Wie de naam Waterhouse hoort, denkt misschien snel aan de prachtige schilderijen van J. W. Waterhouse. Meer dan een eeuw later spreken de feeërieke en mythologische vrouwen van deze Engelse schilder nog steeds tot de verbeelding. Anno 2022 verscheen er met Suki Waterhouse echter een nieuwe betoverende vrouw ten tonele. Met een beklijvende stem, romantische thema’s en simpelweg mooie muziek baant ze zich al jaren een weg naar ons hart, en met haar debuutalbum I Can’t Let Go wint ze ons volledig voor zich.
Het meest mysterieuze aan Suki is misschien wel haar muzikale carrière. Zelfs op Wikipedia vind je er niets over terug, ook al brengt de Engelse sinds 2016 singles uit. Dat ze toch de aandacht trekt, heeft ze ongetwijfeld aan haar andere bezigheden te danken. Sinds haar zestiende maakt Suki naam als model, terwijl ze ook al in een hoop films acteerde. Je zag haar misschien aan het werk in Love, Rosie en het vervolg op Divergent. Gelukkig is haar muziek van een heel ander kaliber.
Na enkele losse liedjes aan het begin van haar muziekavontuur, verscheen met “Moves” de eerste single van haar album. Het nummer vormt dan ook het startschot voor I Can’t Let Go en raakt ons nog even hard als zes maanden geleden. ‘I’ma put some goddamn moves on you’, zingt ze op een sleurende indierockbeat, alsof wij nog gemotiveerd moeten worden. Wij zijn al maanden fan van Suki’s muziek.
Dit wil dan weer niet zeggen dat de zangeres baanbrekend uit de hoek komt. Vooral op “Melrose Meltdown” horen we duidelijk waar Suki haar mosterd haalde: bij niemand minder dan poplegende Lana Del Rey. We horen doorheen I Can’t Let Go dezelfde melancholie en americana-invloeden als op Lana’s oudere werk. Nu ja, er zijn slechtere acts om als voorbeeld te nemen, en aangezien Suki nergens als een inhoudsloze kopie overkomt, kunnen we deze gelijkenis zelfs smaken.
Een van de hoogtepunten op dit album is ongetwijfeld “My Mind”. Nergens anders klinkt Suki zo onheilspellend en betoverend als op dit nummer. De brug bezorgt ons telkens opnieuw kippenvel, zeker wanneer Suki hartverscheurend zingt ‘When I dream, my nightmares are calling’. Dit knap staaltje sfeerschepping wordt nergens op I Can’t Let Go geëvenaard, waardoor het des te meer opvalt.
Daarnaast is het album een mengelmoes van nummers die schommelen tussen heerlijk en matig. “Devil I Know” en “Put Me Trough It” doen ons meteen meewiegen, terwijl “On Your Thumb” en “Slip” ons vrijwel koud laten. “Bullshit on the Internet” zit daar ergens mooi tussenin en is misschien wel het meest dansbare nummer op het album. Gelukkig eindigt Suki op “Blessed” de plaat op een sublieme manier, met een gitaaroutro die heel wat weg heeft van The War On Drugs. Dat smaakt naar meer.
Brengt Suki Waterhouse veel vernieuwing met deze release? Zeker niet. Hoewel er enkele memorabele uitschieters tussen zitten, bevat I Can’t Let Go nogal veel generische popmuziek die met een indierockkantje is afgewerkt. Toch zijn het net die uitschieters – én de verslavende stem van Suki – die ervoor zorgen dat we dit album nog een paar keer op repeat zullen zetten. Een nummertje hier of daar zullen we overslaan, maar al bij al heeft het debuutalbum van Suki genoeg te bieden om ons tevreden te stellen.
Facebook / Instagram / Twitter
Ontdek nog meer muziek op onze Spotify.
