Zo lang geleden was het nog niet dat Marcus King langs De Roma kwam, namelijk pas van maart vorig jaar. De Amerikaanse gitarist werkt echter aan een snel tempo en bracht begin dit jaar met Mood Swings nog de opvolger uit van het in 2022 verschenen Young Blood. De blues ruimden daarop voorzichtig plaats voor een ietwat soulgerichtere aanpak en de vraag hoe zich dat live zou laten vertalen, was voor velen al reden genoeg om af te zakken naar een op een haar na uitverkochte De Roma.
King opende al rockend, maar nam al snel wat gas terug met het laid back ritme van “Hero”. De Amerikaan kon er zijn soulvolle stem wat extra mee in de verf zetten, terwijl hij zijn gitaar prachtig liet harmoniseren met het spel van zijn slidegitarist. Ook tijdens het net zo kalme “Beautiful Stranger” had die slidegitaar een prominente rol, al kleurde het deze keer het lied met de sound die eerder kenmerkend is voor een lapsteel uit een countrylied van de jaren vijftig. Echte urgentie was er dus niet aanwezig het begin van Kings set, maar geleidelijk aan werden we wel vaker op het puntje van onze spreekwoordelijke stoel gezet.
De intensiteit nam vervolgens gelukkig wel wat toe, want dat was op dat punt ook wel nodig. Echter liep het even mis tijdens het groovy “Inglewood Hotel”, waarbij er ergens technisch wat fout liep en we heel luide knallen hoorden in plaats van Kings zang. De zanger excuseerde zich daarna als het ware met een vrij korte versie van “Rita Is Gone”, een nummer dat al sinds de beginjaren een favorietje van de fans is. Waar de fans ook van hielden, zijn de vele jams die door Marcus King en zijn band gehouden werden. Degene die “Rita Is Gone” volgde, was misschien wel de beste van ze allemaal, met swingende ritmes die ongebruikelijk aanvoelden en heel aanwezige keys.
Toch gaven die keys op zeldzame momenten een lounge-achtige gladheid aan de instrumentatie, die niet alle nummers even goed ten goede kwam. King en zijn band waren dan ook op hun best wanneer de gitaren op de voorgrond stonden, zoals dat ook tijdens “Good Time Charlie’s Got the Blues” het geval was. Wederom kregen we een ferme slidegitaarsolo, die overliep in harmonie met het spel van King. Die vlotte overgangen waren er ook om nummers vlot aan elkaar te spelen, zoals dat ook gebeurde met het het opzwepende “Workin’ Man Blues” dat overvloeide in een scherp rockend “Honky Tonk Hell”.
Nadat King zich met wat door het publiek ook meegezongen ‘na na na na’s had opgeworpen tot een volleerde frontman, was de tijd voor hem aangebroken om aan zijn akoestische solointermezzo te beginnen. De geweldige stem van de zanger kwam tijdens countryballad “Bipolar Love” door de wel zeer intieme instrumentatie nog wat harder binnen, wat ongetwijfeld bij meer mensen dan ons voor kippenvel zorgde. Eens de band na de solonummers van King terug op het podium kwam, hield de Amerikaan zijn akoestische gitaar nog even ter handen. Het bleek de voorbode te zijn voor een heel integer openend “Goodbye Carolina”, dat op de meest mooie manier ontplofte toen de drums vervolgens insloegen. De op plaat door merg en been gaande pianoballad “F*ck My Life Up Again” werd dan weer wat luchtiger doordat het wat sneller en steviger werd gebracht, met een krachtige crescendo als kers op de taart.
Na een jam waarbij een bassolo werd gespeeld die zelfs Flea zou doen verbleken, hielden King en zijn band het voor bekeken wat de reguliere set betrof. Als toegift kregen we een meer dan fraai “Delilah”, wederom met King op akoestische gitaar, terwijl het absolute slot was weggelegd voor een cover van “Ramblin’ Man” van The Allman Brothers Band, dat zoals de klassieker betaamt werd voorzien van een heerlijke overlading aan slidesolo’s.
Marcus King en zijn band brachten in De Roma een zalige combinatie van soul, blues en rock, waarbij de fantastische stem van de Amerikaan ons meerdere malen met verstomming sloeg.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!