De Amerikaanse rockband Kings of Leon bestaat al ruim vijfentwintig jaar en heeft gedurende die tijd de ups en downs van de rockwereld aan den lijve ondervonden. Met hun debuutalbum Youth & Young Manhood wisten ze in 2003 als ‘de zuidelijke Strokes’ een enorme schare fans te verzamelen en opvolgers Aha Shake Heartbreak en Because of The Times veroverden alleen maar meer harten. Only By The Night en de bijhorende monsterhits “Sex On Fire” en “Use Somebody” werden in 2009 dan weer zo immens groot dat de alternatieve rockpuristen afhaakten. Sindsdien is Kings of Leon een band waarover de meningen net zo verdeeld zijn als de lengte van hun haren doorheen de afgelopen twee decennia. Sommigen beschouwen hen als rockgoden, terwijl anderen nog steeds verbitterd zijn over de miljoenen keren dat ze “Sex on Fire” al uit de radio hoorde schallen. Met hun recente werk lijkt de band echter een stap terug te zetten van de mainstream en meer toenadering te zoeken tot hun oorspronkelijke fanbasis. En wie kan daar nu niet blij om zijn?
Voorganger When You See Yourself uit 2021 was al een plaatje waarop de gebroeders-en-neef Followill vrolijk hun eigen zin deden, los van elke hitgevoeligheid, maar vol emotie en sfeerzetting. De productie had weinig scherpe randjes, maar het viertal was in elk geval niet langer van plan om een massa te entertainen met stadionanthems. Met hun nieuwste release, tevens hun eerste onder Capital Records, lijken ze deze trend voort te zetten. De band nam het album op in de Dark Horse Recording Studios in Tennessee, samen met producer Kid Harpoon (onder andere bekend van Harry Styles, Florence + The Machine en Miley Cyrus). De heren doken na een droevige periode de studio in, want tijdens de tournee rond When You See Yourself overleed in 2021 immers onverwacht moeder Betty Ann Murphy. De nieuwe lp lijkt dus niet alleen een artistieke voortzetting te zijn, maar ook een nieuw hoofdstuk na de verwerking van een emotionele klap voor de band zelf.
Met de titel (volgens vaste traditie bestaande uit vijf lettergrepen) lijkt Kings of Leon vastbesloten om plezier te maken, ongeacht de omstandigheden. Let er trouwens op dat de titel geen vraagstelling is, maar eerder een uitdrukking; of we het nu willen of niet, de jongens zullen een goede tijd beleven. Toch zet opener “Ballerina Radio” je meteen op het foute been: een sombere gitaarriedel, een duistere bas en frontman Caleb die op een droevige zanglijn melancholisch herinneringen oproept aan z’n jeugdjaren. De song breekt gaandeweg wat open, maar al gauw is duidelijk dat “Ballerina Radio” eerder een weemoedige sfeerzetter is, een slowburner en geen hit die je wegblaast. Het daaropvolgende uptempo nummer “Rainbow Ball” opent echter wel de registers met een hypnotiserend synthritme en een scherp refrein dat het spelplezier helemaal laat zien. ‘Only good vibrations’ zingt Caleb, en dat hoor je in de song. Zijn unieke stem blijft zoals altijd een opvallend kenmerk van de groep, net zoals de rammelende gitaren, rommelende bassen en eenvoudige ritmes die op album negen nog steeds goed vertegenwoordigd zijn.
Er staat dan ook heel wat plezierigs op de lp. Geen rechttoe-rechtaan stampers in de traditie van The Rolling Stones of Lynyrd Skynyrd zoals op hun debuutplaat, maar onmiskenbare hedendaagse garagerock zoals je die in 2024 van Kings of Leon zou verwachten. Het hitsige “Mustang” (ongelooflijk dat ze twee decennia gewacht hebben om dit als titel te gebruiken) en het vurige “Nothing to Do” werden als sterke singles al vooruitgestuurd, maar er is meer. Zo wordt “M Television” gedragen door een heerlijk galmende riff, een pompend ritme en een glorieus refrein. “Hesitation Generation” is dan weer speelse, optimistische rammelrock. Bovenal neemt het viertal op het album de tijd om songs op te bouwen en ideeën uit te werken. Luister maar even naar hoe de zonnige countryrock van “Actual Daydream” zachtjes doorstroomt naar een warm refrein waarbij het écht fijn is om weg te dromen, of hoe de mooie single “Split Screen” netjes opbouwt als ware het een nummer van U2 uit 1987.
Zijn alle liedjes op de laatste worp van de Followills even sterk en spannend? Neen, maar de dipjes zijn gelukkig beperkt. Zo zijn de ballades “Don’t Stop The Bleeding” en “Ease On Me” iets te doordeweeks voor de zuiderse heren. Geen slechte songs, maar tegenover pakweg “Talihina Sky”, “Arizona” of “Pyro” staan ze toch maar wat bleekjes af. Het trage, afsluitende “Seen” voegt met een hypnotiserende basriff en een slepende zanglijn gelukkig weer extra emotie toe aan de plaat. De tweede helft van de afsluiter wordt zelfs gedragen door een donkere eightiessynth, waardoor je bijna gaat hopen dat het tiende album misschien meer richting gothic of new wave zal gaan. Maar tot die tijd hebben we gelukkig nog Can We Please Have Fun om onze dagen te vullen.
Met Can We Please Have Fun keert Kings of Leon meer en meer terug naar de sound van haar glorieperiode. De gepolijste productie van vorige platen is verdwenen en het aantal nummers dat de middelmaat niet haalt, is gelukkig zeer beperkt. Het creatieve hoogtepunt van de eerste platen wordt over de hele lijn niet meer gehaald, maar de toekomst ziet er in elk geval weer rooskleurig uit voor de Kings. En ja, nu mogen ze zeker en vast plezier hebben wanneer ze deze plaat live gaan brengen. Voorlopig staan er echter nog geen tourdata gepland voor de Lage Landen.
Facebook / Instagram / X / Website
Ontdek “M Television”, ons favoriete nummer van Can We Please Have Fun, in onze Plaatje van de Plaat-playlist op Spotify.
