© CPU – Nathan Dobbelaere
Net geen tien jaar geleden was het dat The Gaslight Anthem nog eens in een Belgische concertzaal stond. Ook toen was de Ancienne Belgique het decor. De enige wijziging sinds die vorige passage is de tijd en ook het lichaam dat wat ouder is, maar ook nieuwe muziek. The Gaslight Anthem bracht vorig jaar met History Books een zesde album uit en dat moet je natuurlijk ook voorstellen aan een publiek. Toch werd de show in de Ancienne Belgique vooral een nostalgische blik op het verleden met natuurlijk hier en daar een referentie naar het heden.
Openen was weggelegd voor Emily Wolfe. De Amerikaanse zangeres uit Austin, Texas liet zich van bij het begin gelden met stevige gitaarsolo’s en een ferm stemgeluid. Haar muziek had een smerige bluesy insteek die zeker hevig binnenkwam en ons al snel van onze sokken blies. Het was namelijk zo dat Wolfe uitstekend met haar instrument overweg kan en zeker toen ze gitaarsolo’s speelde om duimen en vingers van af te likken. De andere twee muzikanten op het podium waren dit keer echt begeleiding, want Wolfe stal zelf alle show. Zeker toen ze haar gitaar met dubbele hals bovenhaalde, liet ze zien wat ze allemaal in haar mars had. De drie kwartier tijd waarmee ze op het podium stond, vloog zo voorbij en op die manier waren we zeker warm gemaakt voor wat nog zou komen.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Nog voor we goed en wel beseften dat The Gaslight Anthem al op het podium stond, werd “Positive Charge” ingezet. Meteen een nummer uit de nieuwe plaat waardoor we zouden denken dat er heel veel nieuwe muziek zou passeren. Ook op de achtergrond was dat te zien met een decor vol boeken, althans afbeeldingen ervan. Niets was minder waar. Slechts drie nieuwe nummers stonden uiteindelijk op de setlist, waardoor we al snel konden afleiden dat The Gaslight Anthem in de Ancienne Belgique voor de fans speelde. “Old White Lincoln” uit succesplaat The ‘59 Sound gaf meteen de aanzet voor een potje meebrullen en “Handwritten” kon op dit succes verder varen.
Al snel viel op dat de stemmen vanuit het publiek luider waren dan die van frontman Brian Fallon. De zanger had het in het begin nogal moeilijk om echt vol te klinken en ook de instrumenten van de bandleden leken nogal leeg in de mix te zitten. Het gevolg was dat het eerste halfuur van de set zo nogal mager en opbouwend aanvoelde. We hadden het gevoel dat de jaren begonnen te wegen op de band en dat ze scherpte miste om echt een volledige AB nog omver te kunnen blazen.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Verrassend genoeg vond de kentering plaats bij “The Weathermen” uit de nieuwe plaat. Niet dat het nummer – dat samen met Emily Wolfe werd gebracht – tot de verbeelding sprak, maar de intimiteit die het uitstraalde, zorgde ervoor dat er nadien een nieuwe adem werd gevonden. Daarvoor hadden we nog verrassend op het einde van “Underneath The Ground” een referentie naar “Running Up That Hill” van Kate Bush gekregen. “Great Expections” liet zo de verwachtingen die we in het begin van de set hadden helemaal naar voor komen met zelfs een heel kleine moshpit in het publiek tot gevolg.
Want over de zaal was er geen puntje van kritiek te vinden. Die liet zich telkens meeslepen door de band, of ze nu routineus of met enthousiasme aan het spelen waren. De meer dan twintig nummers op de setlist werden aan een snel tempo afgehaspeld en dus was het goed dat er even wat verademing kwam voor “Howl”. Fallon wilde de zaal de beste ‘New Jersey Hey’s’ leren en de intro van die song werd op die manier veel feller en intenser gebracht. Niet veel later werd de interactie tussen band en publiek nog groter toen spontaan “Blue Jeans & White T-Shirts” werd gespeeld, opnieuw met Emily Wolfe. Het fragiele nummer werd aangevraagd aan de hand van een pancarte waarop een blauwe jeans en witte T-shirt stond, soms moet je het niet moeilijker maken dan het is.
© CPU – Nathan Dobbelaere
Het rustmomentje zorgde evenwel voor een kleine dip in de set die pas vanaf de laatste vier nummers terug helemaal naar boven kwam. “American Slang” werd ingeleid door de intro van “Sad But True” van Metallica en op die manier was de volle sound helemaal terug. Het was tijd voor een eindsalvo en de zaal schreeuwde zijn stembanden nog eens schor. Ook “45” en “The ’59 Sound” waren goed voor een explosie aan euforie. Die laatste liet de zaal zelfs nog eens kolken om nadien met het meer gemoedelijke “The Backseat” af te sluiten.
Uiteindelijk werd de set van The Gaslight Anthem er eentje van twee gezichten. Het gezicht van ouder worden en het gezicht van de krachtige nostalgie. Het is duidelijk dat The Gaslight Anthem teert op de oudere muziek die ze groot heeft gemaakt en die brengt ze nog steeds met dezelfde jeugdige energie als toen, alleen is de stem en het lichaam niet meer zo flux als vanouds. Het ontbrak bij momenten aan kracht in vocals en instrumenten om bepaalde nummers echt te laten binnenkomen. Uiteindelijk was er in de iets meer dan anderhalf uur durende show genoeg om van te genieten en herpakte de band zich telkens met dank aan die sterke songs. Het waakvlammetje dat we in het begin vooral zagen, groeide op die manier uit tot een warme vlam die iedereen in de zaal een klein beetje in lichterlaaie zette.
Deze zomer speelt The Gaslight Anthem op de Main Stage van Rock Werchter.
Fan van de foto’s? Op onze Instagram staan er nog veel meer!
Setlist:
Positive Charge
Old White Lincoln
Handwritten
Biloxi Parish
Red Violins
1930
Underneath The Ground
The Weatherman (met Emily Wolfe)
Great Expectations
Old Haunts
Miles Davis and the Cool
The Patient Ferris Wheel
The Spirit of Jazz
Howl
Mulholland Drive
Blue Jeans & White T-Shirts (met Emily Wolfe)
Boomboxes and Dictionaries
Mae
Michigan, 1975
American Slang
45
The ’59 Sound
The Backseat
