Zou er een band zijn die nog harder het slachtoffer is geworden van een eigen plaat dan Kings of Leon? ‘Die groep van “Sex on Fire” en “Use Somebody”‘ heeft inmiddels zeven langspelers op zijn conto, en daar zit eigenlijk geen enkele niet-degelijke plaat tussen. Only By The Night (2008) was een (commercieel) schot in de roos, maar Youth & Young Manhood (2003), Because Of The Times (2007) of Come Around Sundown (2010) bewijzen dat de band zoveel meer kan dan produceren wat een grote horde mensen wil meebrullen op Chirofuiven.
De afgevaardigden van de familie Followill lieten ons dit jaar al drie singles horen. “The Bandit” laat zichzelf het populairste exemplaar noemen, en dat was het prototype van een moderne Kings of Leon song: verschillende gitaargeluiden, een basgitaar die nooit als begeleidend instrument wordt aanzien en Anthony (Caleb) Followill die zijn hees stemgeluid aan het vertellen zet. Geen schreeuwerige refreinen of onnodige woo-hoo’s, maar een band die samen iets naar buiten brengt en de hoofdrol aan het collectief laat. Zo doen Kings of Leon het eigenlijk al tien jaar, maar ze zijn er verdomd goed in.
“100,000 People” was daarnaast geschreven met een coolness waar Alex Turner met lederen jack en vetkuif bijlange niet bij kan. Geen wereldschokkende single, wel een bewijs van het muzikale talent waarmee de familie Followill gul bedeeld werd. “Stormy Weather” gaat van start met een bluesy intro en een zeer aanwezige basgitaar, die de rol van ruggengraat van wat volgt met verve opneemt. De parallel met songs als “Charmer” valt qua sfeer niet meteen te trekken, Kings of Leon is het raggen inmiddels een beetje verleerd, maar “Stormy Weather” zit als geheel minstens even goed ineen.
Nee, Kings of Leon zijn niet meer de messiassen van de stadionrock, noch de onder de druk bezweken wereldsterren die ze wellicht nooit wilden zijn. Nummers als “Golden Restless Age” of “Time in Disguise” klinken zowel muzikaal als tekstueel alsof de band komaf wil maken met dat verleden. Het potentieel om stadionvullend te klinken dampt uit beide nummers, maar tegelijk horen we een band die vrede heeft genomen met die stap terug in intensiteit. Kings of Leon zet voortaan volop in op harmonie. Resultaat daarvan is een plaat die je niet per se wil, maar als het van ons afhangt toch eens moet horen.
When You See Yourself is nog maar eens een bewijs dat je de heren uit Nashville niet zomaar weglacht. Behalve “The Bandit” kent de achtste langspeler geen nummers waarmee je een hoofdpodium van een groot festival afsluit, maar de vraag is al jaren of dat de plek is waar de Amerikanen thuishoren. Deze plaat is geen exemplaar dat je zomaar eens meepikt, maar waarbij je tijd en een goeie koptelefoon moet voorzien om te kunnen genieten van de harmonie waarin de drie broertjes en het neefje Followill elkaar terugvinden. Poets de grijns van je gezicht, scharrel instrument en compagnie bijeen en doe het hen gerust eens na.
Facebook / Instagram / Website
