. Iets meer tempo in de set, zou dit al verholpen hebben. Door de vele interactie zorgde ze er weliswaar voor dat het publiek zich zeker welkom voelde en op die manier kan je ook zieltjes winnen natuurlijk.
Over tempo moest je The Heavy Heavy niets meer leren, werd al snel duidelijk in Gent. De groep kroop nog geen kwartier na de support op het podium om er met het instrumentale “Parakeets” meteen te tonen dat het vijftal qua gitaarwerk wel van wanten zou weten. De song zette het publiek op scherp en gaf ons meteen goesting om aan het schuifelen te gaan door de groovy gitaarlijnen. Niet veel later werd met “Lemonade” dan echt in gang geschoten door het tempo op te drijven en de dansbaarheid nog meer naar hogere regionen te brengen.
Er viel al snel iets op in de muziek van The Heavy Heavy en dat was de uitstekende samenzang. De stem van zangeres Georgie Fuller samen met zanger Will Turner bezorgde eenieder magie. Maar dat er daar ook nog eens extra vocals kwamen van zowel de gitarist als bassist, maakte dat iedere song vol rijkheid en intensiteit binnenkwam. Zo bleef de band in het begin als een hogesnelheidstrein de ene song na de andere aan een snedig tempo bovenhalen waardoor er weinig ruimte was om te ademen. Je werd bij de haren gegrepen en niet meer losgelaten tot The Heavy Heavy dat wilde.
De bandleden zagen er ook uit alsof ze recht uit de jaren zestig kwamen. Wilde krullen, oldschool kledij en dan natuurlijk ook de gitaren die er toch al wat afgeleefd uitzagen. Het plaatje klopte en net zoals The Lemon Twigs dat ook goed doet, brengen ze het vol overgave en overtuiging zodat het nooit als een gladde kopie klonk. Zo overtuigde het gitaarwerk keer op keer en was de stem van Fuller er eentje die echt binnenkwam als ze de hoge registers aanhaalde. Op die manier was “Dirt” een bescheiden hoogtepuntje omdat ze daar op haar eentje de zaal rond haar vinger wond zonder daarbij extra vocals nodig te hebben. Fantastische stem!
In het middendeel van de set leek The Heavy Heavy ook ruimte te maken voor net iets meer gemoedelijke tracks. Zo waren “Go Down River” en “Cherry” nummers die voor ademruimte zorgden en leek “All My Dreams” dat ook te gaan doen. Dat was weliswaar buiten de band zelf gerekend, want het nummer werd tien minuten lang uitgerekt met telkens een wissel in tempo, van heel snel naar heel traag, van veel gitaar naar veel korg en terug. Het was het ontegensprekelijke hoogtepunt van de set omdat daarin zoveel muzikaliteit lag, dat het genot niet op kon. Het luide applaus nadien sprak dan ook boekdelen.
Dat de band nadien nog een klein beetje rock-‘n-roll zou serveren, was slechts een kers op de taart. Het vijftal liet iedereen in de zaal wild in het rond bewegen op de bluesy en funky nummertjes en nergens leek er één ziel ook maar te denken dat dit hoefde op te houden. Het gebeurde weliswaar uiteindelijk wel met het strakke “Miles and Miles” waarna “One of a Kind” in de bisronde nog maar eens de kastanjes uit het vuur haalde. Alle sterke elementen bij de band werden bovengehaald om zo iedereen met een uitstekend gevoel de nacht in te sturen. The Heavy Heavy is nog een klein beetje ondergewaardeerd in hetgeen ze doen, maar het talent en de manier waarop ze alles live brengen straalde op het podium en gaf hun het zelfvertrouwen om iedereen in Gent omver te blazen. Een duidelijk fantastische liveband die op die manier alleen maar meer zieltjes voor zich kan winnen en waar we alleen maar meer van kunnen verwachten.
Setlist:
Parakeets
Lemonade
Man of the Hills
Miracle Sun
Feel
Go Down River
Cherry
All My Dreams
Dirt
Happiness
Because You’re Mine
Miles and Miles
One of a Kind
