Rise Against @ Vorst Nationaal: Punkers in de pit

© CPU – Nathan Dobbelaere

Millenials mochten zich deze week in de handen wrijven, want na de passage van Papa Roach eerder deze week te Vorst Nationaal, was het nu de beurt aan Rise Against. De band stond deze zomer op Pukkelpop en speelde daar een bloedstollende en hete show, net zoals in 2022 te OLT Rivierenhof. Daar ze toen tourden met het album Nowhere Generation, hadden de heren ditmaal niet veel nieuw werk voor te stellen. Enkel single “Nod” kregen we sinds dat album, maar we vermoeden dat er wel wat nieuwe muziek op weg is. Het publiek maalde er echter niet om, want alhoewel de bovenste tribune dicht bleef, liep de rest van de zaal toch wel aardig vol.

© CPU – Nathan Dobbelaere

De spits afbijten mocht de jonge Amerikaanse band Spiritual Cramp. De punkers uit California         lieten het niet aan hun hart komen dat de opkomst bij aanvang erg magertjes was en vlogen er onmiddellijk in. Een scheurende bas, pompende drums, snedige riffs en een frontman met een attitude van jewelste gaven direct de toon aan. De nummers volgden elkaar razend snel op en al snel ging de vuist gebald de lucht in. De frontman stal steeds meer de show door het publiek op te jutten, speeches te geven en stoten met de micro uit te halen. Hij werd langs beide kanten ondersteund door erg strakke gitaristen. De riffs raasden ons langs de oren en de snedige bas galmde door de zaal. Als een geoliede machine werkte het zestal makkelijk hun half uurtje af en kreeg zo het publiek toch nog mee. We geven graag nog een laatste pluim voor de toetsenist die af en toe op wandel ging met een tamboerijn en te pas en te onpas zijn reggaesirene liet loeien.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Net zoals Spiritual Cramp stond L.S. Dunes gisterenavond voor de tweede maal in België. De Amerikaanse supergroep bestaat uit muzikanten van allerlei bands waarvan de bekendste toch wel Frank Iero, de gitarist van My Chemical Romance, is. Het vijftal heeft ondertussen al twee albums op hun repertoire, Past Lives en Violet, die beide vrij goed ontvangen werden door fans en de pers, dus wij stonden net zoals het volgelopen middenplein te popelen om ze aan het werk te zien. Ook nu stal de frontman de show, maar deze keer door als een bezetene over het podium te kaatsen, te bijten in zijn microfoonstandaard en als een gekke clown te lachen. Tenzij hij aan het schreeuwen ging, verdronk zijn stemgeluid helaas soms wat in de geluidsmuur van zijn band. Maar wat voor een geluid was dat ook. De bijzonder smerige bas nam in haast alle nummers het voortouw en werd als het ware ondersteund door de gitaren: de rollen werden zo omgedraaid. Als de gitaren dan de bovenhand opeisten, werd het geheel plotsklaps zo heerlijk explosief zodat we niet anders konden dan zwijgen en headbangen. Wie nu nog niet opgewarmd was, kon beter naar huis gaan.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Na goed opgewarmd te zijn, werd het dan stilaan tijd voor Rise Against. De punkers uit Chicago bouwden sinds 1999 al een ferm repertoire op, maar zakten naar Vorst af zonder al te veel nieuw materiaal. Er is nog geen nieuw album aangekondigd, maar we kregen dit jaar wel al nieuwe muziek met de single “Nod”.  Dat werd dan ook gelijk het enige nieuwe nummer dat de heren ons voorschotelden, maar erg vonden we dat niet, want het arsenaal aan hitjes en steengoede platen waaruit de band kan vissen is ondertussen enorm. Om geen tijd verliezen, schoot het viertal dan ook bijzonder snel uit de startblokken. Kwestie van zo veel mogelijk nummers te kunnen spelen zeker? Quasi onmiddellijk, tijdens hitje “Satellite”, ontstond er een enorme moshpit, die opgevolgd werd door een wilde circlepit. De sfeer zat er gelijk in.

In sneltempo volgden de nummers elkaar op, tot groot jolijt van het uitzinnige publiek. Als een bende wildemannen werd er tegen elkaar gebeukt. De band genoot zichtbaar van de sfeer, beloonde de menigte met wat zalig soleerwerk en eiste dan zelf ook wat klassieke meeklapmomenten op. Tussendoor werd er over vanalles en nog wat gespeecht door frontman McIlrath. Zo ging het over de kinderen die regeren vanuit het Witte Huis, dat men kunst moet blijven maken en natuurlijk ook over liefde. Behalve de speeches gaf de band niet te veel aandacht aan tierlantijntjes, de muziek moest het spreken doen.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Gelukkig kregen we na ongeveer een half uurtje wat rustigere nummers voorgeschoteld. Het bleek een ideaal moment om wat op adem te komen en eens rond te kijken naar het duidelijk genietende publiek. Gedurende de hele show zagen we mensen enthousiast meezingen, vuisten de lucht ingaan en natuurlijk ook gekke moshpits ontstaan. Weinig kan het gevoel van energetische extase in een punkpit omschrijven. Even ben je één met de massa, kunnen alle frustraties eruit en als je valt, is er altijd iemand paraat om je recht te helpen.

We kregen naar goede gewoonte ook enkele akoestische nummers. Zo speelden ze het maatschappelijk relevante “Hero of War” en het makkelijk meezingbare “Swing Life Away”. Het rustige intermezzo bleek stilte voor de storm, want al snel volgde “Prayer of the Refugee” en zo werd het krankzinnige slot ingezet, want na een korte pauze gaf de band een laatste keer van jetje. Onder andere “Nowhere Generation” en het onvermijdelijke “Savior” volgden nog terwijl de ene crowdsurfer na de andere zich naar voor wurmde over de mensenzee. Nog een laatste maal ging er een gigantische pit open, misschien wel de grootste van de avond, en barstte de sfeer nog eens helemaal los.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Facebook / Instagram / Website

Setlist:

Satellite
Injection
Worth Dying For
The Black Market
Re-Education (Through Labor)
Whereabouts Unknown
Paper Wings
Dancing for Rain
I Don’t Want to Be Here Anymore
Hero of War
Swing Life Away
Nod
Prayer of the Refugee

Nowhere Generation
Six Ways ‘Til Sunday
Savior