Met haar debuutalbum I Can’t Let Go en ep Milk Teeth, die beide in 2022 uitkwamen, maakte Suki Waterhouse van zichzelf een belangrijke waarde in de melancholische pop. Als model, actrice en entrepreneur heeft de jonge Britse waarschijnlijk een drukke agenda, maar gelukkig maakt ze nog altijd tijd vrij voor haar muziekcarrière. Zo stond de singer-songwriter in augustus als extra voorprogramma van Taylor Swift op het podium van het Wembley-stadion in Londen en vloog ze richting Amerika voor een show op het legendarische Coachella. Ook de opbouw naar het nieuwe album, onder de titel Memoir of a Sparklemuffin, is al even bezig. Zo kwam eerste single “To Love”, tevens ook de afsluiter van het album, al meer dan een jaar geleden uit. Met “OMG” kwam daarna meer zekerheid voor een nieuw album.
Met achttien nummers die een geheel van 53 minuten vormen, pakt Waterhouse het tijdens Memoir of a Sparklemuffin groots aan, wat ook ons enthousiasme aanwakkert. Zoals de plaat vernoemd is naar de kleurrijke spin, sparklemuffin, krijgen we ook een variërende Waterhouse te horen. Hoewel de melancholie duidelijk op verschillende nummers nog altijd te voelen is, horen we ook songs met een mooie rockinvloed. Hierdoor bevat het album de nodige veelzijdigheid. Opener “Gateway Drug” begint met een rustig deuntje, maar barst na het eerste refrein open met gitaren en drums. Dit toont direct beide kanten van het album en brengt ons zo in de juiste stemming.
Het volgende nummer op de plaat is er een die bijblijft, namelijk het aanstekelijke “Supersad”. Met leuke gitaren en nonchalant gezang vormt dit nummer een hoogtepunt. Aan de hand van de tekst ‘There’s no point in being supersad’ zet ze de melancholie van haar af en krijgen we een waar rockgehalte. Een ander pareltje van jewelste is “Big Love”. Hier speelt Waterhouse ook weer met haar stem door zowel hoog uit te halen als redelijk laag te gaan. Door het contrast van stevige drums en wat lossere gitaren, is dit de perfecte combinatie in sfeer tussen rock en dromerigheid, die eigenlijk vaker over het album speelt.
Door het grote aantal korte nummers glippen de minst overtuigende, maar nog altijd kwaliteitsvolle songs sneller weer weg uit het geheugen. Waterhouse’s liedjes zijn complex en gelaagd, waardoor het wat overweldigend voelt om er achttien na elkaar te luisteren terwijl we ze volledig proberen in te nemen. Voordat dit lukt zitten we al ongeveer aan de volgende. Op zich vormt dit geen groot probleem bij een korter album, maar voor achttien tracks gaat het wat te snel. Ook bevinden de door rock beïnvloede liedjes vooral in het begin en midden van de plaat, en zijn de afsluiters rustiger. Hier hadden we graag wat meer balans gezien, maar dit neemt niets weg van de kwaliteit van elk nummer.
Wat van het begin opvalt bij Memoir of a Sparklemuffin, is dat Waterhouse een stem heeft die zowel zacht als zwaar kan aanvoelen. Door een groot bereik en verschillende intonaties in haar stem komt die op verschillende nummers anders uit. “Legendary” en “Everybody Breaks Up Anyway” zijn twee van de meer melancholische liedjes waarbij de emotie en zwaarte in de stem van Waterhouse ons op een aangename manier overweldigen. Aan de andere kant zorgen “Blackout Drunk” en “Nonchalant” voor een luchtigere sfeer door de hogere stem en de catchy ritmes die hierbij passen.
In zijn geheel is Memoir of a Sparklemuffin een geslaagd werk. Met de nodige aanstekelijkheid, gitaren die zowel hard als rustig binnenkomen, maar ook dromerige sferen brengt Suki Waterhouse een album dat blijft nazinderen. Ondanks dat het veel is om in te nemen, blijven we met plezier luisteren naar wat zou volgen. Dat dit album een mooie bijdrage is in de carrière van de zangeres valt dus niet te betwijfelen.
Facebook / Instagram / X / Website
Ontdek “Supersad”, ons favoriete nummer van Memoir of a Sparklemuffin, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
