Palaye Royale @ Trix: Dodelijk glorieus

© CPU – Nathan Dobbelaere

Je krijgt Palaye Royale uit Las Vegas, maar Las Vegas krijg je moeilijk uit Palaye Royale. De Canadese band heeft zich inmiddels geworteld in Sin City en lijkt ook muzikaal wel van een spelletje te houden. Het viertal plukt gretig uit alles wat pakweg tien à twintig jaar geleden in de rockmuziek populair was en doet er het zijne mee, met steeds groeiend succes. Nadat de groep Pukkelpop en Graspop Metal Meeting al voor zich wist te winnen, viel afgelopen zomer ook het publiek van Rock Werchter in zwijm. Remington Leith en zijn kompanen zorgden voor straffe taferelen aan The Slope en onderstreepten met zwarte eyeliner hun stevige livereputatie. Deze zomer zag tevens vijfde album Death or Glory het levenslicht, wat de ideale gelegenheid was om de tourbus opnieuw door Europa te laten rijden. Gisteren hield de bus halt aan de Trix, waar een uitverkochte zaal met een tamelijk uitgelaten publiek genoot van een dodelijk glorieus Palaye Royale.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Palaye Royale is en blijft een Noord-Amerikaanse band die graag wat meer zielen meeneemt op sleeptouw. I See Stars kreeg op die manier iets na zevenen de kans om in een toch al aardig gevulde Trix wat stoom af te blazen. De band uit Michigan blaast komend jaar twintig kaarsen uit, maar waarom ze nooit echt van de grond komt, konden we gisteren ondervinden. Op zich heeft I See Stars een redelijk vernuftige sound, maar vulde het dat met iets te veel clichés. Het enthousiasme van het publiek kietelden de Amerikanen met mondjesmaat, onder impuls van MGK-lookalike en frontzanger Devin Oliver. Zijn prestaties varieerden van goed tot matig. Vooral tijdens de zuivere stukken liet hij het soms afweten, terwijl hij, al gruntend, op zich wel wist te bekoren. We zagen tijdens het kleine halfuurtje I See Stars inderdaad sterren, maar dus niet altijd omwille van de juiste redenen.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Een kleine twintig minuten later was daar voorprogramma nummer twee: Hot Milk. ‘Antwerp, you better wake up’, waren de bevleugelde woorden waarmee Hannah Mee van wal stak. Helaas was haar stem in het begin wat minder scherp, en ging ze een paar keer de mist in. De groep moest even warmdraaien, maar dat deed ze met een publiek dat steeds losser kwam. De nummers hadden een duidelijke poppunkvibe, maar doken af en toe ook in andere aanverwante genres. Zo probeerde Hot Milk het spannend te houden, wat de band deels lukte. Met “BLOODSTREAM” namen de leden opnieuw een duik, maar dit keer in dieptes waar we liever niet kwamen. Onze tenen krulden bijna van de oppervlakkige sound. Gelukkig spoelden we de wrange nasmaak snel weg met het degelijkere “PARTY ON MY DEATHBED”. Hot Milk was gisteren dus zowel lauw als heet, maar verbranden deden we ons nooit.

© CPU – Nathan Dobbelaere

Het mocht allemaal iets vinniger, en daarvoor zorgde Palaye Royale om klokslag negen uur. Het viertal nam plaats in zijn afgeleefde woonkamer, maar suf op de sofa plaatsnemen zat er niet in. “Nightmares” was een eerste succesrijke bloemlezing van de charmes van Palaye Royale; vuile gitaren, niet aflatende energiestoten en een frontzanger met een korrelige stem. Meer was er niet nodig om de Trix op haar grondvesten te doen daveren. Goed begonnen is half gewonnen, en dat idee trok Palaye Royale door. “Death or Glory” was live een redelijke bom die sterk in contrast stond met de nogal brave studio-uitvoering. Een sitdown kon niet uitblijven en zorgde voor een uitgelaten sfeer. Duracell-konijn Remington Leith huppelde gelukkig over het podium en spoot tijdens “You’ll Be Fine” met een waterpistool wat welgekomen druppels op de menigte op.

Het begin van het optreden stond haast volledig in het teken van energie en euforie. Het brave “No Love in LA” kreeg met hulp van gitarist Sebastian Danzig wat meer arenaproporties. Over arenatoestanden gesproken; naast wat vuurvonken en een mooi decor, gooide de band op de tonen van “Just My Type” een aantal grote ballonnen het publiek in. Als vermaak een leuk idee, alleen vervelend als de ballonnen enkele nummers later nog steeds door de zaal vliegen. Hoe dan ook bleven we ons toch vooral op de muziek focussen, en dat was maar goed ook. “Dark Side of the Silver Spoon” nam ons mee naar de hoogdagen van My Chemical Romance, en het zou niet bij deze keer blijven. “Ache In My Heart” en “Addicted To The Wicked & Twisted” brachten ons op andere gedachten, maar konden niet vermijden dat de show langzaam in een sleur terechtkwam.

© CPU – Nathan Dobbelaere

De band heeft een reeks grote shows achter de rug, met als absolute kers op de taart een uitverkochte show in de Wembley Arena. Niet onlogisch dat de vier volledig in een roes leven en niet helemaal beseften waar ze precies waren. Gelukkig was het publiek er om ze hier en daar een paar woordjes Nederlands bij te brengen. Verder hielden de leden zich qua bindteksten eerder beperkt. Maar goed, we horen de band ook liever spelen dan zeveren. In dat opzicht was “Showbiz” een welgekomen moment van afwisseling (en een geschikt moment om bootje te varen), al konden we ons niet van de indruk ontdoen dat Leith een vermoeide indruk maakte. Vocaal perste hij alles uit zichzelf op “Dying In a Hot Tub”, maar dat maakte hem soms net iets te veel onverstaanbaar. Rauwheid mag, zij het met de juiste dosering.

De vermoeidheid wilde Palaye Royale niet laten winnen, dus vroegen de leden ook best wel wat publieksinteractie. Elk nummer was een goed excuus om de handen op elkaar te laten klappen of ritmisch heen en weer te zwaaien. Richting het einde begon het wat te veel van het goede te worden. De echte fans bleven echter gretig meedoen met de band, maar echt escaleren deed de sfeer tot onze verbazing niet. De circle pit tijdens “Fucking With My Head” was aan de povere kant en niets in vergelijking met de taferelen die ze op onze Belgische festivalweides reeds mochten meemaken. Een sitdown kon er wel nog van af op een voor de rest eerder bleek “For You”. Stelselmatig navigeerde het Amerikaans-Canadees viertal richting het slot, dat met “Fever Dream” wel heel dicht kwam. Het nummer droegen ze op aan hun overleden moeder en dat de pijn nog steeds diep zit, voelde je in elke noot die uit Leiths keel kwam.

© CPU – Nathan Dobbelaere

In de bisronde ging het alle kanten op. Met “Dead To Me” waaide er een nieuwe wind vol energie door ons haar, terwijl “Lonely” ons terug meenam naar de My Chemical Romance-kant van de band. Voor dat laatste speelde Remington Leith het begin alleen op piano en kreeg hij de Trix in stilte. De escalatie bewaarde Palaye Royale echter voor het eindnummer “Mr. Doctor Man”. Als vaste afsluiter is het het ideale nummer om alle overgebleven energie eruit te persen. Het Sex Pistol-shirt ging uit en Remington Leith waagde een sprong in het publiek om de wall of death zelf te kunnen meemaken. Op die manier eindigde het concert net zoals het begon; met veel energie, ronkende gitaren en ontembaar veel euforie.

Ook al was de tank van de bandleden deze keer gevoelsmatig iets minder gevuld dan anders, toch was er voldoende overgave om de Trix enthousiast te krijgen. Een concert van Palaye Royale is en blijft immers een beleving op zich door de meerwaarde die de leden hun nummers telkens weer in een concertomgeving kunnen geven. Van de nummers van Death or Glory tot het iets oudere werk; de Amerikaans-Canadezen zijn nog maar eens gegroeid en hebben de aura om binnenkort ook in ons land de stap naar de echt grote zalen te maken. Maar misschien eerst nog eens een bezoekje brengen aan een Belgische weide?

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!