© Jaime Wdziekonski
De Australische muziekscene is een van de meest dynamische ter wereld. Voor een land met een, vergeleken met hun oppervlakte, relatief kleine bevolking, lijkt het alsof er alleen maar goeie bands onze richting uitkomen. We zijn ervan bewust dat er in die redenering wat fouten zitten, maar het blijft een feit dat de lat voor groepen uit Down Under elk jaar hoger komt te liggen. Zo gebeurt het dat er tussen die groepen wat gemixt wordt: zo krijg je volgens de regels van de kunst zogenaamde supergroepen. Een van de prominentste in Oz is Tropical Fuck Storm, dat bestaat uit leden van The Drones, High Tension en Mod Con. De groep tuft al zeven jaar langzaam voort en kwam gisterenavond in de Orangerie van de Botanique voor de eerste keer in twee jaar op bezoek in ons land.
Wie als frequente concert- en festivalganger Maria Iskariot het voorbije jaar nog niet is tegengekomen, doet waarschijnlijk goed z’n best. Na hun winst bij Humo’s Rock Rally zijn de Gentenaren met geen vliegenmepper van het podium te slaan, en dat vinden wij maar goed ook. De band staat voor energieke, lijvige liveshows die de grungepunk van de jaren negentig à la Sonic Youth en Nirvana terug uit hun respectievelijke kerker oproepen, en dat in hun eigen moedertaal. Van het feit dat ze gisterenavond tijdens hun supportset de Orangerie alvast in een zweterige kelder omtoverden, hoeven we dan ook niemand nog te overtuigen. Dat het publiek er, net zoals wij, met volle teugen van genoot, waarschijnlijk ook niet. Tijdens een Nederlandstalige cover van Pixies’ “Tame” kronkelde frontvrouw Helena Cazaerck als een echte rockster door het publiek. Het was net alsof ze haar hele leven niets anders heeft gedaan. “Dat vind ik lekker”? Wij vonden het heerlijk.
‘Which night is it? Saturday?’ Met die gevleugelde woorden betrad Gareth Liddiard gisterenavond de planken van de Orangerie. Ietwat nonchalant, misschien wel zelfverzekerd maar zeer waarschijnlijk in beschonken toestand. Niet dat het stoorde, want de muziek van Tropical Fuck Storm consumeer je toch het best wanneer je de wereld onder je zolen voelt draaien. Met een halfdronken ‘Praise Jesus’ sloot Liddiard zijn verwarde openingssalvo af en verklaarde op zijn eigen manier de spelen voor geopend. Wie het schouwspel broodnuchter voor zich zag ontplooien, fronste vast z’n wenkbrauwen. Noem het eigenwijs of artistiek, we laten het in het midden.
Toen we deze week aan onze kennissen vertelden naar wie we gisteren zouden gaan kijken, was de term die steeds terugkwam om hun muziekstijl te beschrijven ‘chaotisch’. Enigszins kunnen we die mensen moeilijk tegenspreken, maar de term die we er liever op kleven is ‘georganiseerde rommel’. Op eerste nummer “Braindrops” werd dat al snel duidelijk. Vinnige gitaarbewegingen, strakke drumpartijtjes maar bovenal noise. Veel noise. Noise die ons bijvoorbeeld tijdens covernummertje “Ann” naar tropische sferen begeleidde. Hoogtepuntje nummer een was een feit.
Die zelfverzekerdheid waar we het daarnet over hadden ging trouwens op het publiek over als een lucifer bij een bol wol. “You Let My Tyres Down” zorgde voor een euforisch momentje en bracht het publiek aardig in beweging, maar ook “You Let My Tyres Down” slaagde daar aardig in. De onbeheerste bewegingen van de frontman en het sierlijke meewiegen van zijn bandleden toonden ons dat de groep de smaak te pakken had. Zelfs op “Rubber Bullies”, dat voor de gemiddelde muziekfan misschien moeilijker in het oor ligt, nam het aanstekelijk enthousiasme van de groep ons bij de lurven. Dat de band “Antimatter Animals” die avond uit de setlist liet is spijtig, maar als je zag hoeveel ze konden doen met minder, mochten we geenszins klagen.
In de tweede helft van de set werden de riffs wat hoekiger, de drums jazzier en over het algemeen de muziek experimenteler. “Suburpiopia”zette die evolutie abrupt in, om de genadeslag te geven met een bijzonder trippy “Two Afternoons”, dat ook live met behulp van een rijke synthsound kon genieten van prachtige Midden-Oosterse invloeden. Toch was de absolute climax van het optreden weggelegd voor “Paradise”, waarop we Tropical Fuck Storm zich bijna muzikaal overtroffen. De noisy gitaren wurmden onze oorkanalen binnen om er voor ongeveer zeven minuten in te blijven, alvorens ze samen met de band net voor de encore terug de backstage indoken. Het gejoel van het publiek achteraf was dan ook ontzettend.
Tropical Fuck Storm is overigens niet bang van een verrassingetje of twee. In de toegift spraken ze het publiek nog een laatste keer toe: ‘we’ve got one more’, luidde het: de Aussies zetten “Stayin’ Alive” in. Sommige setlistfanaten onder ons wisten al wat er komen zou, en hielden hun camera’s onbeweeglijk in de lucht. Hyperstrak speelde Tropical Fuck Storm nooit, maar volgens ons voegde dat net toe aan de vibe van de band, en wat het teweegbracht bij de toeschouwers. Als je een zaal kan laten moshen op de Bee Gees, is je missie volgens ons geslaagd.
Tropical Fuck Storm zette in de Botanique gisteren een ijzersterke performance neer. Hoewel de frontman bij momenten wat nonchalant overkwam, was de constante bij de hele band muzikaal vakmanschap. Of het nu moest komen van hun eigen werk, of van een cover van Bee Gees, de Australiërs wisten hun publiek bijzonder goed te bespelen. We verwelkomen het viertal dan ook graag snel terug in een van onze zalen.
Facebook / Instagram / Bandcamp
Setlist:
Braindrops
Chameleon Paint
Who’s My Eugene?
Ann (The Stooges)
You Let My Tyres Down
Suburbiopia
Rubber Bullies
Two Afternoons
Paradise
Stayin’ Alive (Bee Gees)
