© CPU – Lennert Nuyttens
De eerste show die Boston Manor ooit op het Europese vasteland speelde, was er eentje in België. De band heeft dan ook een goeie band met ons land en voor de tour rond het dit jaar verschenen album Sundiver kozen ze De Casino als uitvalsbasis. Het was meteen ook de laatste show van de tour en bijgevolg de laatste show van hen in 2024 en dus konden ze op de eerste zondag van december nog een laatste keer alles geven. Samen met Newmoon en Wrong Man werd de maand zo op een intense manier afgetrapt.
Wrong Man komt uit Gent en speelde de laatste drie shows mee met Boston Manor. Voor hen was de show in De Casino dus de dichtste thuismatch van de drie en dat bewezen ze door snedig uit de startblokken te komen. Samen met een furieuze frontman die al snel de longen uit zijn lijf zong, kregen we heel veel agressie en logge riffs te horen. De band brengt een mix van hardcore en iets zwaardere metal en doet dat op een snelle en soms ook iets tragere manier. Vooral die eerste manieren trokken het meest aan, waarbij de band zich met heel veel inleving naar voor bracht. Nadien zakte de set een klein beetje in om op het eind toch nog snedig uit te pakken. Wrong Man bleek alvast de perfecte opener te zijn voor de rest van de avond.
Newmoon © CPU – Lennert Nuyttens
Newmoon is ook een Belgische act en die band is al heel de tour mee met Boston Manor. Voor hen was het dan ook fijn om te eindigen in eigen land en aan hun bindteksten merkte je de oprechte dankbaarheid aan de hoofdact, maar evengoed aan de hele entourage. De shoegazers lieten een blauwe waas over het podium hullen en brachten iets meer dan een halfuur een krachtige ‘wall of sound’ die vooral door zware riffs overheerst werd. Samen met wat dromerige vocals, bewees Newmoon dat ze ondertussen zowaar tot een van de betere Belgische bands mogen gerekend worden. Je zag ook aan het publiek dat dit geapprecieerd werd, want de hele zaal luisterde vol aandacht naar de fantastische, soms wat hypnotiserende sounds van de band. Newmoon was dus meer dan een voorprogramma, ze hadden hier evengoed kunnen headlinen en we waren ook voldaan naar huis gegaan.
© CPU – Lennert Nuyttens
Boston Manor had zijn supports goed uitgekozen, want door zowel hardcore als shoegaze reeds te horen te krijgen, konden zij beide genres als geen ander combineren. Dat gebeurde bijgevolg ook bij de vleet, al zit er bij de Britten ook wel heel wat emo in. Dat was meteen hoorbaar bij “Floodlights on the Square” dat zich al snel ontpopte tot een grootse meezinger. Met een korte pauze op het eind van de song, werd de zaal even op het verkeerde been gezet om nadien nog eens extra hard uit te halen.
Frontman Henry Cox verwelkomde vervolgens het publiek en maande hen aan om heel wild te gaan. Het had weliswaar voeten in de aarde, want in het begin probeerde hij toch enkele nummers lang een grootse moshpit op poten te zetten, maar buiten een grote cirkel bleef het moshen zelf een beetje uit. Boston Manor liet het hier gelukkig niet bij en bleef gewoon als een krachtige explosie muziek door de speakers knallen. Cox liep overal rond op het podium en hypete het publiek zoveel mogelijk op door helemaal vooraan te komen staan en ze ook heel enthousiast te laten bewegen.
© CPU – Lennert Nuyttens
“Liquid” was een eerste groot meezingmoment in de set, een nummer die ook uit de oudere platen komt. Iedereen in de zaal moest springen en dat gebeurde ook, met zelfs de eerste crowdsurfers die opdoken. “Inertia” zorgde niet veel later voor een klein emotioneel momentje waarna Cox de tijd rijp vond om een kleine bloemlezing over crowdsurfen te doen vlak voor “Fornix”. De zaal kreeg een kleine initiatie en werd opgedragen helemaal naar voor te gaan om de stagedivers te kunnen opvangen. Vanaf dan was het hek helemaal van de dam.
“Bad Machine”, maar vooral “Halo” gaven de zaal genoeg voeding om zich volledig los te kunnen smijten. De ene na de andere persoon ging de lucht in en dat gaf de show ook nog wat meer sfeer en ambiance. Muzikaal bleef Boston Manor telkens hangen tussen stevige gitaaruithalen en donkere emomelodieën en die sloegen ook aan. Vooral de aanstekelijke refreinen kon het publiek telkens makkelijk meebrullen vanuit de grond van het hart. “Passenger” bleek zo een van de betere songs op het eind dat zowel energie als meezingbaarheid in zich had. De zaal ging volledig over de kop en dan was afsluiter “Foxglove” nog zo eentje die bleef gaan. Zelfs Cox ging nog eens volledig de handen van het publiek voelen.
© CPU – Lennert Nuyttens
En zo was de crowdsurfinitiatie het begin van een set die uiteindelijk wel vol sfeer en energie kon eindigen. Het publiek ging helemaal wild op het eind en muzikaal bleef Boston Manor krachtig uithalen zonder daarbij te clichématige zaken te moeten voorstellen. Het duurde even voor ze iedereen meekregen, maar eens dat zover was, dan zagen we alleen maar wilde taferelen in de zaal. Boston Manor beloofde ons nog volgend jaar terug te komen naar de festivals, dat er daar sfeer zal moeten zijn, is een understatement.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Floodlights on the Square
Container
England’s Dreaming
Sliding Doors
Horses In A Dream
Liquid
Inertia
I Don’t Like People (& They Don’t Like Me)
HEAT ME UP
Dissolve
Fornix
Bad Machine
Halo
Crocus
Passenger
Foxglove
