Frank Turner & The Sleeping Souls @ Trix (Zaal): Zeker geen progrock

Frank Turner is een man die houdt van shows spelen. Hij is er zelfs zo hard mee bezig dat hij er begin dit jaar nog 15 op 24 uur speelde, een naar eigen zeggen wereldrecord. Ook in België kon je de man al bijna twintig jaar aan het werk zien, een eerste keer in 2006 (al zou hij op het podium van Trix telkens beweren dat zijn eerste show in België in 2008 was in Écaussinnes-Lalaing) en dus nu voor een 23ste keer, maar voor het eerst in Trix. In totaal zijn 2974ste show en dat was tevens zijn grootste headlineshow tot dusver in België. Heel wat mijlpalen dus en ook had de man een nieuw album voor te stellen. Undefeated is zijn eerste sinds lang dat hij volledig onafhankelijk kon maken en dat zorgde ervoor dat zijn sound net iets meer recht voor de raap werd. Live bleef dat nog steeds een feestje waarbij intensiteit en intimiteit hand in hand gingen.

The Meffs © CPU – Nathan Dobbelaere

Voor het aan Frank Turner en zijn band was, kregen we eerst twee voorprogramma’s te zien. The Meffs was het eerste en dat duo moest op een volgepropt podium toch een plek vinden om zijn intense punkmuziek aan de man te brengen. Frontvrouw Lily Hopkins had alvast genoeg energie in haar lichaam om zich te profileren voor de nog niet al te gevulde zaal en dat wierp na een tijd haar vruchten af. Zo was haar mimiek heel uitgesproken en kon je op die manier blijven kijken naar hoe ze over het podium draafde. Met zijn tweetjes kan je natuurlijk niet al te veel unieks doen, dus dan moet je gewoon rammen en dat was exact wat The Meffs deed. Naar het einde toe resulteerde dat zelfs in een kleine moshpit en zo win je natuurlijk een publiek voor je. Met smerige songs die altijd een goeie riff bevatten en duidelijke energie overtuigde The Meffs wel, maar erg vernieuwend was het allemaal niet.

Skinny Lister © CPU – Nathan Dobbelaere

Skinny Lister speelde eerder dit jaar al eens een eigen show in de Trix Bar en mocht nu dankzij Frank Carter de grote zaal eens uitproberen. Dat deed het vijftal met aanstekelijke pubrock waarbij er een aantal unieke instrumenten op het podium stonden. Zo was er een accordeon, een contrabas en een mandoline waardoor er altijd wel een bepaalde folky sfeer overheerste op het podium. Dat plezier overheerste, werd al snel duidelijk, toen er een flacon werd uitgedeeld aan het publiek met drank waar iedereen die daar zin in had uit kon drinken. Het feestsfeertje bleef zo de hele tijd hangen met een zangeres die zich heel hard wist te smijten en ook op een bepaald moment een armworstelgevecht aanging met het publiek. De band beweerde dat ze wel eens graag een biertje drinken en de muziek lijkt ons dan ook perfect te passen in een bar waar iedereen gezellig in het rond huppelt en meezingt. Zeker single “Company of the Bar” als afsluiter zette dat statement kracht bij. En ook hier was er op het eind nog een kleine moshpit.

En of iedereen dus warm was voor Frank Turner en zijn Sleeping Souls. Het was voor de band dus belangrijk om meteen binnen te komen en dat deden ze met het kwieke “No Thank You for the Music” uit de nieuwe plaat. Het publiek kende de teksten van de nieuwe songs al duidelijk erg goed, want er werd niet getwijfeld om mee te zingen met het refrein. Turner had er al meteen goesting in en liet de zaal dan ook al een deel zingen om zo iedereen volledig warm te smeren voor de rest van de set. Na een goeie drie songs haalde hij al zijn akoestische gitaar boven op “Recovery” en zo zat de sfeer meteen goed. Daarvoor had Frank Turner ons namelijk gewezen op zijn twee belangrijkste regels tijdens de show, iets wat het publiek duidelijk ter harte nam.

Niet veel later mijmerde Frank Turner wat over zijn verleden in ons land. Hij beweerde eerst dat zijn eerste show in België met The Gaslight Anthem was, waarna hij terugkwam op zijn eerste show in een scoutslokaal in Écaussinnes-Lalaing in 2008 waar een lokale jeugdband opende door punkrockcovers te spelen op een doedelzak. Een leuke anekdote, al waren zijn eerste Belgische shows volgens informatie op het internet in 2006. Zo bleef hij dus later herhalen dat hij al zestien jaar in België speelde, terwijl dat er eigenlijk achttien waren. Iets wat we uiteindelijk met de mantel der liefde bedekten, want de energie en de oprechtheid die verder van hem afstraalde, compenseerde alles.

Zo beweerde hij constant dat dit zijn beste show ooit was in België en als we het enthousiaste publiek zagen, willen we hem maar al te graag geloven. Muzikaal wisselde hij tussen zijn klassieke folkpunk en iets meer americanapunk, maar nooit zonder echt energie te verliezen. De nieuwe nummers klonken duidelijk iets meer voor een groter publiek met meer emotionele aspecten, terwijl de oudere songs vooral op het sfeervolle inspeelden. Die cohesie zorgde dat de sfeer constant bleef door de set heen. Zo ook toen de bassist een bassolo (voor het eerst) op het verhoogje vooraan het podium kon verwezenlijken, werd iedereen wild.

Toch was er ook een nodig rustmomentje. Nadat Frank Turner al zijn bandleden sporadisch had voorgesteld, verdwenen ze even van het podium waarna hij drie nummers akoestisch bracht. Ook daar bleef het publiek uit zijn hand eten en geconcentreerd luisteren. Zijn laatste akoestische song, “The Ballad of Me and My Friends”, werd dan weer als een anthem meegebruld. Het was toen al zeker: Frank Turner weet hoe hij zijn publiek rond de vinger moet draaien.

Nadien volgde alleen nog maar energie. Bij “Do One” werd het refrein gemakkelijk aangeleerd (iedereen moest het kunnen zingen, want zijn songs zijn naar eigen zeggen geen progrock), en tijdens “Try This At Home” ontstond vooraan een kolkend feestje. Er was daarna nog een bisronde die Frank Turner inleidde met een nummer dat hij heel graag wilde spelen omdat het zijn gevoel omschrijft van op een podium te staan. Na dat laatste emotionele stukje, werd iedereen verplicht om te springen, met zelfs een speech waarin hij een schuldgevoel aanpraatte aan de toeschouwers die niet meededen. “Four Simple Words” sloot uiteindelijk nog tamelijk punky af met Frank Turner die het publiek insprong, zijn roadie de gitaar liet spelen en hij die op het eind de zaal liet dansen als ballerina’s.

Er was dus ook het nodige vertier en daardoor was het uur en drie kwartier aan show zo voorbij. Frank Turner bracht heel wat nieuw werk, maar evengoed ook wat klassiekers waardoor je als oude of nieuwe fan altijd wel iets kreeg om je aan vast te houden. Door vol energie te blijven spelen, af en toe een leuke anekdote te vertellen (blijkbaar was Frank Turner al even in Antwerpen en had hij twee dagen geleden de bloemetjes tot zes uur ’s ochtends buitengezet) en vooral heel veel strakheid in de muziek te steken, was zijn grootste headlineshow in België tot dusver eentje die iedereen wel zal bijblijven. Frank Turner is al lang bezig, maar hij weet perfect hoe hij een goeie show kan neerzetten zonder daarbij de voorspelbaar te zijn en dat is een talent op zich.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

No Thank You for the Music
Girl From the Record Shop
1933
Recovery
Never Mind the Back Problems
Photosynthesis
Letters
Haven’t Been Doing So Well
Plain Sailing Weather
If Ever I Stray
The Next Storm
The Road
Miranda
Rivers
Be More Kind
The Ballad of Me and My Friends
I Knew Prufrock Before He Got Famous
Ceasefire
Do One
Try This at Home
I Still Believe