De vijfkoppige Britse band Ezra Collective bracht in 2019 haar debuutalbum You Can’t Steal My Joy uit. Deze eerste kennismaking zette de groep overtuigend op de kaart bij het grote publiek. Oorspronkelijk profileerde ze zich als een jazzband, maar toch laat ze ook plaats voor andere muziekstijlen. Zo zijn er naast de centrale jazzelemen ook hiphop, afrobeats en zelfs raggae te bespeuren. Deze uiteenlopende stijlen zorgen voor een frisse en dansbare wind die de muziek onderscheidt van de rest. Het kwintet karakteriseert zich door ritmische drums – verzorgd door Femi Koleoso, die je ook wel kan kennen als de recentste drummer van Gorillaz -, piano, saxofoon, trompet en de basgitaar. Dit unieke geluid is duidelijk voelbaar in recentste album Dance, No One’s Watching.
Dat Ezra Collective zijn creatieve twist heeft gegeven aan Dance, No One’s Watching is overduidelijk. Zo is het album opgesteld uit vier ‘acts’, die door hun klassieke muziek een stijlbreuk vormen met de jazz en afrobeats in het album. Op deze manier prikkelt het vijftal ons op elk nieuw hoofdstuk met de centrale muziekgenres. Aangezien het album op een gelijkaardige manier wordt geopend en afgesloten, werd er ook in een symmetrie gewerkt. Dit wordt verder uitgewerkt doordat elke act ook een samenwerking bevat. Deze complexiteit resulteert in een doordacht kunstwerk.
De introductie van Dance, No One’s Watching biedt een nauwe afweging tussen Ezra Collectives karakteriserende jazz-georiënteerde aanpak. Hiervan vormt “Palm Wine” een goede samenvatting, door haar ritmische basgitaar die dialogen voert met Ife Ogunjobi’s trompetkunsten en Joe Armon-Jones’ piano. Wie goed luistert, zal opmerken dat in de eerste act de afrobeatsinvloeden voelbaar zijn. Dit is overduidelijk in “God Gave Me Feet For Dancing”, dat ons door Yazmin Lacey werkelijk doet dansen. Hiernaast is er ook sprake van opgevoerde uptempo beats in “Ajala”. Deze stijl wordt ook verder doorgevoerd in act drie. Hierbij is er echter een samenspraak tussen jazz en afrobeats, waarbij de stijlen elkaar complimenteren. Hiernaast zijn er ook andere invloeden voelbaar, zoals reggae in “Streets Is Calling”.
De tweede en vierde act brengen ons daarentegen opnieuw in de jazzwereld. Een uitstekend voorbeeld hiervan is “No One’s Watching Me” met Olivia Dean. Hierin omhelst Ezra Collective overduidelijk het stemgeluid van de Britse. Het is voelbaar dat Ezra Collective een jazzband is, aangezien ze zeer kwaliteitsvol haar talenten neerzet tijdens beide acts. Bovendien wordt ieder lid gerespecteerd, zo krijgt elke artiest met zijn typisch instrument de ruimte om hun bijdrage te leveren, en dat loont.
Ezra Collectives waarde ligt in de titel van zijn recentste album Dance, No One’s Watching. Het talentvolle kwintet slaagt er nogmaals in om ons in te palmen en te doen dansen. Hun veelzijdigheid biedt voor ieder wat wils van begin tot eind. Door de harmonie tussen de verschillende genres, de complexiteit, het instrumentele en lyrische is de luisteraar geëngageerd, en dat loont. Met zijn recentste album toont Ezra Collective – opnieuw – aan dat teleurstelling niet in zijn woordenboek staat!
Ezra Collective speelt live op 1 november in de Ancienne Belgique
Facebook / Instagram / Website
Ontdek “Ajala”, ons favoriete nummer van Dance, No One’s Watching, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
