© CPU – Jens Cappaert (archief)
Gisterenavond speelden de mannen van DIRK. opnieuw een thuismatch in een van de mooiste provincies die België rijk is. De Brugse Cactus Club mocht Jelle Denturck en co. ontvangen op de voorlaatste show van hun ‘Move a Little Closer’-tour. Even een kleine bloemlezing: de groep uit Tielt en omstreken werd derde op Humo’s Rock Rally en bracht sindsdien al drie albums uit. Het laatste, Idiot Paradise, kon je vanaf ongeveer een jaar geleden voor het eerst uit de bakken van je lokale platenwinkel vissen. Het is die plaat die de band nog altijd aan het promoten is en dus ook kwam voorstellen in het Venetië van het Noorden. Omdat het ondertussen al een jaar geleden is dat wij DIRK. in de AB Box van jetje zagen geven, vonden we dat het tijd was voor een update.
Opener van dienst was de Luikse formatie Eosine, die ons trakteerde op een aanstekelijke mix van punky shoegaze en dreampop. De groep heeft nog amper muziek online staan, dus we gingen zonder al te veel verwachtingen. Toch hebben ze die weten overstijgen. Met de hees klinkende stem van frontvrouw Elena Lacroix was Slowdive nooit ver weg en sommige songs waren geschreven in ongebruikelijke maatsoorten, wat voor een leuke tempowisseling zorgde. Op het laatste nummer “Digitaline” zorgde de band zelfs voor een klein hoogtepunt: het viertal vuurde een intense wall of sound op ons af die ons danig bij de keel greep. Ook de mix zat goed: de vocalen waren gedrenkt in reverb en de instrumenten waren mooi in balans. Toch leek voorgenoemde frontvrouw wat nerveus, waardoor haar stem soms wat schokkerig tot bij het publiek kwam. We kunnen haar in ieder geval geruststellen: na een half uurtje Eosine zijn we overtuigd van hun kunnen en kunnen we niet wachten om een volledige set voorgeschoteld te krijgen.
Op de beat van “Pass the Dutchie” van Musical Youth betraden onze Dirken de planken na een halfuurtje pauze. De groep staat ervoor bekend om interessante walk-on songs te kiezen: vorig jaar in de AB kozen ze immers nog voor een opera van Pavarotti om het publiek al wat warmer te maken. Terwijl we de botanische geur die het nummer in onze neusgaten voortbracht nog aan het verdrijven waren, besloot DIRK. al snel korte metten te maken met dergelijke laksheid en zetten ze de eerste noten in van “Waste”, dat snel werd opgevolgd door “Sick ’n Tired”. Waar het zwaartepunt van de set vorig jaar nog duidelijk bij het Idiot Paradise lag, was die van gisteren veel evenwichtiger en zaten er meer ‘oldies’ in; dat moesten die eerste twee nummers wel duidelijk maken. Een eerste muzikaal hoogtepunt bereikten we met “Idiot Paradise”, de titelsong van de plaat, dat uitmondde in een hevige geluidsmuur waarop elk bandlid echt losging. Voor degenen die nog eens wakkergeschud moesten worden was het een herinnering dat DIRK. gewoon een hyperstrakke groep is die bijna perfect op elkaar is ingespeeld. De bas blijft bijna altijd de basis; de twee gitaristen Frederik Desmet en Pieter-Willem Lauwers nemen elkaars taak voortdurend over en de drum van Robbin Wille is de lijm die het geheel samen houdt.
Wie naar een optreden gaat waar Jelle Denturck voor iets tussenzit, is bovendien niet alleen verzekerd van een avondje goeie muziek, maar is daarnaast ook bijna verzekerd van een gezellige vibe in de kamer. De bindteksten van de frontman zaten vaak vol kwinkslagen en ook de back-and-forth tussen zijn bandleden en hem zat gisterenavond goed, waardoor we merkten dat de groep het nog altijd even leuk vindt om voor een publiek te spelen. “Small Life” werd bijvoorbeeld opgedragen aan Yves Lampaert, omdat Denturck opmerkte dat de groep de dag ervoor nog in diens heimat Ingelmunster de pannen van het dak had gespeeld. Bij “Hide” bracht een al dan niet benevelde – we hadden er het raden naar – fan een beker hopextract naar de zanger. De koning dronk. Met zijn typische charme wist hij op dat moment toch de hele zaal te betrekken en aan het lachen te brengen. De mannen van DIRK. waren duidelijk in hun nopjes om een show in hun eigen provincie te spelen. Noem het dus gerust een rockshow in hun eigen woonkamer.
© CPU – Jens Cappaert (archief)
Waar DIRK. echter altijd in uit blijft blinken, is in het schrijven van quirky en herkenbare riffs, zoals bijvoorbeeld op het krakende “Hit”, of op het meezingbare “Help I’m Going Sane”. Net voor dat laatste maakte Denturck het even stil voor “Alarms”, nog zo’n hoogtepunt waar in de outro de band nog eens helemaal los kon gaan. Tot onze frustratie slaagden sommige mensen er niet in om die stilte tijdens de intro te bewaren, waardoor we extra ons best moesten doen om ons ten volle te concentreren. In net iets meer dan een uur tijd speelde de groep zestien nummers: de tracklist was ongeveer gelijk verdeeld over de drie albums, waardoor er ook wat plaats was voor nummers die al een tijdje uit hun repertoire verdwenen waren. “Pastime” was hierdoor een graag geziene gast. Tot op het einde bleef de band hard werken om de energie over te brengen naar het publiek. “Fuckup”, “Toothpick” en “Toulouse” vloeiden bijna naadloos in elkaar over en zorgden voor een laatste paar meezingmomenten. Eindigen deed de groep met fanfavoriet “Artline”, waarbij ook de backing vocals nog een laatste keer hun keel wijd konden openzetten.
DIRK. speelde in de Cactus Club een thuismatch in vertrouwde omgeving en wij zagen dat het goed was. Voor de zoveelste keer bewees de groep wat ze waard is en waar ze voor staan: energieke indierock met een twist. Of de groep weldra nog eens de studio induikt, betwijfelen we echter, want frontman Jelle Denturck startte onlangs met Dressed Like Boys een tweede project waar hij ook muziek mee uitbrengt. Wie DIRK. nog live wil zien vooraleer het festivalseizoen aanvangt, kan tickets kopen voor de laatste show van deze tour in JC De Klinker op 24 mei.
Setlist:
Waste
Sick ’n Tired
Are You Awake?
Small Life
Idiot Paradise
Hit
No
Pastime
I Can’t Sleep
Hide
Alarms
Help I’m Going Sane
Fuckup
Toothpick
Toulouse
Artline
