High Vis @ Trix (Zaal): Grenzen van het hardcore-universum aftasten

High Vis, dat is Londen op zijn ruwst. Niet de glanzende skyline of de Instagramvriendelijke koffiebarretjes, maar de stad zoals ze écht is: morsig, vermoeid en onverbiddelijk eerlijk. Hun muziek klinkt als een regenbui op een maandagmorgen — grijs, meedogenloos en doordrenkt van rauwe emotie. Ergens tussen de botte kracht van hardcore en de dromerige weemoed van shoegaze, ruwweg halverwege tussen The Smiths en Black Flag, vind je het vijftal. Het debuut No Sense No Feeling uit 2019 was een eerste schreeuw uit de arbeidersklasse, maar het was opvolger Blending die hen definitief deed uitstijgen boven de ruis. Frontman Graham Sayle is geen klassieke rockheld, eerder een doorleefde chroniqueur van verloren idealen, met een stem die even schor is als de Londense nachten waarin deze songs geboren werden. Hij spuugt teksten uit, doordrenkt van melancholische kwaadheid, terwijl de band achter hem muren van gitaren optrekt die beuken op alles wat beweegt.

Ondertussen flirt de ster van High Vis al enkele jaren met de grenzen van de atmosfeer. Doortochten in de AB Ballroom en als afsluiter op The Slope op de laatste editie van Rock Werchter katapulteerden hen naar het kruim van de hedendaagse hardcorescene, met een ontembare energie die hen richting de stratosfeer duwt. High Vis staat garant voor het beste wat hardcore te bieden heeft; geen afstand, geen pose, geen sterallures — alleen een ongefilterde verbinding tussen band en publiek, een collectieve ontlading van alles wat zich opgestapeld heeft in de plooien van het dagelijks bestaan. Guided Tour, het derde album dat vorig jaar verscheen, werd niet op algemeen gejuich onthaald, maar wij waren wel benieuwd hoe ze de nieuwe songs live zouden brengen. Want High Vis blijft een band die live alles naar een hoger niveau haalt.

Narrow Head trapte af met een geluidsmuur die rechtstreeks uit de jaren negentig leek weggeplukt—zompige gitaren, zweverige reverb en een knikje naar Deftones en Smashing Pumpkins. De balans zat snor: de drums donderden strak, de riffs waren vet, en de shoegaze-dreun had precies de juiste graad van melancholie. Alleen de zang, iets te bescheiden in de mix, had wat extra gewicht kunnen gebruiken. Maar ondanks de degelijke sound ontbrak er iets. De songs kabbelden voort zonder echt te grijpen. Hier en daar een veelbelovende opbouw, een gitaarriff die even beet, maar nooit werd er doorgetrokken naar een moment van pure euforie. Het publiek voelde het ook: een paar hoofden knikten loom mee, anderen wierpen een blik op hun horloge of waggelden voortijdig richting de bar. Hoe professioneel de set ook klonk, tegen het einde werd het duidelijk dat een goede sfeer alleen niet volstaat — je moet ook iets te vertellen hebben.

Het is een publiek geheim dat wachten de spanning opdrijft. Tien minuten na de voorziene starttijd verschijnen de heren van High Vis dan toch ten tonele. Geen bombastische entree, geen grootse gebaren — gewoon een paar Britten met gitaren en een onmiskenbare attitude. “Talk for Hours” trapt de set nog voorzichtig af. De kelen worden al eens getest, schuchtere vuisten gaan de lucht in, maar onderhuids borrelt iets. Een onrust die niet lang meer in te tomen valt. Vanaf vervolg “Altitude” ontploft de zaal. Alsof iemand een lucifer tegen een vat buskruit houdt. De moshpit opent zich, lichamen zwiepen door de lucht, de eerste druppels zweet worden geofferd. Het publiek brult mee alsof hun leven ervan afhangt. Bijna een uur lang zal hier niemand zich inhouden.

We zouden het haast vergeten, maar High Vis kwam zijn laatste worp Guided Tour voorstellen in Antwerpen. En met nieuw werk is het altijd een beetje afwachten, zeker gezien ze toch nieuwe experimentele toetsen toevoegen aan de vertrouwde formule. “Drop Me Out” en “Guided Tour” zitten vroeg in de set, strategisch gepositioneerd. De eerste walst moeiteloos mee op de energie die door de zaal raast. Maar met “Guided Tour” trekt High Vis even aan de rem. Een rustpunt, relatief gesproken. De titelsong neemt het tempo een fractie terug, hoofden wiegen zachtjes op en neer. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Even op adem komen voor de volgende orkaan losbarst. Van alle nieuwe songs komt “Mind’s A Lie” het best uit de verf. Hardcore of niet, plots verandert de moshpit in een dansvloer. Het publiek, dat tot dan toe enkel in een staat van gecontroleerde chaos verkeerde, laat zich even verleiden tot een paar danspasjes. Grenzen vervagen. Hardcore blijft een genre met vaste contouren, maar High Vis tast die randen af met een zeldzame finesse.

De setlist gaat op en neer in een vlotte cadans. Voor elke nieuwe song die de band afvuurt, volgt er een ouder nummer dat het tempo weer naar het maximum stuwt. Want laten we eerlijk zijn: bij High Vis komen de grote momenten nog steeds uit het verleden. Frontman Graham Sayle is geen man van veel woorden, maar als hij spreekt, zijn het woorden van dankbaarheid en ongeloof. ‘Dat we hier staan… we hadden het nooit gedacht.’ Heel even gooit hij de politieke boodschap ertussen, maar die voelt met zijn achtergrond heel authentiek aan. Hij meent het elk woord en dat voel je. Toch, als het echt om de knikkers gaat, weet de band waar hun kracht ligt. Het slotstuk laat geen ruimte voor subtiliteit. “The Bastard Inside” en “Choose to Lose” zijn mokerslagen die nog even zullen nadreunen. De zaal ontploft nog een laatste keer. Maar zoals bij elke show komt het onvermijdelijke: de stilte na de storm. Het zweet plakt aan de muren, de zuurstof is op. High Vis probeert binnen de grenzen van het hardcore genre te vernieuwen en slaagde daar beter in dan op plaat.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Talk for Hours
Altitude
Walking Wires
Drop Me Out
Guided Tour
0151
Out Cold
Farringdon
Mob DLA
Forgot to Grow
Fever Dream
Mind’s a Lie
Trauma Bonds
The Bastard Inside
Choose to Lose