© CPU – Joost Van Hoey
London Grammar, het Britse trio dat in 2009 uit de grond werd gestampt, heeft zich in vijftien jaar een herkenbare plek weten toe-eigenen in het drukke muzieklandschap. Met debuutalbum If You Wait, dat nog steeds de meeste streams op Spotify heeft, veroverden ze de harten van velen met krachtige hits als “Strong” en “Hey Now”. De betoverende stem van Hannah Reid, begeleid door het subtiele gitaarwerk van Dan Rotham en de etherische toetsen van Dominic Major, creëert een melancholische sound die de luisteraar meteen in zijn greep houdt. Na een reis vol muzikale evolutie en experimenten, de een al wat geslaagder dan de ander, lijkt London Grammar opnieuw een goede balans te hebben gevonden tussen emotie en innovatie. Hun nieuwste snoepje The Greatest Love kwam een goede maand geleden uit en werd positief onthaald. Op hun vierde langspeler lijken ze na enkele omzwervingen, opnieuw hun sound gevonden te hebben. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat ze Vorst Nationaal vlot uitverkochten.
Voorprogramma Lauren Mayberry zal bij niet veel mensen een belletje doen rinkelen, maar de Schotse band CHVRCHES doet dat misschien wel. “The Mother We Share” was een (bescheiden) hit in België, maar Mayberry focust dus momenteel op haar solocarrière. Terwijl Vorst Nationaal langzaam volliep, tekende de Schotse present om de zaal op te warmen. Dat het gisteren Halloween was, was ook haar duidelijk niet ontgaan: haar rok had veel weg van een gigantische, harige spin. Maar goed, CHVRCHES heeft enkele leuke singles gemaakt waardoor we wel benieuwd waren naar wat ze solo in haar mars heeft. Helaas leek Mayberry in haar eigen wereld te vertoeven en kreeg ze haar publiek niet mee op de trip. Veel meer dan lauwe pop kreeg de zaal niet voorgeschoteld, en het hoefde dan ook niet te verbazen dat de decibels pas omhoog gingen toen Mayberry vroeg of we zin hadden in London Grammar. Kortom, een voorprogramma dat we snel zullen vergeten.
© CPU – Joost Van Hoey
Dat London Grammar eigenlijk geen voorprogramma nodig heeft, werd duidelijk wanneer de lichten doofden en het publiek al uit zijn dak ging bij anatomische schetsen van een vlieg. Uiteraard een verwijzing naar het artwork van hun laatste langspeler. Reid en co trippelden het podium op en smeten er meteen de eerste hit tegenaan. Met “Hey Now” werd de toon gezet voor een avond waarin voornamelijk de hits een prominente rol kregen, en het nieuwere werk slechts sporadisch werd bovengehaald. Reid staat erom bekend om haar stembanden te laten spreken en slechts zelden haar publiek toe te spreken. Het was wachten tot na “Kind Of Man” alvorens Major het woord nam en in aandoenlijk Frans het publiek verwelkomde. Dat meer dan de helft van de zaal uit Vlaanderen kwam, en het Britse Frans moeizaam verstond, zullen we de arme stakker maar niet zeggen.
Wie beweert London Grammar wat saai te vinden op plaat, kan dit onmogelijk zeggen van de optredens die de band geeft. Het was duidelijk dat ze vaart in de set wilden houden en deze in een hoog tempo afwerkten. “Big Picture” en “Lord It’s a Feeling” gingen bijna geruisloos in elkaar over. Al was toch wederom indrukwekkend wat voor een noten Reid aankan, haast moeiteloos lijkt het wel. De eerste single van The Greatest Love, “House” was het eerste echt wat elektronischere werk dat passeerde en kwam live verrassend goed tot zijn recht. Vooraf vreesden de fans, al dan niet terecht, dat Reid’s stem wat verloren zou gaan met alle synths errond, maar London Grammar bewees in Vorst hun ongelijk. Wel was het wat vreemd dat enkel Major en Rotham het woord namen. Na ieder nummer voelde je de zaal een beetje snakken naar een woordje van de frontvrouw, maar van haar kant bleef het stil.
© CPU – Joost Van Hoey
Reid probeerde echt wel de zaal mee te krijgen, maar je merkte toch ook dat het publiek net iets minder uitgelaten was. Het klappen en zwaaien krijg je natuurlijk niet altijd terug als je de moeite niet neemt om je fans aan te spreken. Gelukkig is London Grammar in staat om muzikaal een zaal volledig in te pakken en omver te blazen, en dat deden ze ook. De afwisseling tussen hier en daar een akoestische song zoals “Hell to the Liars” met dan weer meer het elektronische werk, werkte echt wel aanstekelijk. Toch kan je er niet omheen, dat hun beste werk dat uit de beginjaren is. “Wasting My Young Years” is zo’n nummer dat je gewoon niet slecht kan vinden en het is bijna vanzelfsprekend geworden dat het ook live helemaal loepzuiver klinkt.
De bisronde kon uiteraard niet anders dan grootste hit “Strong” bevatten, en wat blijft dat toch een ongelofelijk knap nummer. Vorst werd muisstil, de armenharen kwamen overeind en hier en daar bengelden zelfs tranen over de wangen. Het was het hoogtepunt van een enorm strakke show die onmogelijk kon vervelen. Afsluiten deed het trio met “Lose Your Head”, maar dan met een opgesmukte versie. Ietwat jammer om mee te eindigen, maar ook aan Reids’ stem kon je horen dat het tijd was voor een theetje met honing, niet onbegrijpelijk natuurlijk, het blijft ongelofelijk wat zij kan met die stem. Toch bleven we, net als velen anderen een beetje met een dubbel gevoel achter. Dat ze uit arrogantie of desinteresse haar publiek niet aansprak, kan je haast niet denken, en uit onzekerheid leek het ook niet te komen. Hoe je het ook draait of keert, een klein beetje interactie met je publiek geeft een liveshow net nog wat meer sprankel en beleving.
© CPU – Joost Van Hoey
London Grammar leverde in Vorst Nationaal een puike show af waarmee ze nogmaals bewezen dat ze muzikaal tot de betere bands van de laatste vijftien jaar horen. De nieuwe nummers werden mooi geweven doorheen het bekendere werk, al werd ook dat in een nieuw jasje gestoken. Het is duidelijk dat de band de laatste jaren hard heeft gewerkt aan hun nieuwe album en bijhorende tour, we hopen dan ook stiekem dat ze er nog een vervolg aan breien en volgende zomer nog eens op een Belgische festivalweide passeren.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Hey Now
Californian Soil
Kind of Man
Big Picture
Lord It’s a Feeling
House
How Does It Feel
Hell to the Liars
Baby It’s You
You And I
Wasting My Young Years
Metal & Dust
Strong
Lose Your Head
Een puike show, daar ben ik het helemaal mee eens. Maar 95 minuten is te weinig voor een echt concert van een volwassen band. Een woordje van de frontvrouw daar was inderdaad de hele zaal aan naar het snakken. Goed dus maar niet niet volledig bevredigend.
Vorst bleek uitverkocht en ben gisteren naar de Ziggo Dome gaan zien, vanaf de vijfde rij vooraan een prachtig optreden gezien waarbij ook een puik intermezzo in de zaal zelf, met Hanna aan de piano met een schitterende versie van een ‘triest liedje, kreeg telefoon nadien van ‘Faked Bitcj’, een extraatje dat dus in de setlist van Vorst ontbrak. Ze bleek contact te zoeken met haar publiek, zag ze zelf even wuiven naar iemand vooraan die ze duidelijk herkende. Ik hoop dat ze op RW een plek krijgen in de Club of The Barn. Daar komen hun intimistisch liedjes het best tot hun recht ! De licht – en beeldenshow gemaakt met de drone waren visueel overweldigend. Haar engelachtige stem blijft wel haar hoogste troef! Vijf sterren van mij !
Ben al sinds het prille begin een grote fan van London Grammar. De show was inderdaad prima maar ik vond het ontzettend jammer dat de frontvrouw geen enkel woord heeft gesproken. En als België één van de landen is waar ze het liefst komen optreden, waarom dan maar 14 liedjes in de setlist steken terwijl de show in Parijs en in Amsterdam er 16 telde. Getuigt mijns inziens van een gebrek aan respect tegenover de Belgische fans.