Wie de affiches van ’s lands kleinschaligere festivals al eens graag onder de loep neemt, zal de naam King Hannah ongetwijfeld al eens hebben zien passeren. Het duo uit Liverpool passeert namelijk maar al te graag in de Lage Landen – het kende op korte tijd al tussenstops op onder meer Leffingeleuren en Absolutely Free Festival – en echt gek is dat niet. Debuutplaat I’m Not Sorry, I Was Just Being Me deed het hier erg goed, zo goed dat we ze prompt bekroonden met een veertiende plek in ons lijstje met beste albums van 2022. De mix van shoegaze, rock-‘n-roll en blues klinkt namelijk frisser en meeslepender dan die van genregenoten, waardoor King Hannah telkens het midden vindt tussen donker en licht, maar evengoed de uitersten daarvan opzoekt. Eerlijk en ruw; het zijn misschien wel de beste kernwoorden om het duo te omschrijven, en dat is niet toevallig.
Bezielers Hannah Merrick en Craigh Whittle ontmoetten elkaar namelijk toen ze werkten in dezelfde bar, waarna hun liefde voor muziek de rest deed. Het doel om een gerenommeerde band te worden was er niet, de twee wilden vooral de emotie voor zich laten spreken. En deze tweede creatie Big Swimmer is daar eigenlijk nog steeds, en zelfs op verschillende vlakken, een rechtstreeks gevolg van. Allereerst doet King Hannah de gedachte dat elke nieuwe plaat een reactie op haar voorganger is alle eer aan. Muzikaal wordt de lijn iets gesofisticeerder doorgetrokken, de inspiratie puurden ze dan weer uit de verhalen en avonturen die ze in de nasleep van dat debuut tegenkwamen. Dat zorgt over het algemeen voor een geluid dat evolueerde van roestbruin naar grijsblauw; van warm naar ruw. En dan is Sharon Van Etten nooit ver af.
Ze doet namelijk meteen haar intrede op openingsnummer alsook titeltrack “Big Swimmer”. Zo’n grote naam brengt op zich wat meer cachet met zich mee, maar King Hannah slaagt er zelfs perfect in om ze bijna naar de achtergrond te verdringen. Hoofdrolspeelster is namelijk Merrick zelf; meer bepaald met een stem die erin slaagt om een huwelijk te bezegelen tussen dromerig en ruw. Intens zonder intens te zijn. Vals plat, om dan plots het deksel tegen je snuit te krijgen. Een concept dat doorheen Big Swimmer verweven zit zonder dat je dat goed en wel beseft. Telkens wanneer je denkt dat je het beste hebt gehad, schuurt Whittle een solo vanonder zijn muts die je zowel tranen in de ogen als schaafwonden bezorgt. Een gevoel dat je moet ervaren om het te snappen.
Kings Hannahs tweede langspeler is met andere woorden een plaat geworden die erg veel visuele gevoelens oproept. Zie het soms als een wandeling door een donker steegje, regenachtig, en plots krijg je het gevoel dat die schim achter je wel heel dichtbij komt. Je wordt onrustig en het gevaar komt dichterbij, maar eenmaal het je te pakken heeft, bezorgt het je een gevoel van euforie. “The Mattres” vat dat verhaal perfect samen. Het duo kruipt onder je huid met een ruwe, zwarte riff op een bedje van reverb, om dan uiteindelijk je gehoorkanalen aan flarden te schuren. Een prachtige zonsondergang badend in de onweerswolken, zo je wil. Daar zit meteen ook de sterkte in van Big Swimmer, maar tegelijkertijd vormt het na verloop van tijd ook een soort zwakte – al is dat woord misschien iets te kort door de bocht.
Het stramien dat King Hannah volgt, is namelijk meer dan eens hetzelfde: een donkere opbouw die openbreekt in een verschroeiende, minutenlange solo. “Somewhere Near El Paso” kabbelt zo bijvoorbeeld iets te lang voort, om dan gecontroleerd te ontploffen, terwijl “New York, Let’s Do Nothing” het meer moet hebben van de bluesy groove. Op zich geen verkeerde nummers, maar ze verbleken simpelweg naast “Suddenly, Your Hand”. En dat om verschillende redenen, want niet alleen is het nummer een vervolgstuk op “The Moods That I Get In” – het hoogtepunt van I’m Not Sorry, I Was Just Being Me -, drie van de zeven minuten zijn daarnaast ook niets minder dan een fantastische solo van Whittle, die meer dan ooit zijn bluesduivels ontbindt. Waar we eerder genoemd nummer vorige keer al als een prachtige roes beschreven, doet het vervolg die bevinding vandaag nog maar eens alle eer aan.
Sharon Van Etten zou dan nog een tweede en laatste keer haar opwachting maken op “This Wasn’t Intentional”, waarin ze dromerig en ruw doormiddel van Merricks stem en Whittles voorzichtige solo op het einde nog hand in hand laat gaan, om zo uit te komen bij “John Price on the Radio”. De cirkel wordt op die manier vier minuten lang dromerig rondgemaakt, waarna je toch wederom in een soort wazige wereld achterblijft, afvragend wat je nu net precies hebt meegemaakt.
King Hannah scoort dankzij Big Swimmer dus een tweede keer op rij, en dat dankzij een meeslepende plaat die daarbij ook nog eens tekstueel erg goed in elkaar zit. Merrick kan de dingen namelijk zo in detail beschrijven, dat het lijkt alsof je er samen met haar naast je staat te kijken. Haar intrigerende stemgeluid, samen met de intense solo’s van Whittle, zorgen er bijgevolg voor dat deze nieuwste creatie van het duo haast een visueel project werd. Dat ze daarin ook vooral hun best willen blijven doen – in een interview met ons vertelden ze dat ze graag een gerespecteerde band willen worden om hun muzikaal kunnen – doet daarbij het beste vermoeden voor de toekomst. Dat er nu een uitgebreide tour op de planning staat, biedt alvast veel inspiratiemogelijkheden voor de derde!
Op 13 september staat King Hannah in de AB Club, op 14 september in de Reflektor in Luik, op 15 september is Leffingeleuren aan de beurt en op 17 september de Bootstraat in Hasselt.
Ontdek “Suddenly, Your Hand”, ons favoriete nummer van Big Swimmer in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
