Mooneye @ Cactus Club: Jongleren met contrast

Mooneye legde de voorbije jaren een intens parcours af. Na een overwinning bij De Nieuwe Lichting, een ep en twee langspelers verzilverde de groep van Michiel Libberecht stilaan een status als vaste waarde in het Vlaamse muzieklandschap. Ondertussen verkent het vijftal uit Zwevegem al andere oorden: tijdens deze tour staan er ook optredens gepland in Nederland, Duitsland en Wallonië. Het is de tweede langspeler, Come With Me and Hide, die de groep gisteren in Brugge kwam voorstellen. Die plaat werd over het algemeen goed onthaald, dus was het uitkijken naar hoe die nieuwe nummers even goed zouden overkomen. Met de livereputatie van Mooneye hielden we alleszins ons hart niet vast, en dat bleek achteraf ook nergens voor nodig te zijn.

De avond werd aangezwengeld door Juniper, een band die onstond uit wat aanvankelijk het solo-project van Flo Delameilleure was. Flo bracht ons een ingetogen supportset van een half uur, waarin ze zichzelf bewees als krachtige zangeres die haar kunst op een zeer bevattelijke manier wist over te brengen. Ze werd daarin bijgestaan door Jonas Desmet, trouwens ook lid van het beloftevolle PINGPONGCLUB, op elektrische gitaar en keyboard. ‘We brengen alleen triestige liedjes’, zei Flo op een gegeven moment. Het mochten dan wel nummers zijn om bij te huilen, maar bij ons verscheen er enkele keren een brede glimlach op het gezicht. Niet alleen de familiale sfeer die het duo wist te creëren zorgde daarvoor, maar zeker ook het repertoire waarmee ze voor de dag kwamen speelde een belangrijke rol. Op het rakende en herkenbare “I Still Feel Like Shit” bijvoorbeeld, dat de gevoelens beschrijft die komen kijken bij hoe machteloos de liefde soms kan zijn. Bij een aantal nummers ging het technisch fout, maar het tweetal herpakte zich telkens meteen en speelde lustig verder, zonder dat dat de integriteit van de nummers aantastte. Voor professionaliteit – net zoals voor sfeer en gezelligheid – een tien.

Een kleine twintig minuutjes later was het aan Michiel Libberecht en de zijnen. Het werd al snel duidelijk dat het optreden er een was van contrasten. Beginnen deden ze met “Come With Me and Hide”, dat spijtig genoeg de nieuwste plaat niet haalde. Het nummer begon rustig en eindigde met een helse wall of sound: een patroon dat zich doorheen de meeste liedjes en bij uitbreiding de hele set liet gelden. Er werd voortdurend opgebouwd naar hoogtepunten, om daarna rustpunten in te bouwen met rustige nummers. Een eerste hoogtepunt was “Bright Lights”, dat tegelijk ook het publiek voor de eerste keer motiveerde om mee te zingen, en werd opgevolgd door een rustiger “New Skin”. Tot onze grote spijt konden we ons nooit helemaal concentreren op het optreden door enkele bloedirritante toeschouwers die de hele avond lang moeite hadden om de stilte te bewaren tussen en tijdens nummers. Daardoor was er geen stilte na de liedjes, wat essentieel is om spanning te bouwen, vooral door de emotionele aard van het repertoire waar Mooneye mee voor de dag komt. Toch betekent dat niet dat we niet konden genieten van de ijzersterke performance die de groep neerzette.

Het feit dat Mooneye garant staat voor een ijzersterke performance, werd dan ook meer dan eens bewezen. “Big Enough” zat na twee jaar terug in de vaste setlist en werd voorzien van een nieuwe intro. Op “Girl Like You” kreeg Guillaume Navarro een zeldzame kans op een gitaarsolo die door de rest van het publiek duidelijk gesmaakt werd. Toch waren de meeste solo’s nog altijd voor Jesse Maes bestemd en bracht hij het publiek op die manier naar hogere sferen op “Lover to Stranger” en “Out of Place“. Adam Granduciel van The War on Drugs zou meer dan eens een traantje hebben weggepinkt, al stond hij in de menigte. Het feit dat de groep zoveel improviseert op het podium, is voor ons een bijzonder goed teken: het bewijst dat Mooneye blijft innoveren en zichzelf blijft heruitvinden, maar we zagen alle bandleden vooral plezier hebben op het podium. Muzikaal daagden ze elkaar constant uit en zochten elkaar enkele keren ook fysiek op, waardoor de show een dynamisch aspect kreeg. Er was geen enkel moment waarop we ons verveelden: elk nummer leek voorzichtig uitgekozen en had een perfect plaatsje in de set. Dat werd nog maar eens duidelijk toen het terughoudende “Too Young to Have Regrets”, dat solo door Michiel Libberecht werd gebracht, de brug vormde tussen het climactische “Changing” en hun grootste hit “Thinking About Leaving”. Er was duidelijk over nagedacht.

Nieuw op het podium: twee keyboards die afwisselend werden bediend door gitaristen Jesse Maes en Guillaume Navarro. Daardoor kregen enkele nummers de kans om live, net zoals op plaat, voorzien te worden van enkele nieuwe, interessante arrangementen. Het onuitgebrachte “All You’ll Ever Know” dat vorig jaar ook al in de set zat, evolueerde daardoor van swingende rocksong, naar groovy rocksong met een huiskamerelement. Ook alleenstaande single “In Between” profiteerde van de piano en zorgde ervoor dat het nummer wat meer aangekleed voelde. Naar het einde van het optreden toe werden de toetsen wat meer achterwege gelaten, naargelang de nummers een sterker rockgehalte kregen en meer nood hadden aan twee elektrische gitaren. We kunnen dus stellen dat Mooneye niet bang is om te experimenteren met live instrumenten, en dat kunnen we alleen maar toejuichen: we zien de groep telkens evolueren en ze blijft overtuigen. We kregen maar liefst alle nummers van het nieuwste album voorgeschoteld, maar er was ook plaats voor enkele oudere nummers. Om er dan nog in te slagen om zo’n strakke show neer te zetten, bewijst dat Mooneye nog lang niet aan zijn einde toe is.

Mooneye wist in Brugge een overtuigende set te spelen, die zowel de fans van het eerste uur als de nieuwe fans tevreden wist te stellen. We werden getrakteerd op de volledige nieuwste plaat en kunnen overtuigend jaknikken op de vraag of die ook zo goed klinkt in het echt. Wie na dit artikel zin heeft gekregen om Mooneye live te zien, kan morgen (30/3) terecht in de Handelsbeurs in Gent, of op 5 april in de Roma in Antwerpen.

Setlist:
Come With Me and Hide
Another Fool
Bright Lights
Branches
New Skin
Big Enough
Girl Like You
Black River
Out of Place
All You’ll Ever Know
Changing
Too Young to Have Regrets
Thinking About Leaving
In Between
Lover to Stranger

Too Fast
Fix the Heater