The Lumineers @ Vorst Nationaal: Muzikaal hart onder de riem

Zo’n slordige twintig jaar geleden kropen Wesley Schultz en Jeremiah Fraites voor het eerst samen in de pen om enkele liedjes neer te schrijven. Met hun kersverse nummers trokken ze vervolgens van kroeg tot kroeg. Ze ondernamen deze kroegentocht onder verschillende namen, onder meer 6Cheek en Free Beer passeerden zo de revue. Een tijdje later stond het tweetal in een club in New Jersey. Foutief werden ze daar geïntroduceerd door de MC als Lumineers, een bandje dat een week nadien op dezelfde plek zou spelen. Happy mistake van de MC, want de naam bleef nazinderen bij Wesley en Jeremiah; en de rest is geschiedenis. Twee decennia, ontelbaar veel uitverkochte shows en grote festivalpodia later stond The Lumineers maandag nog eens in België. Geen uitverkocht Vorst Nationaal ditmaal, ook geen gratis bier, maar wel een avond bomvol aanstekelijke meezingers en gezelligheid troef.

Het publiek stroomde toe, het voorprogramma trad aan. Michael Marcagi heeft al heel wat Spotify-streams op zijn teller staan, bekendste nummer “Scared to Start” werd zo al meer dan een half miljard keer geluisterd en – u raadt het nooit – social media gigant TikTok zat daar voor iets tussen. Op het grote podium in Vorst werd hij geruggensteund door vier medemuzikanten, hijzelf nam uiteraard de vocals voor zijn rekening en deed dat niet onaardig, de geforceerde, knijpende uithalen buiten beschouwing gelaten. Muzikaal kleurde het verder nogal braaf tussen de lijntjes. De liedjes lagen in dezelfde dromerige indiefolklijn als die van de hoofdact, maar door gebrek aan herkenbaarheid bij het publiek loerde verveling geregeld om de hoek. Een cover van Olivia Rodrigo’s “deja vu” en hitje “Scared to Start” – spontane telefoonlichtjesinvasie incluis – waren daar Michaels antwoorden op en zo kon hij op de valreep een groot deel van Vorst alsnog voor zich winnen.

The Lumineers mocht Vorst Nationaal dan wel niet volledig uitverkocht hebben, dat was dan toch maar op enkele zitjes na gerekend, want na het voorprogramma stond de zaal toch behoorlijk vol. De visuals toonden een cassette die spreekwoordelijk in de recorder gestoken werd en enkele drums gaven vervolgens het startschot van de show. “Same Old Song”, openingsnummer van de nieuwste plaat Automatic, mocht die verantwoordelijkheid ook in Brussel op zich nemen. In de melodie van het lied schuilde gek genoeg meteen een soort nostalgisch gevoel, al kon dat ook gelegen hebben aan de retro manier waarop de muzikanten op de zijschermen werden geprojecteerd.

Naast op de zijschermen, werden er ook op de wand achter de bandleden verscheidene visuals geprojecteerd en ook daarvoor hingen enkele flarden led-scherm die wat diepte creëerden. Dat visuele was erg welkom, aangezien de muziek van The Lumineers soms wat vaak hetzelfde recept volgt: rustig starten, zachtjes openbloeien en vervolgens hoopvol steeds dezelfde paar woorden zingen. Op die manier zorgden ze voor heel wat meer dynamiek. Ook het vergrote podium dat in T-vorm doorliep, deed die dynamiek ten goede.

Of dat verlengde podium een meerwaarde was? Heel zeker, misschien zelfs wel een noodzakelijke. Tijdens het folkie “Flowers in Your Hair” stond het gros van de bandleden voor het eerst vooraan opgesteld. Bij “You’re All I Got” wisten de twee bezielers op hun eentje daar vooraan een momentje te creëren, hoewel het vooral in de lage noten niet altijd zuiver werd gezongen. En bij gedoodverfd hoogtepuntje “Ho Hey” kreeg de band de laatste zwijgers aan het meezingen, mede omdat ze zo dichtbij stonden. Een samenhorigheidsmomentje ten voeten uit. Tussen elk nummer gebeurden er tal van instrumentenwissels en verplaatsingen, al leed het tempo er niet onder.

Het plezier spatte er continu vanaf bij de bandleden. Vooral dan bij de pianist die geregeld blootsvoets over het podium dartelde en het publiek opzweepte. Tijdens “Ophelia”, met het heerlijk aanstekelijke pianoriedeltje, wisselde hij al gooiend de tamboerijn heen en weer van de linkerkant van het podium naar de rechter, waar de frontman klaarstond om die weer op te vangen. Niet alleen tamboerijnen, maar ook drumstokken en sambaballen vlogen geregeld in het rond.

Naast de hiervoor genoemde hoogtepuntjes, waren er nog enkele te bespeuren. Een intiem gebracht “Charlie Boy” zette de zaal een eerste keer aan het oh-oh’en. Zanger Wesley zette letterlijk zijn petje af voor de harmoniserende klanken van Michael Marcagi, die voor de gelegenheid nog eens van achter de coulissen mocht komen. Bij “Dead Sea” zette de heer Schulz de tekst aan het begin van het lied om in versie gepast voor de Belgische toeschouwers. Oorverdovend hard gingen de handen daarbij op mekaar, hoewel wij de rijm Brussels en mussels toch al vaker meenden gehoord te hebben. Wanneer we ons omdraaiden begrepen we dat het lawaai niet per definitie vanwege de genialiteit van de band was, maar wel vanwege een fan die tijdens het nummer een knieval deed en zijn vrouw een ring om mocht doen. Een proficiat van de frontman kon daarna niet ontbreken.

Nog meer hoogtepunten vonden we terug in de hoopvolle pianonoten van “Donna” en “Gloria”, twee nummers van schitterende plaat III, een hartverscheurend drieluik over alcoholmisbruik. Uit dat album mocht gerust wat meer gepuurd worden. Was de keuze om het album wat meer links te laten liggen dan helemaal niet te verantwoorden? Dat ook weer niet, want uiteraard misstonden een “WHERE WE ARE” en een “A.M. RADIO” niet in de setlist, maar een wat inzakkende “Gale Song” of pakweg “Ativan” had gerust plaats mogen maken voor een nummer uit III.

Van welk lied hadden we op voorhand niet verwacht dat het de hele zaal zou doen opveren? “Big Parade”. Op de tonen van de song werden de bandleden voorgesteld. Kampvuurgewijs scandeerde ieder bandlid op zijn of haar beurt de eerste woorden, die de rest dan nariep. Enkel de tweede percussionist bleek het zingen niet vaardig, dus die mocht van de gelegenheid gebruik maken een drumsolo te volmaken. Verfrissende manier om de bandleden in de kijker te zetten en het publiek lustte er wel pap van.

Zette The Lumineers een perfect concert neer in Brussel? Daarop is het antwoord nee. De avond kwam daarvoor iets te zoetjes aan op gang en hier en daar trad een tijdelijk dipje op. Langs de andere kant waren die dipjes zeldzaam en van korte duur. Het werd een avond vol hoopvolle en dromerige meezingers, een gevoel van nostalgie, een muzikaal hart onder de riem. Op een mindere dag zullen we ongetwijfeld terugdenken aan deze maandagavond om zo in mum van tijd weer goedgezind te worden.

Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!

Setlist:

Same Old Song
Flowers in Your Hair
Angela
You’re All I Got
A.M. RADIO
Asshole
Charlie Boy (met Michael Marcagi)
Plasticine
Donna
Ho Hey
Dead Sea
BRIGHTSIDE
Sleep on the Floor
Gloria
Gale Song
Ativan
WHERE WE ARE
Slow It Donw
Automatic
Ophelia
Big Parade
Leader of the landslide
So Long
REPRISE
Cleopatra
Stubborn love