Black Pumas @ Vorst Nationaal: Soul voor het grote publiek

Vijf jaar na het uitbrengen van zijn debuutplaat, mocht Black Pumas zich al opmaken voor een concert in Vorst Nationaal. De band van Eric Burton en Adrian Quesada kwam er zijn tweede langspeler, Chronicles Of A Diamond, met zijn grootste Belgische zaalshow tot nu toe voorstellen. Dat het de afgelopen vijf jaar snel gegaan is voor Black Pumas, mag dus duidelijk zijn en daar doen ze deze zomer nog wat bovenop, want de Amerikanen staan dan voor de tweede keer op Rock Werchter.

MRCY mocht de avond om acht uur op gang trappen en deed dat met een vrij leuke set. In het begin zaten de vocals Kojo Degraft-Johnson te veel naar achter en was het nog steeds grotendeels pratende muziek niet helemaal mee, maar eens het geluid naar Vorst Nationaal-normen min of meer oke zat, kwam daar wel verandering in. Met name bij de nummers waarbij de bas en drums in overdrive gingen, die volledig tot leven kwamen wanneer de saxofoon er na een kwartiertje bijkwam. Op het einde werd het tempo zelfs ook wat intenser, wat ervoor zorgde dat het publiek ging meeklappen en we uiteindelijk wel van een geslaagde supportshow kunnen spreken.

Black Pumas had het publiek gelukkig wel meteen mee. Met een groots aandoende opkomst werd de toon voor de rest van de avond op mooie wijze gezet. De pumas, met lichtgevende tanden, van op albumcover van de laatste plaat prijkten op de achterkant van het podium en trokken in eerste instantie de aandacht naar zich toe. Daarna kreeg frontman Eric Burton die meteen en dat was simpelweg de hele avond zo.

Tijdens openingsnummer “Fire” zette hij al meteen zijn keelgat ferm open, waarna de dreigende gitaarriff van Adrian Quesada voor de ideale opener zorgde. Die sfeer zette zich ook verder tijdens “Gemini Sun”, dat werd gekenmerkt door indrukwekkende rode lichten en een al meewiegend publiek. Burton deed al wat meer dan enkel wiegen en danste er uiterst ritmisch op los, om daarna heel toepasselijk tijdens “Know You Better” het laaiend enthousiaste publiek in te gaan, nadat hij ze aan het begin het ‘a-a-a-a’-gedeelte al had laten meezingen. Na drie nummers hadden we al genoeg gezien om te kunnen concluderen dat Burton zonder twijfel tot de beste frontmannen van het moment behoort.

Ook gitaar spelen was Burton niet vreemd, want na het hitje “Black Moon Rising”, dat wederom uitstekend werd gezongen, nam hij zijn gitaar ter hande voor het hartelijke “Tomorrow”. Aan het begin van “Ice Cream (Pay Phone)” gooide hij dan ook nog zijn handdoek naar de fans die er vrolijk om mochten bikkelen. Quesada trok naar het einde toe dan weer de aandacht wat meer naar zich, mede door een cleane, trage, maar uiterst gevoelige gitaarsolo tijdens “Angel” en een net zo cleane, maar snellere en meer opwindende solo in “Stay Gold”.

Ondertussen bleef Burton het publiek bespelen door simpelweg zijn entertainende zelve te zijn. Met de meest fantastische vocale uithaal van de avond aan het begin van “More Than a Love Song” zorgde hij ervoor dat de fans voor de zoveelste keer van de avond uit enthousiasme begonnen joelen en in geval van de mensen vlak achter ons, zelfs krijsen. Vanzelfsprekend maakte hij van dat haast overextatische publiek gebruik door ze op het einde het ‘fly together’-stuk te laten zingen, terwijl hij zelf een opzwepend dansje deed, dat ons al heuppijn deed krijgen door het enkel en alleen nog maar te aanschouwen.

Moest je je afvragen of er iets is dat Burton niet kan, dan moeten we alvast zeggen dat piano spelen daar alleszins niet toe behoort. Een vrij laid-back “Cronicles of a Diamond” leidde hij namelijk met zijn piano in, wat voor zijn veelzijdigheid alleen al op luid applaus werd onthaald. Ook het altijd mooie “OCT 33” opende zeer kalm, maar de mooie instrumentale intro en de daarbijhorende muzieksfeer werd te veel verstoord door het schreeuwerige publiek. Enthousiasme is natuurlijk aandoenlijk, maar daarvoor de juiste momenten kiezen had nog een pak beter geweest. Die uitgelatenheid paste gelukkig wel bij de bands grootste hit, “Colors”, dat in het refrein met man en macht werd meegezongen en waarbij de twee backingzangeressen voor een wel heel overweldigend geheel zorgden.

Daarna zat de reguliere set van Black Pumas erop en moesten we verdacht lang wachten op de toegift. Opeens scheen de spotlight op de tribune aan de linkerkant en daar kwam Burton, van wie we enkel zijn haar konden zien, tevoorschijn. Hij bracht er, omringd door de mensen, een intieme cover van “Fast Car”, dat vorig jaar door de versie van Luke Combs weer even een hit was, en dat werd beloond met een hoop lichtjes en een meekwelend publiek. Afsluiten brachten ze “Rock and Roll” uiteindelijk wel weer op het podium. Het was een ietwat anticlimactisch einde door het kalme karakter van het lied, maar tegen dan hadden we eigenlijk ook al alles gekregen wat we wilden.

Black Pumas maakte in Vorst Nationaal duidelijk dat het niet voor niets in zo’n korte tijd van de AB Club naar Vorst doorstromde en heeft zich de grote podia al volledig eigen gemaakt. Frontman Eric Burton haalde zowat ieder kunstje boven dat hij de fans kon bieden en dat werd hem meer dan in dank afgenomen. Black Pumas verdient een groot publiek en het grote publiek verdient Black Pumas.

Op donderdag 4 juli staat Black Pumas in The Barn van Rock Werchter.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Fire
Gemini Sun
Know You Better
Black Moon Rising
Tomorrow
Sauvignon
Ice Cream (Pay Phone)
Angel
Stay Gold
More Than a Love Song
Chronicles of a Diamond
Touch the Sky
Mrs. Postman
OCT 33
Colors

Fast Car (Tracy Chapman cover)
Rock and Roll