The Libertines @ Ancienne Belgique (AB): Sprankelende maturiteit

Voor een biopic op het grote scherm is The Libertines misschien nog een ’te jonge band’. Hoe dan ook zorgden de excessen van frontman Pete Doherty ervoor dat de Britse rockgroep soms meer berucht dan beroemd werd. Desalniettemin boden Up the Bracket en The Libertines een Brits antwoord op de garagerockrevival die begin 2000 in de VS werd geleid door onder andere The Strokes en The White Stripes. Voor ze het goed en wel beseften, waren Doherty, Carl Barat, John Hassall en Gary Powell wereldsterren in eigen land. Maar de spreekwoordelijke vlam in de pijp ging er bij het viertal helaas even snel uit als dat ze erin was gekomen. Sinds de eerste reünieconcerten in 2010 heeft de groep echter zijn tweede adem gevonden. Doherty is inmiddels meer dan clean, en met de release van het vierde album All Quiet on the Eastern Esplanade vorig jaar bewees de band dat hun sound nog ruimte heeft voor verdere aanpassingen. De Europese clubtournee ter gelegenheid van deze release werd keurig afgetrapt op een ruwe 320 kilometer van Londen.

De Brexit ten spijt leidt het Britse chauvinisme op artistiek vlak naar goede zaken. Alvorens de Londense lads hun opwachting zouden maken, boden ze het podium aan twee jonge acts. Voor 2025 werd voorzichtig voorspeld dat postpunk wat zou gaan afnemen. Dat is echter buiten GANS gerekend. Deze groep uit Birmingham debuteerde in 2024 met een handvol singles, maar mocht zich nu al het podium van de Ancienne Belgique toe-eigenen. Helaas zorgden vertragingen op het treinnet ervoor dat we hun optreden volledig misten. Tussen al het mannelijk gitaargeweld door mocht Luvcat uit Liverpool echter de zaal in zwijm brengen. We tipten al eerder de nom de plume van zangeres Sophie Morgan als Internationale Grote Beer van Morgen 2025. De groep was eerder al support voor The Last Dinner Party en speelde vorige maand op Eurosonic Noorderslag, waardoor ze strategisch inzet op een eigen Europees verhaal.

In haar maagdelijk witte kleed en met een zwarte lok in haar haren, zette Morgan haar dualiteit vrijwel direct in de kijker. De rest van de bandleden stond keurig in kostuum op dezelfde lijn, klaar om de roaring twenties tot leven te brengen. Dat dit gepaard ging met onzekere en traumatische gevoelens, kwam snel naar voren bij “Alien”. Hoe fragiel Morgan soms haar stembanden deed trillen, des te zelfverzekerder was ze met haar knalrode Gretsch-gitaar. Niettemin kregen we al een vroeg valentijnscadeau toen de band ons de aankomende single “Love Money” foutloos presenteerde. Het was duidelijk dat het nummer al goed in elkaar zat, wat ook te merken was aan de verlichting die in een oogwenk felrood werd. Het blos op de kaken werd echter alleen maar intenser bij het rokerige “Dinner @ Brasserie Zédel“, dat de gekte van het nachtleven in een grote stad op grandioze wijze in beeld bracht. Toch loerde de dood om de hoek, vooral bij het akoestische “He’s My Man”, dat zelf al een murder ballad is. In iets minder dan een halfuur wist Luvcat een indrukwekkend scala aan emoties te presenteren, in een muzikaal en esthetisch kader dat doet denken aan Peaky Blinders, en dat nog verder gepolijst kan worden.

Luvcat keert op 24 april terug naar Brussel voor een intieme show in de Rotonde van de Botanique. Diezelfde week speelt ze ook op 21 april in het Tolhuishuis in Amsterdam.

De wilde rock-‘n-rolljaren van weleer leken voor The Libertines ditmaal daadwerkelijk plaatsgemaakt te hebben voor een meer Britse verfijning. Het kwartet stond allesbehalve op drijfzand, en wie daaraan twijfelde, hoefde slechts een blik te werpen op de imposante villa die als decor diende. Toch sloeg vanaf de eerste riffjes van “The Delaney“ de speelsheid toe. Voor een maandagavond hing het weekend nog duidelijk in de kleren van de concertgangers vooraan, en de eerste stoeierige moshpits lieten dan ook niet lang op zich wachten. Het punky “Boys in the Band” stak het vuur aan de lont—de pintjes vlogen nog net niet in het rond, maar de toon was gezet. Desondanks liet de band zich niet van de wijs brengen: de focus lag op het samenspel, dat misschien nonchalant oogde, maar onmiskenbaar concentratie vereiste. Door de ondersteunende lichtshow was er vanuit productiezijde bovendien weinig ruimte voor gekke fratsen. Dat dit hun eerste liveshow van 2025 was, viel echter nauwelijks te merken.

De ingetogen en dansbare uitvoering van “What Katie Did“ werd abrupt gevolgd door een overbodige drumsolo, die als overgang naar “The Good Old Days“ onwennig aanvoelde. Juist doordat het nummer de stilte plots doorbrak, sprong de baslijnintro extra in het oor, met een knipoog naar “Cannonball“ van The Breeders. Het deerde niemand: de uitgelatenheid bleef onverminderd groot, alsof het publiek zich weer even in de tijd waande waarin het dit nummer voor het eerst ontdekte en stiekem op een iPod Classic downloadde. Toch was er ook ruimte voor nieuw werk, waarbij The Libertines een gelaagdere en theatralere koers verkende. Doherty bracht “Baron’s Claw“ op komische wijze in, terwijl Barât zich uitleefde op de saxofoon en het vaudevillegehalte opdreef. Doherty, zichtbaar meer vleesgeworden, leek zich hier volledig in te verliezen—zijn cowboyhoed werd een fysiek verlengstuk bij “Night of the Hunter“, waarin zijn stem in topvorm bleek om de westernsfeer overtuigend neer te zetten. Het meer britpop-achtige “Run Run Run“ bewees intussen live moeiteloos het potentieel van een volwaardige single te hebben.

De Ancienne Belgique veranderde vervolgens in een heuse pub bij “Death on the Stairs”, waarbij de uptempo partijen en flikkerende lichten voor de nodige vonken zorgden om resoluut voor totale vrijheid te gaan. Hoe ruw de mannen zich destijds ook profileerden, “You’re My Waterloo” bleef hen ook op oudere leeftijd op het lijf geschreven. De dovende lichten en de spots op de piano waren immers op maat van de zaal om band en publiek innig bij elkaar te brengen. Het recht op leven en liefde weerklonk dan ook luidkeels door de Brusselse concerttempel. De melodieuze gitaarpartijen deden verder de rest om iedereen te laten wegdeemsteren in passionele melancholie. Tijdens de bisronde zou “Gunga Din” hetzelfde effect beogen, maar dan eerder met een bluesy en seksueel elan. Met terugwerkende kracht viel het hierbij op hoe Arctic Monkeys hier destijds goed naar geluisterd heeft.

In het slotmoment kwam dat gevoel opnieuw sterk naar voren bij “Time for Heroes”, dat in een rotvaart voorbijraasde—maar dat was ergens ook nodig. The Libertines had, iets na elf, nog een dikke twintig minuten om de laatste krakers op het publiek los te laten. Veel tijd voor heroïsche uitspattingen was er niet, en dat hoefde ook niet. Doherty haalde eerder aan dat een vorige passage in Brussel geteisterd werd door stormweer, maar dit keer zaten hij, de rest van de band en het weer juist op dezelfde golflengte. “Don’t Look Back Into The Sun” klonk als een belofte, een hitnummer dat ons even deed geloven dat we vanaf nu elke ochtend bij zonsopgang de lente zouden ruiken. Laat de vrijheid en het recht op leven in klimatologische sferen dus maar aanbreken. The Libertines bewezen dat jeugdig bravoure moeiteloos kan uitgroeien tot een doorleefde, maar nog altijd sprankelende maturiteit.

The Libertines houden op 21 februari nog een Nederlandse stop in Paradiso en op 4 augustus komen ze terug naar ons land voor een show in OLT Rivierenhof. Pete Doherty gaat dit voorjaar ook solo de baan op en komt op 30 april naar de Melkweg en op 13 mei naar de Cactus Club.

Facebook / Instagram / X (Twitter) / Website

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!