Edouard van Praet, de muzikant die van hokjes brandhout maakt en dan in de vlammen danst: zo leerden wij hem ondertussen al kennen. Het grote publiek kon al proeven van zijn stijl tijdens zijn deelname aan Humo’s Rock Rally eerder dit jaar. Voor 2024 werkte hij vooral in de schaduw van zijn stad Brussel en bracht op die manier al twee ep’s uit. Allebei enorm degelijke platen, maar voor een artiest als van Praet bleek ondertussen al dat limieten niet in zijn woordenboek staan. De tijd was rijp om een debuutalbum uit te brengen en vandaag is de dag eindelijk aangebroken dat hij zijn eerstgeboren kind op de wereld loslaat.
Op Mascarades, zo bleek al uit de singles, horen we een volwassen geworden artiest. Een muzikant die de grenzen van zijn stijl opzoekt, maar ook zijn eigen grenzen durft aftasten. Op het album worden we meegesleurd in een amalgaam van verschillende stijlen en invloeden die ons een blik werpen op het persona dat Edouard wilde creëren. In het interview dat deze week verscheen, vertelde hij ons al dat die stijlmix voor hem vrij natuurlijk aanvoelde en zelfs helpt om dat persona meer nuance te geven. Bovendien hoopt hij met zijn muziek te verrassen: mensen laten kennismaken met nieuwe dingen is voor hem een missie die hij niet licht lijkt op te nemen. Rock-‘n-roll wordt snel gevolgd door dancemuziek en triphop krijgt snel bijval van bijna rasechte Hollandse gabber.
De plaat begint wat rustig met “Do You Ever Walk Alone?”, dat lijkt op iets wat gemakkelijk van de hand van Jim Morrison kon komen. Met een minimale instrumentatie en een stemtimbre dat zonder twijfel ergens op de groten der aarde zoals Jacques Brel geïnspireerd is, bevestigt het de mysterieuze context waar nieuwe luisteraars ongetwijfeld mee te maken krijgen. Voor zij die nog niet bekend zijn met van Praets stijl is dit met andere woorden de ideale opener. Dat slome nummer wordt vlak daarna gecontrasteerd met het opzwepende “Echoes”, waarin de drumbeat ons meteen uit die melancholische sfeer van enkele seconden geleden schudt. De repetitieve, opzwepende synth maakt van deze song live trouwens ook een bijzonder zweterige bedoening.
Op die manier zijn er wel meer stijlbreuken te vinden op deze plaat: neem nu bijvoorbeeld het trio van het vettige “Sandimamamorane333” / “Pamela” / “Why Did You Get So Far?”, dat ons in minder dan negen minuten door drie verschillende genres sleurt. Van een vettige, energieke electropopsong die onder sommige normen zelfs sexy te noemen valt, springen we naar een zwoele triphopsong met een latinachtige drumbeat en uiteindelijk komen we terecht bij drukke Nederlandse gabber. Misschien niet voor iedereen weggelegd, maar voor ons wérkt het wel: vooral interlude “Room 747” zorgt voor wat rust. Dansen op een koord tussen drukte en ademruimte, dat bewijst van Praet goed te kunnen. Dat hij bovendien nog eens prima teksten in het Frans kan schrijven, zorgt er dan nog voor dat de plaat inhoudelijk sterk is: ‘Un bout que’t’inhale un autre que j’expire / Je perds mon temps à déverser mes quelques petites crises’.
Waar dit album ook in uitblinkt, is het niveau van de instrumentatie. In zijn liveshows liet Edouard ons al meerdere keren zien dat hij over een sterkte liveband beschikt, maar op deze plaat bewijst hij dat hij die band ook best goed kan dirigeren in de studio. Op “Remplaçable” en “Smolstar” weerklinken onder andere de drums van Samuel de Vleeschauwer, die eerder al meewerkte aan enkele jazzprojectjes in zijn scene. Dat gekoppeld aan de vaak simpele, maar toch catchy synths, zoals die op “L’Allumé”, maakt van Mascarades een bijzonder dynamische en gelaagde plaat. Die gelaagdheid vormt de rode draad doorheen het hele album; wat we kunnen herleiden tot de laatste twee nummers. “Quand T’es Pas Là” komt traag op gang, maar mondt uiteindelijk uit in een heel synth-heavy climax. Instrumentale albumafsluiter “Where Dust Goes” voelt dan weer als een psychedelische reis door het brein van van Praet, om rustig af te sluiten op het getokkel van een akoestische gitaar.
Op Mascarades horen we Edouard van Praet een artistiek hoogtepunt bereiken. Hoewel alle songs misschien niet voor iedereen zijn weggelegd, denken we wel dat er voor iedereen wat inzit. Of je je nu geraakt voelt door het rustige “Do You Ever Walk Alone?” of je liever de kleren van je lijf danst op “Sandimamamorane333”, het kan en mag allemaal. Met dit album rekenen we Edouard alvast als een vaste waarde in ons muzieklandschap.
Ontdek “Echoes”, ons favoriete nummer van Mascarades, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
