De tweede dag van Motel Mozaïque was de eerste volle festivaldag in Rotterdam, wat betekende dat we al relatief vroeg op pad waren in de havenstad. Dat vonden we niet heel erg, want het zonnetje scheen, er stond een fijn briesje en we mochten ons verheugen op heel erg veel muziek met optredens van onder andere Naaz en de artiest in residentie van deze MOMO-editie, Black Country, New Road.
Meis @ Playground
Op de vroege middag mocht Meis in het zonnetje de tweede dag van Motel Mozaïque aftrappen op de Playground, het openluchtpodium aan het water van de Rotterdamse Westersingel. Dit podium is open voor iedereen, dus niet alleen festivalgangers konden naar de Amsterdamse kijken, maar ook toevallige voorbijgangers. We wisten niet zo goed wat we hiervan moesten vinden, want het leidde tot een continue stroom van ongeïnteresseerde passanten. Voor een bescheiden publiek speelde Meis vooral onuitgebrachte nummers. Ze beaamde niet goed te weten waar ze haar aandacht naar moest richten op het bijzondere podium, dus het eerste deel van de set voelde een beetje onwennig. Het zelfvertrouwen nam toe naarmate de set vorderde, maar Meis wist ons helaas niet helemaal te overtuigen. Haar liedjes waren prima, maar naar onze mening wel generiek en daarom niet boeiend genoeg om ons bij de les te houden. We vermoedden dat haar intieme singer-songwritersound met elektronische invloeden iets beter uit de verf had kunnen komen in een andere setting dan deze, maar op de Playground van MOMO was dat jammer genoeg niet het geval voor Meis.
CHARLOT @ Playground
Toen CHARLOT aan haar set mocht beginnen op de Playground, stond er al best wat volk aan de Westersingel. De sfeer zat er vanaf de eerste tonen van de stevige synths al goed in. Er zat meteen beweging in het publiek dat dichter bij het podium stond en degenen die wat verder naar achter stonden, uitten hun bewondering over wat CHARLOT (en die synths!) aan het doen was. Hoewel de stem van de Nederlandse soms een beetje overstemd werd door haar strak spelende band, lukte het haar wel om ons te betoveren met haar loepzuivere vocals wanneer deze boven het instrumentale spel kwamen. Het was een korte set met wat verbeterpuntjes voor de geluidsmix, maar de sfeer zat er de hele tijd behoorlijk goed in en CHARLOT heeft ons wel degelijk vermaakt in het Rotterdamse zonnetje. Het zou ons niet verbazen als de Utrechtse er op MOMO wat nieuwe fans bij heeft gekregen!
St. Solaire @ Playground
Aan het einde van de middag had de Rotterdamse band St. Solaire de eer om op de Playground aan te treden. Echter was dit voor weinig enthousiasme, want het publiek leek niet per se aanwezig te zijn voor de muziek, maar meer voor een babbeltje en een biertje in de zon. De breekbare, folk-geïnspireerde indiepop van St. Solaire was ook niet de ideale muziek voor in deze setting, een beetje zoals dat ook voor Meis het geval was. In een kleine afgesloten zaal zou het wellicht beter werken, maar op de Playground lukte het St. Solaire niet om te overtuigen. De nummers klonken een beetje als een gematigde versie van Bon Iver en de groep miste ook de schwung en charme om ons echt te boeien. Hoewel de set slechts een halfuur duurde, merkten we al gauw dat we ons nogal verveelden. Niet heel memorabel dus, dit optreden van St. Solaire.
© Rosa Quist
Black Country, New Road @ Theater Rotterdam (Grote Zaal)
De act waar het meest naar uitgekeken werd op de tweede dag van Motel Mozaïque, was ongetwijfeld Black Country, New Road. De Britten waren op de openingsdag al te zien tijdens een jamsessie in de Arminius Kerk, maar stonden vandaag in de Grote Zaal van Theater Rotterdam voor het ‘echte’ werk. Deze stond helemaal vol voor de Engelse sensatie. Om stipt zeven uur kwam het zestal vrolijk op het podium onder leiding van Bon Jovi’s “You Give Love A Bad Name”, wat de aanwezigen meteen enthousiast kreeg. Black Country, New Road begon hun set met het aanstekelijke “Up Song”, dat een ode is aan hun vriendschap, en een van de weinige luchtigere nummers in het repertoire van de band. Ook bleek dat het gezelschap de afgelopen tijd hun Nederlands geoefend heeft, want het publiek bedanken deden ze met ‘dankjewel’ en ook het woord ‘biertjes’ heeft hun vocabulaire bereikt.
De rest van het uur slaagde Black Country, New Road erin de hele zaal te raken. Hun prachtige, melancholische en soms ietwat deprimerende nummers kwamen ontzettend goed uit de verf in de livesetting. De uitvoering van “Across The Pond Friend” bracht ons bijna tot tranen en ook “I Won’t Always Love You” zorgde voor een behoorlijke brok in de keel. Alle zes leden leverden ijzersterke bijdragen en toonden aan uitstekende muzikanten te zijn, maar het waren wat ons betreft vooral fluitist, saxofonist en vocalist Lewis Evans en bassist en vocalist Tyler Hyde die de show wisten te stelen. Evans wist ons te charmeren met zijn jongensachtige enthousiasme en bewees een goede frontman te kunnen zijn, terwijl Hyde ons met haar wonderschone, breekbare stem ongelooflijk wist te emotioneren. De manier waarop ze “Nancy Tries to Take The Night” bracht, ging moeiteloos door merg en been. De set van Black Country, New Road bracht alle aanwezigen in een staat van pure bewondering, en zal ongetwijfeld een van de hoogtepunten van het weekend zijn.
© Niek Hage
Phoebe Go @ WORM
We kwamen middenin de set van Phoebe Go binnenvallen in WORM doordat de set van Black Country, New Road ietsjes uitliep. De Australische singer-songwriter had geen band mee, maar ook met alleen een gitaar wist ze te boeien. Met breekbare, mooie liedjes over opgroeien en liefdesverdriet sleurde Phoebe ons mee in haar emotionele leefwereld, iets dat vooral goed lukte tijdens “Never Really Mine”. Het was een remedie voor gebroken harten, deze set van Phoebe Go. Ze bood troost middels haar muziek en met haar verlegen maar oprechte babbeltjes tussen de nummers door heeft ze sowieso wat harten veroverd. Wij verwachten in ieder geval veel te horen van Phoebe Go in de toekomst!
Naaz @ Theater Rotterdam (Grote Zaal)
Naaz is een poosje weggeweest uit de muziekwereld om persoonlijke redenen, maar heeft onlangs haar grote comeback gemaakt. Motel Mozaïque fungeerde als haar terugkeer naar de festivalpodia en wat ons betreft, een hele geslaagde! Naaz straalde in de Grote Zaal van Theater Rotterdam van het zelfvertrouwen en haar kwetsbaar- en oprechtheid waren gedurende het hele optreden voelbaar, of ze nou in het Engels of Koerdisch zong. Het onbetwiste hoogtepunt van de set was voor ons haar cover van Stromae’s “L’Enfer”. Samen met haar ouders had ze het nummer naar het Koerdisch vertaald, en de emotie die Naaz erin stopte, was wonderschoon om te mogen horen en aanschouwen. Gek genoeg liep de zaal naarmate de set vorderde steeds verder leeg, wat wij niet helemaal begrepen gezien het feit dat Naaz een ijzersterke show aan het neerzetten was. Het leek haar gelukkig weinig uit te maken, want ze voltooide haar optreden met net zoveel zelfvertrouwen en plezier als waarmee ze begon. Ze eindigde haar set met het aanstekelijke, empowering “alive”, een viering van het leven en alles wat Naaz heeft overwonnen. Op MOMO liet Naaz zien een fantastische, getalenteerde artiest te zijn die haar hart naar buiten toe draagt. Het was alleen jammer dat grote delen van het publiek zo onverschillig leek en de zaal vroegtijdig verliet. Naaz verdiende beter, en we hopen dat ze zich hier niet al te veel van zal aantrekken.
© Niek Hage
The Orielles @ Rotown
Vermoedelijk waren veel van de mensen die vroegtijdig wegliepen bij Naaz op pad om The Orielles te zien in Rotown. Het trio uit Manchester heeft zichzelf geprofileerd met een intrigerende, chaotische kruising van indiepop en -rock, en kon rekenen op een stampvolle Rotown. Helaas hebben we er niet veel van kunnen genieten. Bij onze binnenkomst stond de zaal zo vol dat ons zicht naar het podium vanuit haast elke hoek geblokkeerd werd en we werden vrijwel volledig omringd door mensen die veel geïnteresseerder waren in het luidkeels voeren van hun eigen conversaties dan in The Orielles. Wat we ervan konden zien en horen klonk niet per se slecht, maar we hebben onszelf niet echt vermaakt. De Britten komen in oktober terug naar Rotterdam voor Left Of The Dial, waar we hopen iets meer te kunnen genieten van deze band, die op plaat trouwens wel degelijk de moeite waard is.
joe unknown @ WORM
Een van de optredens waar we het meest naar uitkeken deze editie van MOMO was dat van joe unknown. De Brit verscheen recentelijk op onze muzikale radar met een mengeling van hiphop, punk en rock die een beetje doet denken aan slowthai. Echter heeft joe unknown ons niet helemaal weten te overtuigen in WORM. De goede man kwam namelijk best wereldvreemd op ons over. Hij benadrukte continu dat hij helemaal uit Londen naar Rotterdam was gekomen, alsof de twee steden niet verbonden zijn door een rechtstreekse hogesnelheidslijn, en leek best verwonderd te zijn om het feit dat er een vrouw was die zich opofferde om de moshpit te openen. Daarnaast hing er een behoorlijk arrogante aura om hem heen die niet in zijn voordeel werkte. Bij sommige artiesten is de arrogantie onderdeel van de charme, maar niet bij joe unknown. Hij had niet het talent of het charisma om te compenseren voor die misplaatste arrogantie. Nummers als “Hell of Mine” en “Gang” zijn erg tof op plaat, maar het talent dat we daarop horen, hoorden we in WORM niet per se terug. Wat ook meespeelde was dat de Londenaar het vertikte om de nummers in hun volledigheid te spelen. De rest van het publiek leek het allemaal niet te interesseren. De aanwezigen sprongen namelijk vrolijk mee en staken hun armen in de lucht wanneer het ze werd gevraagd. Helaas voor ons was het optreden van joe unknown een flinke tegenvaller.
De tweede dag van Motel Mozaïque – en tevens de eerste volle dag van het festival – heeft ons op momenten behoorlijk geamuseerd en op andere momenten juist een beetje teleurgesteld. Een aantal artiesten die we aan het werk zagen wisten ons niet helemaal te overtuigen. Deels lag dit misschien ook wel aan de setting: het idee van een openluchtpodium als de Playground is ontzettend leuk, vooral wetende dat het ook voor degenen is zonder festivalbandje, maar in de praktijk bleek niet iedere act daar even lekker uit de verf te komen. Gelukkig hebben we ook genoeg tofs mogen zien op MOMO. De absolute hoogtepunten waren Black Country, New Road en Naaz in de Grote Zaal van Theater Rotterdam, maar ook CHARLOT en Phoebe Go wisten ons te overtuigen. Deze tweede festivaldag was daarmee een mengeling van teleurstelling en verwondering. Desondanks gaan we met goede moed door naar de derde en laatste dag, want als de optredens goed waren, waren ze wel meteen steengoed!
Onze recensie van dag 1 lees je hier.
