In tijden dat artiesten minder en minder een eigen koers durven varen is iemand als Montell Fish een aangename verfrissing. Zonder aan hokjes denken te doen gaat hij zowel op geluidstechnisch vlak alsook op vlak van inhoud voor interessante pistes. Met een sterke authenticiteit heeft hij een geheel eigen identiteit gecreëerd die van een hoge herkenbaarheidsfactor is voorzien. Het succes is in deze geen primair doel, maar is desondanks uiteraard mooi meegenomen. Zijn nummers doen het stuk voor stuk goed en bekoren maandelijks momenteel ruim dertien miljoen luisteraars op Spotify. In september loste hij zijn tweede album CHARLOTTE, al luisteren de fans uiteindelijk wel nog steeds het liefst naar debuutplaat JAMIE. De Brusselse La Madeleine verkocht hij niet verwonderlijk in een aardig tempo uit. Of de hype terecht was? Meer dan wat ons betreft!
De winterse temperaturen trokken mee naar binnen. Voor wat warmte kon gelukkig Louis Culture zorgen. Zijn relaxte podiumpresence bleek exact te zijn wat we nodig hadden om los te komen. De Brit brengt rap met wat jazzinvloeden en deed ons daardoor een aantal keer aan Loyle Carner denken. Louis Cultures stem was dan wel wat zwaarder, maar net dat gaf zijn flows een aangenaam soulvol kantje. In een handomdraai had hij het publiek mee en dat zonder op een moment te opdringerig te zijn. Zijn King Crule-geïnspireerd nummer was misschien net iets te ingetogen voor een enthousiast publiek, maar dat doet zeker geen afbreuk aan zijn solide halfuur.
An sich is Montell Fish niet iemand die koste wat het kost moet opvallen, maar dat weerhield hem niet om een echte entree te maken. Voorzien van een witte muts met duivelshoorns daalde hij de trappen van La Madeleine af op de tonen van “i cant tell (i love my money)”. Zijn twee muzikanten maakten er meteen wat stevigs van, al zorgde Montell Fish zelf voor wat luchtigheid met enkele goed overwogen hoge noten. Een eerste keer echt prikken deed hij even later, weliswaar ontdaan van zijn duivelse hoofdtooi, met een eerste hitje in de vorm van “who did you touch?”. Gekrijs hees zich door ons gehoorkanaal en de gsm’s gingen onverbiddelijk de lucht in. Wij waren dan weer vooral fan van het vettige gitaartje dat Fish eigenhandig live in het nummer verweefde. Maar niet alleen met zes snaren wist de Amerikaan raad. Nadat hij de uithoeken van het podium had bezocht, nam hij plaats achter zijn vleugelpiano om samen met zijn tweekoppige band indruk te maken met “It’s Gonna Cost You”. De drummer mepte lekkere patronen uit zijn vellen en wist zo een mooie toegevoegde waarde te betekenen.
Het podium werd opgesmukt met twee grote lantaarns en wat kronkelende takken. Het visuele aspect en een zeker oog voor esthetiek zijn hem zeker niet vreemd. Het grote verschil maakte echter het knappe lichtspel dat zich quasi naadloos aan de nummers aanpaste. Bij “Scream My Name” zorgde een schaduwspel op het witte doek voor een cool effect, terwijl het tijdens “Is it a Crime?” de intimiteit goed kon vatten. Helaas steeg bij dat laatstgenoemde nummer nogal wat gebabbel op, wat werkelijk jammer was, gezien het nummer heel mooi openbloeide en net de volle aandacht verdiende. Houden ze dan niet van Montell Fish? Het retorische nummer “dont you love me?” bood het passende antwoord waarop het publiek dan toch volmondig ja antwoordde.
Over het algemeen ergerden we ons een aantal keer aan het publiek. Het respect was bij de ingetogen nummers wel vaker zoek bij sommigen, die liever over hun ‘o zo boeiende’ leven wilden vertellen dan aandachtig te luisteren. Het doorprikte voor ons soms de magie van het moment. De drie heren op het podium konden daar an sich weinig aan doen, maar lieten zich er ook zeker niet door beïnvloeden. Integendeel. Als ideale repliek haalden ze een paar nummers van JAMIE tevoorschijn. “Talk 2 Me” en “Destroy Myself Just for You” werden op veel gekrijs onthaald en konden luidkeels worden meegezongen. Wij genoten dan weer met volle teugen van de inlevende en emotierijke zang op “Darling” en “Amor”. Achter de toetsen van zijn piano voelde de Amerikaan zich klaarblijkelijk op zijn gemak, wat hem deed ontdooien. Een korte interactie met het publiek kon er zelfs vanaf.
Het tot de essentie houden was bij een paar nummers absoluut de juiste keuze, al experimenteert Montell Fish ook naar hartenlust. Tijdens de tour evolueren heel wat stukken en aangezien Brussel een van de laatste stops was van het jaar, kregen wij de volle lading op ons afgevuurd. “Altitude” was een valse trage voor de ‘sad boys’, die met behulp van een ruige gitaar aan temperament won. De energie mocht erna wel weer de hoogte in en dat gebeurde ook. “Every Night”, een nummer over seks en drugs, maakte helemaal komaf met zijn christelijke verleden. Hij liet het zich ook niet ontgaan om net tijdens dat nummer naar de fans op de eerste rij te gaan en ze op te jutten. Het voelde als een geschikte voorzet voor een van de grootste hits: “Hotel”. Een fan genaamd Angelina vroeg of ze tijdens dat nummer de elektrische gitaar voor haar rekening mocht nemen en zo geschiedde. In het begin was ze nog wat overmand door zenuwen, maar die ebden snel weg en ze trakteerde op een feilloze solo. Best wel een indrukwekkend moment.
Vervelen deed Montell Fish nooit, al was het wel het goede moment om het concert na ruim een uur definitief in haar plooi te leggen. Die andere grote hit, “Fall in Love with You”, werd kort voor slot rauw en met veel emoties gebracht. Het publiek fungeerde vanzelfsprekend en op eigen initiatief behulpzaam als koor. Na nog een korte speech over het najagen van je dromen besloot de in New York residerende muzikant met “What’s It Take to Be a Star?” de reguliere set te beëindigen. Het antwoord was hij ons nog schuldig toen hij het podium verliet, al keerde hij wel nog terug voor een encore. Verrassend genoeg begon hij daar met een reprise van “who did you touch?”, zij het in een iets harder jasje. Wij konden deze herinterpretatie wel waarderen en vonden het een geslaagde zet net voor “Bathroom”. Aan zich was dat laatste allesbehalve zijn beste nummer van de avond, maar de fans waren hoe dan ook dubbel zo uitzinnig.
Montell Fish deelde lief en leed tijdens zijn eerste bezoek aan ons land, en toonde zich verbluffend veelzijdig. Van integere stukken tot bombastische passages; het optreden bevatte alles en zat behoorlijk goed in balans. Net daardoor hingen wij tachtig minuten geboeid aan zijn lippen, rijkelijk uitkijkend naar de volgende move die hij in petto had. Naast zijn vloeiende pen waaruit knappe poëzie stroomt, is hij bovenal een uitstekende muzikant met een heldere en vooruitstrevende visie. Hokjes bestaan niet in de wereld van Montell Fish en hij heeft meer dan gelijk, want een vis hoort niet in een bokaal te zijn maar moet genieten van de ruimte die de zee te bieden heeft.
Setlist:
i cant tell (i love my money)
who did you touch?
It’s Gonna’ Cost You
Pretend Lovers
Scream My Name
Is it a Crime?
dont you love me?
Do You Remember?
Talk 2 Me
Destroy Myself Just for You
Darling
Amor
love you more than myself
last dance
Altitude
Every Night
Hotel
Fall in Love with You.
What’s It Take to Be a Star?
who did you touch? (reprise)
Bathroom
